Ik hou niet meer van je, dat vergat ik bijna

Het was vandaag, na onze vluchtige, beleefde ontmoeting, dat ik me weer herinnerde dat ik niet meer van je hou. We verloren alles wat ons ooit speciaal maakte. Onze kussen bij rood licht, de manier waarop we elkaars handen vasthielden terwijl we liepen, die lieve knuffels… Nee, ik hou niet meer van je.

Alles wat ons deed dromen over het samen bouwen aan een betere wereld, is verdwenen. De dingen waarvan we dachten dat ze van ons waren en die we alleen voor ons twee hadden ontworpen. De dingen waarvan we dachten dat we ze konden overwinnen… Die dingen kijken nu hooghartig op ons neer, ons eraan herinnerend dat we gewoon niet sterk genoeg waren om het te halen.

Even was ik bijna vergeten wat er was gebeurd. Maar onmiddellijk kom ik bij en besef ik dat we niet langer één zijn; we zijn twee. Mijn geest heeft nog steeds moeite het idee te geloven en probeert moedig mijn dagen op te fleuren met de herinneringen aan toen we samen waren…

Zelfs al probeert mijn geest me te laten struikelen, hou ik niet meer van je. Ons verhaal is al ten einde. Ik had geen wilskracht meer om te blijven vechten voor iets dat misschien gewoon niet voor ons was weggelegd. Je kon geen glimlach meer op mijn gezicht toveren. Ik hou niet meer van je omdat je niets aan mijn verhaal hebt toegevoegd.

Alles wat we meemaakten had zijn tijd om te schitteren

Wanneer onze ogen elkaar weer ontmoeten en we opnieuw lachen om dat grapje onder ons… Wanneer onze speciale taal die geen woorden nodig heeft weer werkt, en we ons iets herinneren dat we samen hebben beleefd. Misschien zal ik het dan vergeten. Misschien zal ik aan mezelf twijfelen. Maar dan zal ik terug moeten keren naar de realiteit en accepteren dat alles wat we samen hebben ervaren al de tijd heeft gehad om te schitteren.

Het verleden had zijn kans en het heeft geen verhaal geschreven. We waren een verhaal dat eindigde, dat we hartstochtelijk hebben beleefd, waarbij we de liefde die we voelden nooit rantsoeneerden. De tijd gaf ons geen moment om vooruit te kijken en te zien wat er zou komen. We beleefden het ten volle, zowel het goede als het slechte. En dat is precies de reden waarom ik niet meer van je hou.

We zullen elkaar blijven tegenkomen. We zullen nog enkele momenten delen. Maar ze zullen niet langer van ons zijn. Ze zullen niet langer gevuld zijn met liefde en magie. Deze momenten zullen geen stenen zijn op een pad dat we aan het bouwen zijn naar iets groters, iets beters.

Deze momenten zullen niet langer een onmisbaar onderdeel van mijn leven zijn. In mijn geheugen zullen ze gewoon verdwalen of meegaan in de rest van mijn herinneringen. Dingen die niet zoveel meer waard zijn. Want hoewel ik het soms vergeet, ik hou niet meer van je.

Nooit meer zeggen ‘Ik hou van jou’, geen liefde meer…

De tijd om te zeggen ‘Ik hou van jou’ ligt achter ons. De tijd om onze liefde te uiten zonder ook maar een woord te zeggen is weg. Alleen beleefde kussen op de wang en vriendelijke begroetingen zijn nog overgebleven, het soort dat je geeft, zelfs als je geen greintje liefde in je hart hebt.

Ik was bijna vergeten dat ik niet meer van je hou toen we mekaar tegenkwamen… maar toen je me vertelde dat je nu met iemand anders door het leven loopt, realiseerde ik me dat die kussen nu van iemand anders zijn. Bijna was ik het vergeten, maar nee; ik hou niet meer van je.

Nu wens ik je alleen maar geluk. Ondertussen bewaar ik de kleine fragmenten van jou die nog steeds bij me horen. Ik zal daar genoegen mee nemen. Ook al ben ik niet langer de eigenaar van jouw ‘ik hou van jou’, vergeet ik soms dat ik niet meer van je hou…