Intimidatie en chantage als misdaden tegen de vrijheid

Sommige concepten van misdaden tegen de vrijheid, zoals chantage en bedreigingen, worden in de alledaagse taal vaak door elkaar gebruikt. Het artikel van vandaag is een analyse van hun verschillen vanuit een juridisch perspectief.

Het is belangrijk om de definitie van intimidatie en chantage als een van de misdaden tegen de vrijheid te kennen om het concept en de implicaties ervan diepgaand te begrijpen.

Sommige strafwetboeken stellen dat degenen die een ander intimideert met de dreiging van schade, straf verdienen. Deze actie moet een misdaad zijn, zoals dreigen met doden of verwonden, martelen, een abortus forceren en alles wat tegen iemands morele integriteit ingaat.

Het kan ook betrekking hebben op iemands seksuele vrijheid, zoals dreigen iemand te verkrachten of zijn intimiteit, eer, persoonlijke financiën en sociaaleconomische orde in gevaar te brengen.

In al deze gevallen kan het zijn dat een persoon, hun familie of andere personen met wie ze nauw verbonden zijn, rechtstreeks door iemand worden geïntimideerd.

Het beschermde juridische goed hier (dit zijn gewaardeerde werkelijkheden, zoals leven of gezondheid) is dus de vrijheid van de persoon. Ook het recht voor ieder mens om vreedzaam verder te gaan met zijn leven.

Hieronder staan de belangrijkste kenmerken van het misdrijf intimidatie en de belangrijkste verschillen met chantage.

De misdaad van intimidatie is een misdaad tegen de vrijheid

In het algemeen is de jurisprudentie van oordeel dat het misdrijf van intimidatie louter een activiteit is. Ook vindt het plaats met de aanwezigheid van een bedreiging voor een slachtoffer. Dit betekent dat het geen resultaat van de acties van de dader hoeft te produceren om een misdrijf te zijn. De handeling zelf is er al één.

De regulering van bedreigingen kent drie verschillende principes als het gaat om misdaden tegen de vrijheid. Dit zijn:

• Het concept van dreiging die een misdrijf vormt.
• Wat gebeurt er als de dreiging tegen een groep is gericht.
• Regulering van bedreigingen (voorwaardelijk) die geen misdrijf zijn, en kleine bedreigingen op het gebied van huiselijk en gendergeweld.

Een voorwaardelijke dreiging is een dreiging die is gekoppeld aan een specifieke gebeurtenis die moet plaatsvinden om de dreiging effectief te laten worden. Bijvoorbeeld het verkrijgen van een geldsom in ruil voor het niet doden van iemand.

Misdaad en straf

De straf voor misdaden tegen de vrijheid varieert naargelang de dreiging voorwaardelijk is of niet. De gevangenisstraf is zes maanden tot twee jaar als deze niet voorwaardelijk is.

Bovendien moet in gevallen waarin deze voorwaarde bestaat, ook rekening worden gehouden met de vraag of de dader heeft gehandeld op basis van de bedreiging (bestraft met gevangenisstraf) of niet (lagere straf).

De dader kan bijvoorbeeld zijn doel niet hebben bereikt als hij een achtjarig kind had verteld dat hij hem zou vermoorden als hij iemand vertelde dat hij hen had lastiggevallen. Het kind vertelde het echter aan hun moeder. Dus noch de gevraagde stilte, noch de dreiging van de dood is echt gebeurd.

In plaats daarvan zou de crimineel zijn doel hebben bereikt als ze bijvoorbeeld een minderjarige om naaktfoto’s van zichzelf hadden gevraagd in ruil voor het niet plaatsen van andere bestaande naaktfoto’s op internet en ze gehoorzaamden.

Fundamentele juridische aspecten van intimidatie en chantage als een van de misdaden tegen de vrijheid

Chantage gaat over het eisen van een bedrag of beloning van een andere persoon. Allemaal onder de dreiging van het onthullen of verspreiden van feiten over hun privéleven.

Informatie over familiefeiten die niet openbaar zijn en die van invloed kunnen zijn op hun interesses. Onthoud dat dit niet hetzelfde is als de misdaad van intimidatie via bedreigingen.

In dit geval is de straf gevangenisstraf als ze daadwerkelijk hebben gekregen wat ze eisten. Ze zullen minder tijd in de gevangenis doorbrengen als ze die niet hebben gekregen.

Chantage zou bijvoorbeeld bestaan uit het bedreigen van een persoon om het bestaan van een buitenechtelijke affaire aan de partner van een persoon te onthullen. Indien ze er iets voor terugvragen, tenminste.