Van jongs af aan smeden we beetje bij beetje onze identiteit. Soms worden we geleid door de sterke persoonlijkheden van andere mensen, tot we uiteindelijk onze eigen identiteit ontdekken. Een identiteit die uniek is, ons eigen, die we positief zullen blijven voeden tot in lengte van dagen.
Maar wat gebeurt er wanneer we niet zo duidelijk voor ogen hebben wie we zijn? Twijfels steken de kop op, we voelen ons onzeker en het begint aan te voelen alsof we bestaan zonder te bestaan. Een reeks van gedachten die ons leiden naar een lege ruimte en een angstaanjagende eenzaamheid.
“Ik heb gehoopt dat je weet wie ik ben en ik weet niet wie ik ben.”
-Hanni Ossot-
Sommige van de transcendentale vragen die bij ons opkomen wanneer we onze eigen identiteit betwijfelen, zorgen ervoor dat we ons onzeker en verbijsterd voelen: Wie ben ik? Wat doe ik met mijn leven? Waar ga ik naartoe? etc.
Leid ik aan een identiteitscrisis?
Gedurende ons leven maken we verschillende crises door. Dit hoeft echter niet per definitie te betekenen dat ze negatief zijn. In tegendeel, ze zijn juist het tegenovergestelde. Crises kunnen ons helpen om de juiste weg te vinden en onze persoonlijkheid te versterken.
Er zijn bepaalde leeftijdsgroepen die maar moeilijk aan deze crisisperioden kunnen ontsnappen:
De adolescenten: adolescentie is een ingewikkelde fase, waarin iedereen een volwassene wordt. In deze fase kunnen zich verschillende crises voordoen, omdat iedereen ernaar streeft om zijn ware zelf te ontdekken. Rebelleren tegen alles en iedereen, vuile praat, uitgaan met vrienden… dit alles is te verklaren: je bent op zoek naar wie je echt bent.De veertigers: een leeftijd waarop je al vele ervaringen hebt meegemaakt en nu bevindt je je op een keerpunt. Je wordt ouder en het verlangen om de jeugd die je achtergelaten hebt terug te winnen doet je in een crisis vervallen, waarin je vaak niet eens weet waarom je je gedraagt op de manier waarop je je gedraagt.
Dit zijn enkele van de meest voorkomende crises. Het zijn twee cruciale levensfasen waarin we ons verloren, leeg, gedesoriënteerd en verwachtingsloos voelen, twee fasen waarin een crisis misschien wel nodig is om opnieuw te bevestigen wie we zijn.
Iets dat in beide fasen veel voorkomt is emotionele instabiliteit.
Wanneer hiervan sprake is tijdens de adolescentie, wordt dit behoorlijk geaccepteerd. We zijn tenslotte nog maar kinderen gedurende deze fase en dus gedragen we ons ook als kinderen. Maar wat als we ons als kinderen gedragen, verloren en eropuit om te experimenteren in het leven, wanneer we de veertig voorbij zijn?
We zouden niet bang moeten zijn voor deze crisisperioden, hoewel we dit meestal wel zijn. Soms zijn ze juist nodig om aan onszelf, onze eigen identiteit, te blijven werken.
Het kunnen moeilijke en onstabiele tijden zijn en ze kunnen lang duren. Maar wanneer ze tot een einde komen, zijn we herboren met een veel sterkere identiteit.
Een noodzakelijke stap voor zelfconstructie
Zoals we al zeiden, zijn crises noodzakelijk voor ons om aan onze eigen identiteit te blijven werken.
Het is een tijd van verandering die, als we niet bereid zijn deze te confronteren, ervoor zorgt dat we op verschillende manieren rebelleren. We lijden aan stemmingswisselingen en sterke emotionele instabiliteit.
Deze voorbijgaande periode van instabiliteit en desorganisatie hoeft niet alleen voor te komen tijdens de meest bekende levensperioden, maar kan zich ook gedurende vele andere tijden voordoen. Bijvoorbeeld na het overlijden van een geliefde , het verliezen van een baan of een scheiding.
Deze situaties zorgen ervoor dat we naar binnen keren en dat we erachter komen hoe we ze op de juiste manier kunnen confronteren. Vaak overweldigen deze momenten ons en weten we niet hoe we op ze moeten reageren.
Ze zijn moeilijk, maar nodig. Ze helpen ons om een sterkere identiteit op te bouwen.
