Demolition: een film over verdriet en onuitgesproken pijn
Deze film gaat over de mate waarin we in staat zijn ons leven weer op te bouwen na een ernstig emotioneel trauma. Er kan weinig twijfel over bestaan dat we ons bij het verliezen van een geliefde in een kwetsbare situatie kunnen bevinden, zelfs tot op het punt dat we de ware richting van ons leven verliezen. Dit is het idee in de film Demolition, waar verdriet verandert in onuitgesproken pijn.
De plot van deze film nodigt ons uit om na te denken over hoe vluchtig het leven is door ons de gevolgen van een dodelijk verkeersongeval te laten zien. We vragen ons af, hoe zouden we reageren na zo’n situatie? Hoe kunnen we ons leven weer opbouwen na een gebeurtenis van zo’n omvang? We gaan de antwoorden onderzoeken en nemen de film als referentiepunt.
Korte context van Demolition
Regisseur Jean-Marc Vallé heeft met Demolition een film gemaakt binnen het genre van psychologisch drama. Dit is een categorie die goede manoeuvreerruimte biedt.
Het maakt het zelfs mogelijk om emoties vanuit verschillende gezichtspunten weer te geven. We zien het gedrag van een persoon die, na een sterke psychologische schok, een reeks stadia doorloopt totdat hij begint te herstellen.
De hoofdpersoon Davis Mitchell, gespeeld door acteur Jake Gyllenhaal, neemt een rol aan waarmee meer dan één van ons zich zal kunnen identificeren. Er is drama en pijn, maar ook humor en sarcasme. De film toont ons het gedrag van de mens bij bepaalde tragische gebeurtenissen.
Het blijkt zelfs dat Davis, ondanks de moeilijkheden die hij heeft doorstaan, uiteindelijk in staat is om verder te gaan met zijn leven. Het verschijnen van Karen, gespeeld door Naomi Watts, en haar zoon helpen hem daarbij, en hij begint zijn leven te reconstrueren. Als gevolg daarvan zijn er elementen van hoop.
“De man behoudt alleen zijn evenwicht als hij naar voren beweegt.”
-Maxwell Maltz-
Omgaan met het verlies van een dierbare
Iedereen heeft een bepaalde manier om met het verlies van een dierbare om te gaan. Sommigen steken hun kop in het zand, anderen proberen zo snel mogelijk verder te gaan en te herstellen. Hierbij spelen verschillende omstandigheden een rol, zoals ervaring, persoonlijkheid of de kwaliteit van het ondersteuningsnetwerk. De film roept in dit verband een aantal belangrijke vragen op:
- Het personage van Davis maakt één ding duidelijk. Houding is alles. Natuurlijk beïnvloeden verdriet en neerslachtigheid onze emoties, maar dit hoeft geen blijvende of overheersende manier van zijn te zijn. In feite kunnen we onze stemming verbeteren en herstellen.
- De film draait om de betekenis van het verlies en het verdriet van een dierbare. Het is niet verwonderlijk dat Davis zich na deze gebeurtenis op een nogal vreemde en grillige manier begint te gedragen. Interessant is dat de psychologen Enrique Echeburúa en Arantxa Herrán beweren dat sommige mensen resistent zijn tegen dit soort gedrag, en daarom staan ze niet toe dat het hun leven in de weg zit en pijn doet.
- Dan zien we de andere kant. Het proces van herstel na het overlijden van een dierbare. In dit geval laat de relatie tussen Davis en Karen hem zien dat er hoop is.
Meeleven met de hoofdpersoon
We zien hoe moeilijk het voor Davis is om met zijn situatie om te gaan. Dit wekt gevoelens van empathie in ons op en we hopen dat alles goed zal komen voor hem.
Naarmate het plot zich ontvouwt, geeft het een hoopvolle boodschap, waardoor ons vertrouwen in het uiteindelijke resultaat wordt gewekt. Omdat we echt willen dat hij zijn leven weer op de rails krijgt. Het is echter duidelijk geworden dat verdriet (Spaanse link) een universele uitdaging is. Het is inderdaad een situatie waar we vroeg of laat allemaal mee te maken krijgen.
Onuitgesproken pijn kan vaak een emotionele last worden. Toch kan dit geleidelijk worden overwonnen, zoals bij Davis het geval is. In dit verband legt psycholoog Vicente Prieto uit dat emoties niet per se op een ordelijke manier verschijnen. Bovendien worden ze soms gemengd met andere,
Kortom, dit is een film waarmee velen van ons zich zullen identificeren. Dat komt omdat het gaat over situaties en uitdagingen die we misschien hebben meegemaakt. Het onderwerp is ons bekend, op dezelfde manier als wanneer we naar een documentaire kijken over een stad die we kennen.
Demolition laat ons de hele reis van verdriet zien, van het eerste lijden en de ineenstorting tot het moment waarop een uitweg wordt gevonden.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Echeburúa, E. y Herrán, A. (2007). “¿Cuándo el duelo es patológico y cómo hay que tratarlo?” en Análisis y Modificación de Conducta, Vol. 33, N° 147. Universidad del País Vasco.
- García Fernández-Abascal, E. et al. (2010). Psicología de la emoción. Editorial Universitaria Ramón Areces. Madrid.
- Prieto, V. (2018). La pérdida de un ser querido. La esfera de los libros. Madrid.
- Vargas Solano, Rosa Elena. (2003). Duelo y pérdida. Medicina Legal de Costa Rica , 20 (2), 47-52. Obtenido el 31 de octubre de 2021 de http://www.scielo.sa.cr/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S1409-00152003000200005&lng=en&tlng=es.
