Het gevoel dat niemand echt van je houdt

Niemand houdt van mij. Als dit is hoe je je voelt, als je het gevoel hebt dat je er voor niemand echt toe doet, is het alsof je het voedsel dat je nodig hebt om te leven, kwijt bent. Terwijl lichamelijke overleving afhankelijk is van voedsel en slaap, is emotionele overleving afhankelijk van genegenheid. 

We willen ons namelijk allemaal geliefd voelen. Het is een echte fundamentele behoefte.

Het gevoel dat niemand echt van je houdt kan vanuit verschillende plaatsen komen. In principe kunnen alle mensen zich zo voelen. Niemand houdt perfect van ons. Zelfs de diepste en meest oprechte liefdes, zoals de liefde van een moeder, zijn onvolmaakt en onvolledig.

Als je de liefde te veel idealiseert, zou je tot de conclusie kunnen komen dat niemand echt van je houdt. Dit is omdat niemand bereid is zijn leven voor jou te geven. Of omdat anderen je uiteindelijk kwetsen en ze er niet zijn wanneer je ze nodig hebt.

Wie liefheeft vanuit emotionele ontberingen vraagt meer liefde dan mensen kunnen geven. En omdat hun verwachtingen zo hoog zijn en er niet aan wordt voldaan, worden ze voortdurend teleurgesteld.

Er kunnen momenten zijn waarop je het gevoel hebt dat niemand echt van je houdt, omdat je eenvoudigweg geen echte banden van genegenheid met anderen kunt opbouwen.

Misschien heb je je onder je eigen huid verstopt en jezelf geïsoleerd. Misschien weet je niet hoe je liefdevolle relaties kunt opbouwen en onderhouden. Dan voel je je gevangen in een eenzaamheid die pijn doet.

Niemand houdt van mij

Vaak is het zo dat wanneer je het gevoel hebt dat niemand van je houdt, je zelf ook tot die ‘niemand’ behoort. Het is relatief makkelijk voor iemand om te beseffen dat zijn eigenwaarde laag is. Het is ook makkelijk om te zeggen: ‘Nou, nu moet ik gewoon meer van mezelf houden’. Dit idee verwezenlijken kan echter vrij moeilijk zijn.

Het is niet zo dat je niet van jezelf wilt houden, je kunt gewoon geen manier vinden om het te doen. Als je jezelf niet waardeert, is dit niet uit het niets naar voren gekomen. Hierachter zit vaak een hele geschiedenis van vijandigheid, soms ook verwaarlozing of geweld.

Een van de meest waarschijnlijke redenen voor een gebrek aan zelfliefde is dat we door onze ouders als kind valse argumenten kregen, vaak onschuldig vermomd, waarom we niet om genegenheid moesten vragen. Op de een of andere manier gaven anderen ons het idee dat we het niet waard waren. Dat we niet genoeg liefde waardig waren.

We geloofden deze argumenten omdat degenen die ons dit hebben laten denken, mensen waren waar we van hielden, die we ongetwijfeld bewonderden. Mogelijk zijn we het leven begonnen zonder liefde te voelen. Het dragen van een ‘waarom?’ op onze schouders, zonder antwoord.

En misschien hebben we geleerd niet van onszelf te houden om alleen maar een vader, een moeder of een andere geliefde te behagen die dat van ons verwachtte, omdat ze het mis hadden.

Helpen we anderen zodat ze van ons houden?

Soms leven we in een toestand van emotionele ontbering. Met andere woorden, een gebrek aan genegenheid. We kunnen zelfs tot de conclusie komen dat we niet zo willen leven.

Het is echter niet makkelijk om uit deze toestand te komen. Op dit punt is het de moeite waard om ons af te vragen of we anderen helpen alleen maar zodat ze van ons gaan houden.

Hoewel het gevoel dat niemand echt van je houdt erg diep gaat, is de uitweg misschien niet zo ver weg. Soms gaat het gewoon om degenen die niet van ons hebben gehouden te vergeven vanwege hun eigen emotionele beperkingen. Om toe te geven dat deze vijandigheid veel meer met henzelf te maken had dan met ons.

Het betekent ook dat we onszelf moeten vergeven, want we hebben niet echt iets verkeerd gedaan waardoor we onverschilligheid hebben verdiend. Begrijp dat er niets mis is met jou, en dat je schuldgevoelens ongegrond zijn.

De uitweg…

Het is belangrijk om onszelf af te vragen of we weten hoe we van anderen kunnen houden.

Soms tonen we onszelf als wanhopig op zoek naar genegenheid, en dat kan anderen afschrikken. Het is echt een bekentenis dat we niet van onszelf houden en dat we die andere persoon nodig hebben om ons waardevol te voelen. Als het zover komt, zien we dat niemand een dergelijke verantwoordelijkheid wil.

Misschien hebben we ook niet genoeg sociale vaardigheden ontwikkeld. We kunnen altijd leren om op een meer vloeiende en spontane manier met anderen om te gaan. Het is iets wat we kunnen leren, toepassen en oefenen. Het werkt.

Het is de eerste stap om de barrière die ons scheidt van anderen te doorbreken. Daarna, na het openen van de sluisdeuren, zullen we misschien leren vooruit te gaan op het buitengewone avontuur van wederzijdse genegenheid.