Hoe moet je omgaan met je ouders als ze oud worden?
Wanneer je ouders oud worden en geleidelijk hun onafhankelijkheid verliezen, verandert je realiteit volledig. Ze zeggen dat het leven nu eenmaal zo is, dat de tijd onvoorziene wendingen kent en dat degenen die je vroeger droegen, niet langer jouw gewicht kunnen dragen. In feite verliezen je superhelden hun cape, die waarmee ze je beschermden tegen de regen.
Op dit punt is de verantwoordelijkheid zowel immens als angstaanjagend. Het is inderdaad niet gemakkelijk om te gaan met deze fase waarin de rollen plotseling zijn omgedraaid.
Jij, als hun kind, moet de rol van ouder op je nemen en zij moeten leren je hen te laten helpen. Want hoewel ze in veel opzichten nog prima in staat zijn, worden ze vaak verlamd door vermoeidheid en is hun gezondheid meer dan wankel.
Het is voor hen echter niet gemakkelijk te accepteren dat ze kwetsbaar beginnen te worden. Ondanks de rimpels hebben ze immers nog hun trots. Daarom zijn zij geneigd de broosheid van hun lichaam en de veranderingen van hun leeftijd niet te accepteren.
In feite weten zij die hun hele leven anderen hebben gered en al het gewicht van de wereld op hun eigen rug hebben gedragen, niet echt hoe zij moeten delegeren. Ze accepteren hun eigen kwetsbaarheid nog minder.
Het innerlijke kind dat je in je draagt, ervaart gewoonlijk veel leed en angst wanneer je ziet hoe je ouders zijn opgehouden voor zichzelf te zorgen. Het is een veranderingsproces dat niet vrij is van moeilijkheden. Toch ben je uiteindelijk in staat om ze te accepteren.
De veranderingen die je moet accepteren als je ouders oud worden
Goede ouders zijn niet degenen die alleen maar leven geven. Zij zijn het die ook liefde geven. Daarom, als je het geluk hebt dat je bent opgegroeid omringd door dat soort genegenheid en constante toewijding, doet het pijn om te zien hoe ze ouder beginnen te worden. In feite is het besef dat de leeftijd al zwaar op hen weegt meestal plotseling en bijna onverwacht.
Het lijkt alsof ze uit het niets niet meer kunnen doen wat ze vroeger deden. Het kan zijn wanneer hun gezondheid hen voor het eerst in de steek laat. Of wanneer ze plotseling vergeetachtig worden of moeten stoppen met autorijden. Pas dan merk je hoe fragiel ze zijn geworden. Zij, die tot nu toe alles aankonden,
zijn figuren geworden die meer hulp nodig hebben dan zij zelf kunnen bieden.
In een artikel van Drs. Christine A. Price en Whitney A. Brosi van de Montclair State University (Engelse link) wordt beweerd dat wij in een steeds ouder wordende samenleving leven. Daarom moeten we bepaalde gerontologische strategieën aanleren die we in onze familiale omgeving kunnen gebruiken.
Het is niet gemakkelijk om je ouders ouder te zien worden, noch om met alle daarmee gepaard gaande factoren om te gaan. Daarom gaan we eens kijken naar de fases die je waarschijnlijk zult moeten doorlopen.
Je ouders zijn je hele leven sterk voor je geweest. Uiteindelijk komt er een tijd dat jij sterk voor hen moet zijn.
1. De fase van zelfredzaamheid
Je ouders hebben bijna hun hele levenscyclus genoten van de fase van zelfredzaamheid. Zij waren de baas over hun eigen leven, lichaam, geestesvermogens en beslissingen. In deze stadia waren ze er altijd voor je, hielpen ze je, begeleidden ze je en redden ze je. Het maakte niet uit dat je zelf volwassen was en van huis was weggetrokken, in hun ogen was je nog steeds hun kind.
