Het ware verhaal van het British Premonitions Bureau

Het British Premonitions Bureau was een merkwaardig instituut dat amper twee jaar functioneerde. Terwijl het actief was, produceerde het wat sommigen nauwkeurige voorspellingen noemden en anderen aan het toeval toeschreven. Wat was de waarheid?

Beoordeeld en goedgekeurd door de psycholoog Sergio De Dios González.

Geschreven door Edith Sánchez

Laatste update: 14 mei, 2023

Helderziendheid komt al sinds de oudheid voor in verschillende culturen. In feite lijkt het erop dat de mens altijd heeft geloofd in de mogelijkheid om de toekomst te zien en in het bestaan van mensen die deze gave bezitten. De psychiater, John Barker, wilde het verschijnsel nader onderzoeken. Daarom richtte hij het British Premonitions Bureau op.

Barker was een prestigieuze psychiater, wat dit verhaal nog interessanter maakt. Hij was geen tarotlezer, astroloog of waarzegger. Sterker nog, hij was een man van de wetenschap die in 1948 als arts afstudeerde aan Cambridge. Hij specialiseerde zich in aversieve therapie (Spaanse link).

Een beroemd artikel van hem, gepubliceerd in The Lancet, was zelfs instrumenteel in het verbeteren van de omstandigheden voor psychiatrische gevangenen in Groot-Brittannië.

Gedurende een groot deel van zijn carrière werkte Barker samen met David Enoch, een andere bekende psychiater, aan psychiatrische orchideeën, oftewel zeldzame gevallen in het vakgebied. Daaronder waren het Othello-syndroom, het Couvade-syndroom, en een nogal bijzondere: sterven aan angst. Dat laatste bracht Barker er uiteindelijk toe het Britse Premonitions Bureau op te richten.

Een ramp in Aberfan

Aberfan was een klein stadje in Wales (Engelse link) waar bijna niemand van gehoord had tot 21 oktober 1966. Op de ochtend van die noodlottige dag stortte een slakkenberg aan de zijkant van een berg in. Daardoor viel 50.000 ton modder op verschillende huizen en een school waar kinderen elke dag naar de les gingen. In totaal kwamen 144 mensen om, waaronder 116 kinderen.

Het hele land richtte zijn ogen op het stadje. Wat echter de aandacht van John Barker trok, was een jongen die ongedeerd was bij de tragedie, maar kort daarna stierf, zonder verklaring, kennelijk van angst. De psychiater bezocht het dorp en hoorde enkele uiterst vreemde verhalen.

Zo vernam hij dat een achtjarige jongen, Paul Davis genaamd, een massa figuren had getekend die in de heuvel groeven onder de woorden ‘The End’.

Een ander meisje, Eryl Mai Jones, vertelde haar moeder een week eerder dat ze niet bang was om te sterven. En de nacht voor de tragedie vertelde ze haar moeder over een droom die ze had gehad: “Ik droomde dat ik naar school ging en dat er geen school was. Er was iets zwarts overheen gekomen.”

Het British Premonitions Bureau

Barker had zeker belangstelling voor vreemde verschijnselen. In feite was hij lid van de British Society for Psychical Research, die paranormale gebeurtenissen bestudeerde. Door de gebeurtenissen in Aberfan raakte hij geïnteresseerd in helderziendheid. Het kwam bij hem op dat het misschien een goed idee was om getuigenissen van voorgevoelens van een tragedie te verzamelen.

Om dit te bereiken vroeg hij Peter Fairley, de wetenschapscorrespondent van The Evening Standard, een advertentie te plaatsen met het verzoek om verhalen over voorgevoelens. Hij ontving in totaal 76 reacties. Verschillende daarvan bevatten details die de pers niet publiceerde. Onder de berichten waren die van Kathleen Lorna Middleton en Alan Hencher, twee van de mensen die de pijlers werden van zijn studie.

Dit was het begin van het British Premonition Bureau, een instituut dat de voorspellingen van rampen bestudeerde. Barker geloofde dat helderziendheid waarschijnlijk vaker voorkwam dan eerder werd gedacht. Bovendien geloofde hij dat veel mensen in staat waren rampen te voorspellen. In feite zag hij hen als menselijke sensoren.

Een vreemd einde

In de volgende maanden waren er werkelijk opzienbarende voorspellingen, vooral van Middleton en Hencher. In feite bleken 18 voorgevoelens uit te komen, en 12 daarvan waren afkomstig van deze twee mensen.

Tot de meest opvallende gevallen behoorden die van een vliegtuigongeluk en een treintragedie. Uiterst opvallend was Middleton’s voorspelling over de dood van Robert Kennedy. In feite waarschuwde ze daarvoor bijna een maand voordat het gebeurde.

Het bureau werd echter geconfronteerd met een tegenstrijdigheid. Als een catastrofe werd voorzien en aangekondigd, zou het vervolgens moeilijk worden om die te laten plaatsvinden, omdat de inspanningen zouden worden verdubbeld om die catastrofe te voorkomen.

Begin 1968, twee jaar na de opening van het British Premonitions Bureau, ontving John Barker een verontrustende mededeling van Alan Hencher. Hij waarschuwde hem voorzichtig te zijn omdat zijn leven in gevaar was. Verbazingwekkend genoeg belde Middleton, niet op de hoogte van dit feit, hem ook om hem voor iets dergelijks te waarschuwen.

Op 18 augustus 1968 kreeg Barker een beroerte en stierf. Hij was een paar dagen van tevoren gestrest geweest door de voorgevoelens. Stierf hij dan van angst? We zullen het nooit weten.