Het resultaat voor kinderen van veeleisende ouders
Ouders willen het beste voor hun kinderen. Het probleem ontstaat echter wanneer ze veeleisende ouders worden. Zij begrijpen niet dat hun kinderen hun wensen als eisen zien, en een ander resultaat krijgen. Dit rechtvaardigt hun gedrag echter niet.
Veel veeleisende ouders hadden ouders die ook veeleisend waren. Niets leek genoeg, en het ging niet alleen om goede cijfers op school. Als ze een sport beoefenden waar ze niet goed in waren, was er altijd een “maar” of een “je kunt beter.”
Omdat zij zo zijn opgevoed, denken veeleisende ouders dat dit de manier is om met hun kinderen om te gaan. Deze opvoedingsstijl kan echter een aantal slechte gevolgen hebben.
Veeleisende ouders zijn geobsedeerd door perfectie
Kinderen van veeleisende ouders proberen altijd aan de verwachtingen van hun ouders te voldoen. Omdat ze denken dat niets wat ze doen ooit genoeg zal zijn, beginnen kinderen zich schuldig te voelen. Jammer genoeg gaan kinderen te veel van zichzelf eisen, boven hun mogelijkheden of de middelen die ze tot hun beschikking hebben. Dit kan leiden tot veel stress en angst.
Volgens de ANAR Foundation kan bij kinderen en tieners die risico lopen, “een bepaalde structuur van de persoonlijkheid (veeleisendheid, behoefte aan controle, streven naar perfectie) leiden tot bepaalde eetstoornissen, zoals anorexia of boulimia.”
Als de ouders van een kind tegen hem of haar zeggen: “Het zou geweldig zijn als je een 7 haalt voor wiskunde.” en als hij dan dat cijfer haalt, zeggen ze: “We weten dat je het kunt. Probeer nu maar een 8 te halen.”
Dit maakt het ingewikkeld voor het kind. Hij zal gaan geloven dat hun ouders nooit helemaal trots of tevreden zullen zijn. Misschien niet in het begin, maar als het kind een 9 haalt en ze vragen dan om een 10, zal het kind uiteindelijk barsten.
Ouders willen dat hun kinderen het goed doen op school, maar als het verandert in een vicieuze cirkel, waar ouders nooit trots zijn tot de volgende grote gebeurtenis.
Dit is een veeleisende omgeving die kan leiden tot de eerder genoemde stoornissen: anorexia en boulimia. Dit is echter niet de enige manier waarop kinderen kunnen reageren op hun veeleisende ouders.
Ouders die niet blij zijn met welk resultaat dan ook
Kinderen met veeleisende ouders kunnen breken onder druk. Dr. Amy Bobrow, een klinisch psycholoog en professor, zegt hierover het volgende: “Zorg ervoor dat je met je kind communiceert wanneer je trots bent als ze het goed hebben gedaan. Het is belangrijk om dat in evenwicht te houden. Anders wordt het ‘Waarom zeur je altijd tegen me?”
Als niets wat ze doen ooit genoeg is, kunnen kinderen verschillende houdingen gaan vertonen. Alle persoonlijkheden zijn echter verschillend. Naast de stoornissen die we hierboven noemden, zijn dit enkele waarschuwingssignalen die je laten weten wanneer er iets niet goed gaat:
- Een passieve houding waardoor het lijkt alsof ze nergens om geven. Ze voelen zich verdrietig, ontmoedigd, en houden hun hoofd omlaag. Van binnen voelen ze zich een mislukkeling. Dit kan leiden tot depressie.
- Opstandige acties om hun ouders te ergeren of beginnen zich bezig te houden met vandalisme. Ze willen aandacht krijgen.
Er zijn veel manieren om je te gedragen. Het kind kan echter niet alert blijven. Het is altijd op zoek naar erkenning en probeert aan de verwachtingen van zijn ouders te voldoen.
Vroeg of laat worden ze depressief of gaan ze gewoon doen wat hun ouders niet willen, omdat ze zich gefrustreerd voelen. Het probleem is dat beide reacties slechte gevolgen hebben.
Vaker wel dan niet zorgt dit ervoor dat veel kinderen stoppen met school (Engelse link) of met het beoefenen van een sport waar ze vroeger van hielden. Ze kunnen het gewoon niet meer aan. Het is te veel druk. Daarom, ook al willen veeleisende ouders alleen maar het beste voor hun kinderen, in de meeste gevallen krijgen ze het tegenovergestelde resultaat.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Casarín, A. V., & Infante, T. (2006). Familia y rendimiento académico. Revista de educación y desarrollo, 5, 55-59.
- González, A. E. M., Saura, C. J. I., Rodríguez, J. A. P., & Linares, V. R. (2010). Importancia de los amigos y los padres en la salud y el rendimiento escolar. Electronic Journal of research in educational psychology, 8(1), 111-138.
- Moore, S. G. (1997). El papel de los padres en el desarrollo de la competencia social. ERIC Clearinghouse on Elementary and Early Childhood Education, University of Illinois.
- Ramírez, M. A. (2005). Padres y desarrollo de los hijos: prácticas de crianza. Estudios pedagógicos (Valdivia), 31(2), 167-177.
