House of the Dragon: een verhaal van vaders en dochters
House of the Dragon is erin geslaagd genoeg afstand te nemen van Game of Thrones om zijn eigen identiteit te behouden. Een van zijn vele karakteristieke elementen is hoe het de conflicten tussen bepaalde personages blootlegt.
Zoals in het geval van prinses Rhaenyra Targaryen, de hoofdpersoon. We gaan haar karakter analyseren vanuit psychologisch oogpunt. Wees echter gewaarschuwd, want er zullen een paar spoilers zijn.
House of the Dragon is een verhaal over groei en volwassenheid. De psychologie stelt dat ouders en andere jeugdreferenties een bepalende rol spelen in de ontwikkeling van een kind.
In feite is veel van Rhaenyra’s evolutie te danken aan haar complexe en veranderende relatie met haar vader, koning Viserys Targaryen. Hetzelfde geldt voor haar smerige relatie met haar oom, Daemon Targaryen.
Vaders en dochters in House of the Dragon
Dit idee kan ook worden toegepast op andere personages, zoals Alicent Hightower. Het is inderdaad duidelijk dat veel van de dramatische elementen van deze serie gebaseerd zijn op de relaties tussen vaders en dochters. En het beginpunt van de relatie tussen Rhaenyra en Viserys kon niet rotsiger zijn.
Aan het begin van de serie neemt de koning het besluit om de bevalling van zijn zoon te bespoedigen, ook al betekent dit dat hij zijn vrouw ter dood veroordeelt. Dit vertaalt zich niet in een specifiek conflict met Rhaenyra, maar maakt het wel duidelijk voor het collectieve onbewuste van Westeros.
In dit soort middeleeuwse universa werden kinderen gezien als niets meer dan instrumenten van de macht. Daarom kon het verschil tussen een man of een vrouw als nageslacht het verschil betekenen tussen vrede en oorlog.
Iedereen die House of the Dragon heeft gezien weet dat de geboorte noch voor het kind noch voor de moeder goed verliep. In feite wordt Viserys gedwongen zijn dochter, Rhaenyra, tot opvolger van de IJzeren Troon te benoemen.
De koning is zich ervan bewust dat het benoemen van een vrouwelijke erfgenaam alles kan compliceren. Toch zet hij zijn hele politieke erfenis in op een droom en een profetie, het Lied van IJs en Vuur.
Die beweert dat het rijk alleen bestand zal zijn tegen een bedreiging van de White Walkers van het Noorden als het geleid wordt door een Targaryen. Viserys blijft echter geloven dat hij de vrede in zijn koninkrijk kan bewaren.
Carl Jung’s animus
Carl Gustav Jung’s studies (Spaanse link) van archetypen en het collectieve onbewuste kunnen nuttig zijn bij het begrijpen van de ontwikkeling van een personage als Rhaenyra. Jung was een leerling van Sigmund Freud en hij ontwikkelde een concept dat bekend staat als animus, een Latijns woord dat ‘geest’ betekent.
Het betrof de “archetypische beelden van het eeuwige mannelijke in het onbewuste van de vrouw die een verbinding vormen tussen het bewustzijn van het zelf en het collectieve onbewuste, en die mogelijk een weg naar het zelf openen”.
Met andere woorden, de animus -of anima in het geval van het eeuwige vrouwelijke- verwijst naar referenties die een manier van begrijpen van de wereld kristalliseren. Het hoeft geen specifieke voorstelling te zijn, maar de meest kenmerkende soorten richten zich op vaderlijke verwijzingen of andere beroemde religieuze en geïdealiseerde figuren.
Prinses Rhaneyra
Rhaneyra wordt voorgesteld als een prinses die er meer aan denkt een draak te berijden dan zich te bekommeren om de verplichtingen van het Hof. Dat is het uitgangspunt. Geen wonder dat haar grootste inspiratiebron oom Daemon is.
Hij is de onherstelbare drakenrijder en leider van de Witte Mantels. De broer van de koning vertegenwoordigt inderdaad de meest kenmerkende waarden van een veroveraarsfamilie als de Targaryens.
“De animus wordt gevormd door middel van archetypische beelden van het eeuwige mannelijke in het onbewuste van de vrouw die een verbinding vormen tussen het bewustzijn van het zelf en het collectieve onbewuste.”
De figuur van haar vader is nogal anders. Hij heeft de bijnaam de Vredelievende, omdat hij conflicten altijd wil vermijden. Het maakt niet uit dat Driftmark wordt bedreigd door piraten van de Triarchie of dat zijn eigen broer ervan wordt verdacht tegen hem samen te zweren. Voor Viserys is een gewapend conflict altijd de laatste optie.
Deze ontkoppeling met het conceptuele kader van Targaryen maakt Viserys’ relatie met Rhaenyra ingewikkelder. Zij begrijpt niet waarom haar vader zijn draken niet stuurt waar ze nodig zijn. Bovendien begrijpt ze niet eens waarom haar vader haar tot erfgenaam heeft benoemd.
Haar vader trotseren
Rhaenyra’s twee belangrijkste relaties -die ze onderhoudt met haar vader en oom- laten de tweedeling van haar innerlijke conflict zien. In feite is dit de belangrijkste dichotomie waar de hele serie om draait. Vrede en oorlog. Het rationele en het hartstochtelijke. Het mannelijke en het vrouwelijke. Het Lied van IJs en Vuur.
