Drie tekenen uit de kindertijd die voor altijd blijven

De kindertijd is die periode dat er een prachtige paradox ontstaat: we kunnen de sterkste basis bouwen in de kortst mogelijke tijd, zonder het zelf te beseffen. Op de leeftijd van vier jaar begint ons gevoel van zijn zich al te ontwikkelen, dus vanaf dat moment is alles wat overblijft het ontwikkelen of tegenhouden van de inertie die we hebben verzameld tijdens onze eerste levensjaren.

De kindertijd laat tekenen achter die voor altijd blijven. Het zijn onuitwisbare voetafdrukken die vooral naar voren komen in de houding die we hebben tegenover onszelf en anderen. Maar sommige van deze voetafdrukken zijn hardnekkig en diepgaand, door de grote invloed die ze hebben op de geest van een kind.

Hieronder zullen we je vertellen over de drie tekenen die we tijdens de kindertijd internaliseren, die we nooit meer kwijtraken.

Het niet meer kunnen vertrouwen na de kindertijd

Als kinderen herhaaldelijk teleurgesteld worden door hun ouders of voogd, kan het moeilijk voor ze zijn om anderen te vertrouwen, of zelfs zichzelf. Ze moeten vechten tegen de neiging om te wantrouwen als ze intieme relaties aan willen gaan met anderen.

Een kind wordt teleurgesteld als ouders dingen beloven die ze niet kunnen of willen waarmaken. Voor kinderen is het belangrijk dat ze het speelgoed krijgen dat ze is beloofd als ze een bepaald doel behalen. Dat ze naar het park gaan omdat er is beloofd dat dat zou gebeuren. Dat ze de aandacht krijgen die ze was beloofd.

Kleine schendingen van vertrouwen kunnen onopgemerkt blijven of niet belangrijk lijken voor volwassenen, maar voor het kind zijn het lessen in wat het kan verwachten van mensen, altijd, van mensen die dichtbij staan.

Als kinderen zien dat hun ouders tegen hen liegen, zullen ze leren dat woorden geen waarde hebben. Het zal dan moeilijk voor ze zijn om anderen te geloven en ze zullen niet de moeite nemen om hun eigen woorden betekenis te geven. Dit teken zal problemen creëren tijdens de ontwikkeling, problemen om verbindingen aan te gaan met anderen en echte intimiteit te creëren waarbij ze zich veilig voelen bij iemand.

Verlatingsangst

Een kind dat zich alleen, genegeerd of verlaten voelt, zal beginnen te geloven dat eenzaamheid iets volledig negatiefs is. Ze kunnen een van twee paden kiezen: ze worden veel te afhankelijk van anderen, waarbij ze constant iemand nodig hebben die ze beschermt en bij ze is, of ze wijzen alle vormen van gezelschap af omdat ze bang zijn opnieuw verlaten te worden.

Zij die het pad van afhankelijkheid kiezen, zullen iedere relatie aangaan, zolang ze zich maar niet alleen hoeven te voelen. Ze denken dat ze absoluut niet met eenzaamheid om kunnen gaan en dus zijn ze bereid om iedere prijs te betalen om maar een partner te hebben.

Zij die aan de angst voor verlating ontsnappen door middel van extreme onafhankelijkheid zijn niet meer in staat om te genieten van de affectie en intimiteit van een ander. Voor hen is liefde gelijk aan angst. Hoe meer ze voelen voor een ander, hoe angstiger ze worden en hoe meer de drang om te vluchten groeit. Zij zijn het soort persoon die banden verbreekt om maar niet die angst te hoeven voelen dat ze die persoon zullen verliezen.

De angst voor afwijzing

Kinderen waar altijd aan wordt getwijfeld en die altijd afgekraakt worden door hun ouders hebben de neiging om hun eigen ergste vijand te worden. Op deze manier ontwikkelen ze een interne dialoog van zelfverwijt.

Deze kinderen zullen zich in hun volwassen leven waarschijnlijk nooit samenhangend voelen bij wat ze doen, zeggen of denken. Ze zullen altijd een manier vinden om hun eigen plannen te saboteren en het is heel moeilijk voor hen om te accepteren dat ze ook goede eigenschappen en vaardigheden hebben. Ze zullen altijd het gevoel hebben dat ze geen genegenheid of begrip verdienen en dat hun uitingen van liefde voor anderen worden geweigerd.

In het algemeen worden ze geïsoleerde en eenzame volwassenen die in paniek raken in situaties van sociaal contact. Op datzelfde moment zijn ze heel afhankelijk van de mening van anderen. Als ze geconfronteerd worden met de minste kritiek van anderen, kraken ze zichzelf helemaal af, want ze weten niet hoe ze een objectieve observatie van een persoonlijke aanval moeten onderscheiden.

Als het kind niet alleen wordt afgewezen maar ook nog vernederd, zijn de gevolgen nog ernstiger. Deze vernedering zorgt voor onopgeloste gevoelens van woede die constant zorgen voor een gevoel van machteloosheid, waardoor de persoon een gevoelloze tiran kan worden die zelf ook anderen vernedert.

De tekenen uit de kindertijd zijn moeilijk te veranderen. Maar dit betekent niet dat ze niet verbeterd of omgeleid kunnen worden zodat ze veranderen in iets positiefs. De eerste stap is het erkennen dat ze er zijn en dat er aan gewerkt moet worden, zodat ze de rest van ons leven niet bepalen.