Waarom Doornroosje niet moet wachten op haar prins
Er was eens een Doornroosje die honderd jaar zou slapen. De schone slaapster was betoverd en alleen de zoen van een prins kon haar uit haar slaap laten ontwaken. Hij zou haar ‘redder in nood’ in zijn, degene die haar zou bevrijden van haar sluimering.
En zij? Zij zou op hem wachten, volledig afhankelijk van hem zijn. Maar wat gebeurt er als de prins nooit verschijnt? Wat als de verwachte verlossing nooit wordt vervuld? En wat leert dit sprookje ons over de delicate relatie tussen liefde en onafhankelijkheid?
Veel van de relaties van tegenwoordig volgen hetzelfde patroon als dat van Doornroosje. Sommige van deze schone slaapsters klampen zich vast aan een prins die nooit komt, en blijven zo slechts toeschouwers in hun eigen leven. Tenzij hij opduikt.
Het lijkt wel alsof deze doornroosjes iemand anders nodig hebben om hen gelukkig te maken, om ze te bewegen. Soms vinden ze die ‘iemand’, maar verliezen ze hem vervolgens weer. Ze worden zo depressief dat ze in een droom lijken te vervallen waarin ze nergens van kunnen genieten, waar niets zinvol is als er geen geliefde aan hun zijde staat.
Ik kies niet, ze kiezen mij. Het feit is dat ik niet van mezelf houd, noch waardeer ik mezelf en ben ik gelukkig. Ik laat anderen deze verantwoordelijkheid dragen en wanneer ze weggaan, ben ik leeg.
Liefde en onafhankelijkheid
Er zijn genoeg doornroosjes in de wereld. Vrouwen die gekust worden door een ‘prins’ zonder deze prins eigenlijk te hebben uitgekozen, zonder eigenlijk te weten of ze de kus wel echt willen ontvangen. Maar zodra zijn lippen die van hun raken, klampen ze zich vast aan hun redder.
Hij is hun strohalm en dat verdient tenslotte een beloning, toch? Het zou niet slim zijn om hem te lozen, want wie zegt dat er nog een prins zal langskomen?
Dat is het punt waarop ze zich werkelijk begraven in een onderdanige relatie waarin ze eeuwig dankbaar zijn voor hun ‘reddende engel’. Ze wijden zich volledig aan hem, hebben hem hun hele leven te danken en vertrouwen op hem voor hun geluk. Hun leven is perfect! Hun liefde is voor altijd!
Maar het duurt niet lang voordat ze merken dat er iets mis is. Hun prins kijkt niet naar hen zoals hij eerder deed, hij lijkt ze zat te zijn geworden! Het geluk is gebroken en het enige wat overblijft is een pijnlijke, wrede realiteit.
Liefde verandert in leed
Dit is wanneer liefde in leed verandert en het een voortdurende strijd wordt om het voort te zetten. De schone slaapster vecht, geeft alles, vernedert zichzelf zelfs. Maar dingen zijn niet meer wat ze waren.
Ze begint zich af te vragen of haar prins haar ooit wel echt heeft gewild. Misschien wilde hij haar gewoon kussen en liet ze zich meeslepen. Ze vraagt zich af wat ze verkeerd heeft gedaan. Misschien had ze het moeilijker moeten maken, net moeten doen alsof ze sliep en alsof zelfs zijn kus haar niet deed ontwaken.
Het geloof dat we onze perfecte wederhelft kunnen vinden, of een verlosser met wie we ons volledig voelen, veroorzaakt emotionele afhankelijkheid en zet relaties om in destructieve slavernij. Liefde en onafhankelijkheid moeten hand in hand gaan en niet met elkaar vechten.
Doornroosje heeft haar identiteit verloren; ze is vanaf het begin afhankelijk geweest van haar prins. Als hij haar zou verlaten, zou ze niets zijn, ze had hem tenslotte in de eerste plaats al nodig om weer tot leven te komen.
