Frieda Fromm-Reichmann en psychoanalyse

Frieda Fromm-Reichmann heeft veel patiënten met schizofrenie kunnen genezen. Ze deed dit door middel van psychotherapie en zonder toevlucht te nemen tot medicatie. Haar werk is vandaag de dag helaas niet meer zo zichtbaar.

Frieda Fromm-Reichmann was een nogal eigenaardige psychiater die een andere manier bedacht om ‘geesteszieke’ patiënten te behandelen zonder fysieke onderdrukking of drugs. Ze was ook een van de grote verspreiders van psychoanalytische ideeën in de Verenigde Staten.

Ze is absoluut een revolutionair als het gaat om de behandeling van schizofrenie. Een deel van haar populariteit is te danken aan het feit dat ze Joanne Greenberg behandelde en genas, een vrouw wiens genezing onmogelijk leek en die door de meeste professionals in het veld als krankzinnig werd beschouwd.

Therapie met Frieda Fromm-Reichmann bracht haar niet alleen weer gezond, maar ze werd ook een invloedrijke romanschrijver.

Haar belangrijkste werk, gepubliceerd in 1950, is Principles of Intensive Psychotherapy. Frieda Fromm-Reichmann zou een meer relevante plaats moeten krijgen in de geschiedenis van de psychoanalyse, aangezien zij een van de meest productieve en uitmuntende neofreudianen is.

Frieda Fromm-Reichmann, een briljant meisje

Ze werd op 23 oktober 1889 in Duitsland geboren in een conservatieve joodse familie uit de middenklasse. Ze was de oudste van verschillende broers en zussen, allemaal mannen. Om deze reden gaf haar vader haar privileges die in die tijd ongebruikelijk waren voor een vrouw.

Zo kon ze naar de universiteit om medicijnen te studeren aan de universiteit van Königsberg, waar ze op 19-jarige leeftijd afstudeerde. Op 22-jarige leeftijd behaalde ze een doctoraat in de neurologie en psychiatrie. Bovendien hield ze van haar vak en bewees het door zich er voor het leven aan te wijden.

Ze werkte eerst met soldaten die tijdens de Eerste Wereldoorlog hersenletsel hadden opgelopen. Haar eerste artikelen dateren uit deze periode en ze waren allemaal duidelijk wetenschappelijk. Bovendien namen haar perspectief en werk daarna een wending.

Fromm-Reichmann en de praktijk van de psychoanalyse

Frieda Fromm-Reichmann was niet langer geïnteresseerd in het biologische veld van haar beroep en sloeg een nieuwe weg in. JH Schultz voorzag haar van enkele essays over de freudiaanse psychoanalyse, die onmiddellijk haar aandacht trokken. Ze was vooral geïnteresseerd in het onderwerp therapeutische relatie, overdracht en tegenoverdracht.

Erich Fromm, een nogal eigenaardige man, kwam haar opzoeken. Ze hadden elkaar al in psychoanalytische kringen ontmoet. Later werd hij haar man en ze hadden een stormachtige relatie die duurde tot de dag dat hij stierf. Ze hield zijn naam, zelfs na hun scheiding.

Zoals we hierboven vermeldden, moest Frieda vanwege haar etniciteit uit Duitsland vluchten toen de opkomst van het nazisme begon. Ze wachtte in verschillende landen en vestigde zich uiteindelijk met haar man in de Verenigde Staten. Ze bleef daar de psychoanalytische theorie beoefenen na het einde van de oorlog.

Bijzondere patiënt van Fromm-Reichmann

Ze werkte meer dan 22 jaar in de privékliniek van Chesnut Lodge (Rockville, Maryland). Het was daar waar ze intensieve psychotherapie ontwikkelde en toepaste als een fundamenteel element in de behandeling van schizofrenie.

Ze behandelde Joanne Greenberg rond dezelfde tijd. Joanne was een permanent geïnstitutionaliseerde tiener die hallucinaties had van ongeveer acht karakters. In feite gebruikte ze een taal met hen die niemand anders sprak. De meesten geloofden dat ze gek was.

Het therapeutische proces vorderde en Frieda sloot een pact met haar. Elk zou een memoires van het proces schrijven, vanuit hun eigen perspectief. Uiteindelijk publiceerden de twee een boek dat beide versies bevatte.

Ik heb je nooit een rozentuin beloofd

De genezing van Joanne Greenberg was geweldig. Fromm-Reichmann stierf op 28 april 1957, op 67-jarige leeftijd, zonder dat haar werk met Greenberg voltooid was. Ze kreeg een hartaanval die artsen toeschreven aan haar overmatig roken en drinken. Het project met haar patiënt was helaas van korte duur.

Dit verlies was verwoestend voor Greenberg, maar ze was vastbesloten haar belofte na te komen. Ze schreef het boek Ik heb je nooit een rozentuin beloofd op basis van wat ze in therapie leerde. Daarin beschreef ze haar buitengewone reis van waanzin naar rede. Het was een reis die ze maakte onder begeleiding van Frieda en zonder medicijnen.

Ten slotte was de therapeutische benadering van Frieda Fromm-Reichmann om zich in te leven in haar patiënten en een respectvol begrip te krijgen van de oorzaak van hun symptomen.

Ze merkte dat alleen al het aangaan van deze diepe en liefdevolle relatie tot significante veranderingen bij haar patiënten leidde. Desondanks blijft haar werk een beetje op de achtergrond, waarschijnlijk vanwege de hausse in farmacologische vooruitgang die weinig ruimte laat voor haar voorstel.