Het leven van ouderen: eenzaamheid in het rusthuis
Telkens als ik een rusthuis bezoek, voel ik tegenstrijdige emoties. Aan de ene kant ervaar ik een enorme vreugde omdat deze fantastische centra bestaan die zorg dragen voor oudere mensen. Elke beroepskracht die op deze plaatsen werkt, is bewonderenswaardig.
Anderzijds kan ik het niet helpen dat ik me verdrietig voel. Toen ik op de universiteit zat, heb ik mijn stage in een rusthuis gedaan. Eén ding zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. Enkele werknemers vertelden met dat sommige oudere burgers die er verbleven, in maanden helemaal geen bezoek gekregen hadden.
Af ten toe bezoek ik mijn oom in het rusthuis waar hij verblijft. Voor deze plek wordt heel goed zorg gedragen en eveneens voor hem. De voeding is er ook heel goed.
Hoewel hij nog niet echt oud is, is hij niet in staat om voor zichzelf te zorgen. Hij heeft geen partner en geen kinderen. Voor de volledige familie was het een zware beslissing om hem in het rusthuis te laten opnemen.
Hij is er gelukkig en is zelfs enkele kilo’s aangekomen. De werknemers zeggen dat hij zich goed gedraagt. Ik ga graag op bezoek en drink dan samen met hem een kop koffie. Hij verheugt zich erop en begroet mij met deze woorden: “Hoe is het, topper?” Meestal verwart hij mij echter met mijn broer.
De triestige gangen van het rusthuis
Om bij de kamer van mijn oom te komen moet ik de helft van het gebouw doorkruisen. Ik neem de lift naar de verdieping waar hij verblijft en verras hem. Om bij zijn kamer te komen moet ik een gang door waar meerdere bejaarden altijd in rolstoelen zitten. Het is net alsof ze zelfs niet meer kunnen bewegen.
Wanneer ik voorbijkom, groet ik hen altijd met een enorme glimlach. Sommigen kijken me aan en lachen terug. Anderen bekijken me en lachen niet. Er zijn ook mensen die gewoon niet merken dat ik er ben.
Sommigen zien er zo verdrietig en ingeteerd uit. Ik kan het dan niet helpen om me af te vragen wat er zich in hun geest afspeelt. Hoe was hun leven vóór ze naar het rusthuis verhuisden? Ik stel me vooral de vraag of zij zich ooit voorgesteld hebben dat ze zouden eindigen in een onbeweeglijke rolstoel en zo overweldigd door ziekte of door het leven zelf.
Ik herinner me dat ik tijdens mijn stage een oude man ontmoette. Hij deelde een kamer met een vrouw die alleen maar lachte en schreeuwde. De man leek heel gewelddadig. De ziekte van Alzheimer was bij hem in zo’n gevorderd stadium dat hij bijna niet meer kon spreken.
Op een dag besloot ik om contact met hem te maken. Ik ging naast hem zitten en begon hem vragen te stellen over zijn leven. Ik slaagde erin hem te laten vertellen waar hij geboren was. Daarna begon ik steeds meer uit hem te krijgen. Op een dag lachte hij zelfs naar mij. Dat was een verrassing.
Ouderen in het rusthuis willen alleen maar genegenheid
Tijdens één van de stagedagen liep ik in de hal en hoorde ik hem schreeuwen. Ik ging naar zijn kamer en vond er twee werknemers die probeerden om hem een bad te geven. De man hield echter niet op met beven.
Ik ging de kamer binnen. Toen hij mij zag, ontspande hij volledig. Dat was de sleutel waarnaar ik al die tijd op zoek was. Achter de uitdrukkingsloze blik en de aangetaste cognitieve vermogens zat een persoon die alleen maar genegenheid nodig had.
Liefde en gezelschap krijgen is voor deze mensen zo belangrijk. Gea Sijkes, directeur van de Stichting Woon- en Zorgcentrum Humanitas in Deventer heeft omtrent dit aspect een project opgestart. In 2012 besloot ze om aan studenten gratis onderkomen in het rusthuis te geven. In ruil moesten ze minstens 30 uren per maand met de oudere bewoners doorbrengen.
Zielen die zich dolgraag met anderen verbonden willen voelen
In het rusthuis waar ik mijn stage gedaan heb en in de plaats waar mijn oom verblijft, kon ik zien dat de meeste oudere mensen heel eenzaam zijn. De medewerkers die in deze instellingen werken, hebben het druk. Ze kunnen dus de nodige ondersteuning niet bieden.
Bovendien maakt het me enorm verdrietig dat sommige bejaarde burgers weinig of geen bezoek krijgen. Achter elke bejaarde bevindt er zich een ziel die dolgraag in verbinding wil komen met een andere persoon. Beetje bij beetje verteert de eenzaamheid hen.
Ik heb het gevoel dat de maatschappij ons geleerd heeft dat alleen functionele dingen de moeite waard zijn om verzorgd te worden. Wat ik mij niet kan voorstellen, is dat zovele families beslissen om hun ouderen in een rusthuis achter te laten. Ze doen dit wanneer ze geloven dat de bejaarden niet langer iets kunnen bijdragen.
Het ergste van alles is dat ze hen dan heel zelden bezoeken. Oudere mensen hebben een verhaal dat waardevol is om naar te luisteren. Ze zijn even belangrijk als jonge mensen. We mogen mensen niet in de steek laten, alleen maar omdat ze oud worden.
In vele gevallen zijn rusthuizen geweldige alternatieven. Dit artikel heeft alleen als doel om de eenzaamheid en de verlatenheid te belichten die vele bejaarde burgers doormaken. Helaas behandelen sommige volwassenen hen alsof ze een last zijn. Ze beslissen om hen in een rusthuis achter te laten en hen dan te vergeten.
Het geweldige werk in rusthuizen
De hectische roosters en andere verantwoordelijkheden zijn de reden waarom vele families niet voor hun ouderen kunnen zorgen wanneer ze niet langer voor zichzelf kunnen zorgen.
In die gevallen is een rusthuis een geweldige keuze. Het is echter belangrijk dat je onthoudt om hen voortdurend te bezoeken. Ongeacht onze leeftijd hebben we allemaal liefde nodig.
Vele bejaarden voelen zich niet slecht omdat ze in een rusthuis wonen. Ze kwijnen echter weg wanneer hun dierbaren geen tijd maken om hen nu en dan eens te bezoeken.
Deze instellingen leveren geweldig werk. Dat is iets waarvoor we altijd dankbaar moeten zijn. Zonder hen zouden vele families hun toevlucht moeten nemen tot wanhopige maatregelen om voor hun ouderen te zorgen.
We moeten dus beginnen om een beetje meer rekening te houden met onze ouderen. Je hoeft niet altijd bij hen te zijn. Ga echter wel regelmatig langs. Vergeten dat ze voor ons gezorgd hebben toen we jonger waren mag nooit. Laten we hen dus alle positieve dingen terugbetalen die ze voor ons gedaan hebben.