De emotionele afhankelijkheid heeft haar gevangen. Liefde is niet langer synoniem met geluk, maar eerder met inspanning en lijden. Ze heeft het gevoel dat ze doodgaat elke keer dat haar prins afstand van haar neemt. Het is niet eerlijk, maar het kan zelfs nodig zijn. Waarom? Omdat de schone slaapster moet ontwaken, maar deze keer alleen.
Hoe Doornroosje wakker kan worden zonder haar prins
Wat is dat toch met al die prinsessenverhalen dat ze ons doen geloven dat we iemand nodig hebben om gelukkig te kunnen zijn? Dat we op de een of andere manier onvolledig zijn. Tegenwoordig kennen we dit natuurlijk als emotionele afhankelijkheid.
Een toestand waarin we niemand zijn zonder de ander. Ons geluk, welzijn en genot hangen allemaal af van hoe de ander is en hoe hij zich voelt. Is dat nou eerlijk? En de andere persoon lijkt nooit zo erg te lijden als wij!
Doornroosje is het zat om te wachten op haar prins en zijn zwaar overschatte kus. Wachten laat tenslotte alleen maar zien dat ze niet veel zelfrespect heeft. Dat ze niet in staat is om het leven alleen te confronteren en dat ze liefde en onafhankelijkheid niet kan verbinden.
Wat zou er dan ook gebeuren als ze zou stoppen met wachten en zich aanpassen en als ze gewoon haar ogen zou openen? Dan zou ze pas weten hoe sterk ze echt is. Ze zou weten dat prinsen geen redders zijn en dat ze haar hoop niet op hen mag vestigen. Of het nu een goede of slechte prins is, hij zal overweldigd raken door al die verantwoordelijkheid en weglopen.
De roze bril
Het is tijd om te stoppen onszelf aan te bieden aan de eerste de beste die naar ons toekomt, denkend dat hij onze redding zal zijn. Het is tijd om te stoppen met denken dat alles perfect is, want we zullen lijden als de dingen niet gaan zoals we hadden gehoopt.
Vaak zetten we een roze bril op, waardoor we de dingen zien zoals we ze willen zien. We zijn bang om deze af te zetten en de dingen te zien zoals ze werkelijk zijn. We zijn bang om liefde en onafhankelijkheid met elkaar te verbinden.
“Zegen degenen die je verlaten, omdat ze je jezelf teruggeven.”
-Alejandro Jodorowsky-
Als de prins niet komt opdagen, kan de schone slaapster sterven zonder ooit wakker te worden. Dit is iets dat helaas vaak gebeurt. Als die perfecte relatie nooit tot stand komt, zijn we verdrietig, hebben we medelijden met onszelf.
We denken dat niemand van ons houdt en dat we niets waard zijn. Word wakker! Hoe kun je denken dat je niets waard bent? Waarom heb je iemand anders nodig om je eigen waarde te kunnen zien, om in jezelf te kunnen geloven? Weet je dan niet dat liefde en onafhankelijkheid ook samen kunnen gaan?
Het wordt tijd dat Doornroosje voor eens en altijd wakker wordt. Dat ze stopt met toegeven en wachten op prinsen die op een dag misschien wel in kikkers veranderen! Ze heeft het recht om de prins zelf uit te kiezen, ze hoeft niet op hem te wachten. Ze respecteert en waardeert zichzelf, en ze verdient het beste.
Iemand aan je zijde hebben, wil nog niet zeggen dat je leven beter zal zijn. Je leven is al compleet en vol. Pas als Doornroosje dit beseft kan ze uit zichzelf ontwaken. Ze zal weten dat ze niemand nodig heeft, en dit zal haar in staat stellen om werkelijk lief te hebben. Ze zal ontdekken dat ze mooi is van zichzelf. En natuurlijk, leefde ze nog lang en gelukkig!