Om te beginnen kiest Rhaenyra de kant van haar oom Daemon. Dit wordt op een fysieke manier weergegeven dankzij het seksuele verlangen tussen de twee en hun daaropvolgende huwelijk.
Het lijkt misschien wat smerig en afwijkend, maar de waarheid is dat het een manier was om de evolutie van de hoofdpersoon van de serie te laten zien. Met meisjes viel niet te spotten in Game of Thrones en House of the Dragon is niet anders.
Terugkomend op de ideeën van Carl Jung kun je zeggen dat Rhaenyra de animus omarmt, het eeuwige mannelijke. Haar collectieve onbewuste geeft haar de antwoorden die ze zoekt om het pad naar zichzelf te bereiken. Bovendien stelt het huwelijk met haar oom haar in staat de positie van het Huis Targaryen in Westeros te versterken. Dus, wat kan er misgaan?
Het huwelijk van Rhaenyra en Daemon zou kunnen worden opgevat als een provocatie jegens haar vader, maar de beweegredenen van de prinses lijken nobel en oprecht. Het probleem is dat het even duurt voordat ze beseft dat haar beslissing veel verder gaat dan met wie ze een slaapkamer deelt.
Het collectieve onbewuste uitdagen
Door een vreemde infectie sterft koning Viserys. De geplande kroning voor Rhaenyra wordt echter verijdeld en prins Aegon, zoon van Viserys en Alicent Hightower, wordt benoemd tot Beschermer van de Zeven Koninkrijken. Na tientallen jaren van relatieve vrede is Westeros verdeeld tussen degenen die trouw blijven aan Rhaenyra en degenen die liever een man op de IJzeren Troon zien.
De tijd is gekomen om beslissingen te nemen, voor Rhaeynra om alles wat ze tot nu toe geleerd heeft in te zetten. Op dat moment beseft ze hoezeer haar vader gelijk had. Had alles gedaan moeten worden om de vrede te bewaren? Of is het genoeg om met geweld de troon terug te grijpen en over de as te regeren?
Rede en legitimiteit behoren toe aan Rhaenyra, niemand kan ze haar afnemen. Maar rede mag niet betekenen dat je een beslissing neemt die heel Westeros zal schaden.
“Mijn broer was een slaaf van zijn voortekenen en voorspellingen. Alles om zijn doelloze heerschappij een doel te laten lijken. Dromen maakten ons geen koningen. Draken deden dat.”
-Daemon Targaryen-
Zich realiserend dat haar vader gelijk had
Veel van haar bondgenoten steunen de beslissing om bondgenootschappen te smeden en haar positie te consolideren. Maar haar man Daemon is het er niet helemaal mee eens. Bovendien is het collectieve onbewuste het eens met Rhaenyra’s oom, de Targaryens moeten hun draken loslaten en laten zien wie er regeert in Westeros. Rhaenyra weigert echter zich te laten manipuleren.
Rhaenyra noemt de profetie van Aegon de Veroveraar en het Lied van IJs en Vuur. In feite omarmt ze voor het eerst de waarden van haar vader en daagt ze het collectieve onbewuste uit. Op dat moment komt er drakenvuur uit Daemon’s mond.” Dromen hebben ons geen koningen gemaakt. Draken wel” zegt hij tegen zijn vrouw terwijl hij haar als waarschuwing verstikt.
De rechtmatige koningin beseft welke beslissing ze heeft genomen door met Daemon te trouwen. Ze weet dat ze eerst haar vader moet eren en daarna het collectieve onbewuste moet uitdagen. Ze zal terugkeren, evenals dezelfde tweedeling. Vrede en oorlog. Het rationele en het hartstochtelijke. Het mannelijke en het vrouwelijke. Het Lied van IJs en Vuur.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Jung, Carl Gustav (2002 [2ª edición, 2ª reimpresión 2010]). Obra completa de Carl Gustav Jung. Volumen 9/1: Los arquetipos y lo inconsciente colectivo. Traduccion Carmen Gauger. Madrid: Editorial Trotta. ISBN 978-84-8164-524-8/ ISBN 978-84-8164-525-5.
- Jung, C. G. (1970). Arquetipos e inconsciente colectivo. In Arquetipos e inconsciente colectivo (pp. 182-182).
- Malinconico, A. & Tagliagambe, S. (2022). Pauli y Jung: Arquetipos e Inconsciente Colectivo | Psicología y Simbólica del Arquetipo | Hombre y Sus Símbolos | Relaciones Entre el Yo y el . . . Arquetipo del niño | Sombra (Spanish Edition). Independently published.
- Arquetipos del inconsciente colectivo. En: Jung, C., Obras completas de CG Jung, vol. 9, Parte 1. 2ª ed., Princeton University Press, 1968. 451 p. (pág. 3-41).
- La fenomenología del espíritu en los cuentos de hadas. Ill. El espíritu en los cuentos de hadas. En: Jung, C., Obras completas de CG Jung, vol. 9, Parte 1. 2ª ed., Princeton University Press, 1968. 451 p. (pág. 217-230).