2. De relatie van onderlinge afhankelijkheid
Wanneer je ouders ouder worden, beginnen ze je hulp nodig te hebben. Echte ouderdom heeft niets te maken met het aantal verjaardagen of rimpels op de huid, het gaat om het verlies van onafhankelijkheid.
Wanneer de fase van onderlinge afhankelijkheid aanbreekt, wanneer zij jou nodig hebben om met hen naar de dokter te gaan, hun medicijnen te regelen, of die taken te vervullen die nu buiten hun kunnen liggen, dan verandert alles.
Waren zij tot niet zo lang geleden die alwetende figuren die voor alles zorgden, nu merk je dat het leven een draai van 180° heeft gemaakt. Op dit punt lijdt een deel van jou, het deel dat nog steeds het kind koestert dat je eens was, onder deze verandering en wordt erdoor gestrest. Wees echter voorzichtig, want je volwassen zelf ervaart deze moeilijkheden ook.
Je ouders zullen je niet altijd om hulp vragen als ze die nodig hebben. Ze zijn het niet gewend en het kan moeilijk voor ze zijn. Daarom moet je je ervan bewust zijn, dicht bij hen blijven en proberen te anticiperen op hun behoeften.
3. Afhankelijkheid
Voor hen koken, hen wassen, hun hand vasthouden wanneer ze plots in de greep zijn van angst of verdriet, hen doen glimlachen, hen vergezellen naar hun medische afspraken… Op oudere leeftijd, wanneer je ouders al afhankelijke figuren zijn, geef je hen de zuiverste liefde die er bestaat. Je toont het met je voortdurende toewijding, medeleven en genegenheid.
Hoewel dit een moeilijke fase is, kun je blijven genieten van het gezelschap van je ouders en hen op een andere manier ontdekken.
Je moet de moed hebben om de cyclus van het leven te accepteren. Je ouders ouder zien worden is een normaal proces en een fase waarvan je gebruik moet weten te maken om je banden van genegenheid met hen te versterken.
4. Crisismanagement als je ouders ouder worden
Ouder worden brengt momenten van crisis met zich mee die je managementvaardigheden op de proef stellen. Naarmate je ouders ouder worden, krijg je waarschijnlijk te maken met incidenten, ziektes en onverwachte diagnoses. Niets kan je echter voorbereiden op deze fase waarin alles van dementie (Engelse link) tot een gebroken heup kan ontstaan.
Als hun kind ben je uiteindelijk in staat om elke situatie het hoofd te bieden en sterk te zijn, net zoals zij dat voor jou waren.
5. Levenseinde
Vier je ouders als ze nog bij je zijn. Doe dat elke dag. Praat met ze aan de telefoon of breng tijd met ze door wanneer je maar kunt. Net als jij zullen ze er niet eeuwig zijn, maar ze zullen waarschijnlijk veel eerder weg zijn dan jij.
We zijn maar een korte tijd op deze planeet en maar één ding in het leven is zeker. Op een gegeven moment houdt het op. Zorg er dus voor dat je geniet van de mensen van wie je zoveel houdt, vooral van degenen die alles aan jou hebben gegeven: je ouders.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Hareven, T. (2001). Historical perspectives on aging and family relations. In R. Binstock & L. K. George (Eds.), Handbook of aging and social sciences (5th ed., pp. 141–159). San Diego, CA: Academic Press.
- Hayslip, B., & Patrick, J. H. (2002). Working with custodial grandpar New York: Springer.
- Pearlin, I., Pioloi, M. F., & McLaughlin, A. E. (2001). Caregiving by adult children. In R. Binstock & L. K. George (Eds.), Handbook of aging and social sciences (5th ed., pp. 238–254). San Diego, CA: Academic Press.
- Uhlenberg, P. (1996). The burden of aging: A theoretical framework for understanding the shifting balance of caregiving and care receiving as cohorts Gerontologist, 36,761–767.
