De samoerai en de visser: een prachtig verhaal
Het verhaal van de samoerai en de visser is een prachtig verhaal met een verrassende les. Het begon allemaal in het oude Japan. Er leefde een samoerai die bekend stond om zijn grote vrijgevigheid, vooral bij de armere mensen.
Op een dag kreeg hij de missie om in een nabijgelegen dorp werk te verrichten. Nadat hij klaar was, en net toen hij op het punt stond naar huis te gaan, zag de samoerai een visser met een zeer droevige uitdrukking op zijn gezicht. Het leek wel alsof hij huilde. Hij besloot hem te benaderen en hem te vragen wat er aan de hand was.
“Woede is als een wind die de lamp van de geest uitblaast.”
-Robert G. Ingersoll-
De visser vertelde hem dat hij op het punt stond zijn boot te verliezen omdat hij geld schuldig was aan een plaatselijke winkelier. Omdat hij niet de middelen had om hem te betalen, had de geldschieter besloten het vissersbootje als garantie te houden. Maar als hij zijn boot zou verliezen, zou de visser geen baan hebben en zou zijn familie verhongeren.
De samoerai luisterde aandachtig. Zijn nobele hart was ontroerd door het verhaal. Toen trok hij, zonder te aarzelen, geld uit zijn zak en gaf het aan de visser. “Het is geen geschenk.” zei hij. Hij was geen voorstander van het zomaar weggeven van dingen omdat het luiheid bevorderde.
“Dit is een lening. Over een jaar kom ik terug en dan zul je mij het geld teruggeven. Ik zal je geen rente vragen.” De visser kon het niet geloven. Hij beloofde de samoerai dat hij alles zou doen wat nodig was om hem terug te betalen en bedankte hem enorm voor dit gebaar. Het verhaal was hiermee echter nog maar net begonnen.
De terugkeer van de samoerai
Na een jaar keerde de samoerai terug naar het dorp. Hij geloofde echt dat de visser hem zou terugbetalen wat hij hem had geleend en vond het erg spannend om hem weer te zien. Hij hoopte dat de visser zijn levensomstandigheden had verbeterd. Op dit punt nam het verhaal van de samoerai en de visser echter een onverwachte wending.
Toen de samoerai op zoek ging naar de visser op de plek waar ze elkaar een jaar geleden hadden ontmoet, zag hij niemand. Hij vroeg de andere vissers die er waren naar de man, maar ze konden hem geen antwoord geven. Uiteindelijk trof hij iemand die hem kon laten zien waar de visser woonde. De samoerai ging erheen.
Bij zijn aankomst trof de samoerai er alleen de vrouw en kinderen van de visser. Ze vertelden hem dat ze geen idee hadden waar de schuldenaar was. De samoerai besefte echter dat ze logen. De visser verborg zich om zijn schuld niet te hoeven terugbetalen. Toch is het verhaal van de samoerai en de visser hier nog niet afgelopen.
Het onverwachte gebeurt
De samoerai was woedend. Is dit nu wat hij terugkreeg in ruil voor wat hij gegeven had? Hij kon het niet accepteren en besloot de visser op te sporen. Totdat hij hem aantrof achter een rots. De man verstopte zich.
Toen de visser de samoerai zag, was hij doodsbang. Het enige wat hij wist te zeggen was dat het visseizoen vreselijk was geweest en dat hij het geld niet had om hem terug te betalen. “Ondankbaar,” riep de samoerai. “Ik heb je geholpen toen je het het meeste nodig had! En dit is hoe je ervoor kiest me terug te betalen?”
De visser was sprakeloos. De samoerai, blind van woede, trok toen zijn zwaard om de visser te straffen.
“Het spijt me,” zei de visser. “Als je je hand laat spreken, dan beperk je je woede; laat je je woede spreken, dan beperk je je hand.” De samoerai stopte. Deze nederige man had gelijk. Zijn woede verdween en ze kwamen tot de overeenkomst dat de visser de schuld binnen een jaar zou terugbetalen.
De moraal van het verhaal van de samoerai en de visser
Toen de samoerai thuiskwam, nog steeds geschrokken van wat er met de visser was gebeurd, zag hij licht uit zijn kamer komen. Het was raar. Het was al erg laat. Langzaam en voorzichtig liep hij naar het bed toe en zag zijn vrouw erop liggen. Hij besefte dat er iemand naast haar lag. Hij kwam dichterbij en zag dat het een andere samoerai was.
Onmiddellijk trok hij zijn zwaard. Hij liep stilletjes naar het bed om iets geks te doen, toen hij zich opeens de woorden van de visser herinnerde. “Als je je hand laat spreken, dan beperk je je woede; laat je je woede spreken, dan beperk je je hand.” Toen haalde hij diep adem, sloop de kamer uit en schreeuwde gewoon: “Ik ben er!”
Zijn vrouw kwam naar buiten om hem vrolijk te groeten. Achter haar kwam ook zijn moeder de kamer uit. “Kijk eens wie hier is!” zei zijn vrouw. Ze was bang om alleen thuis te blijven en daarom had ze haar schoonmoeder gevraagd om haar gezelschap te houden.
De moeder van de samoerai had de kleren van haar zoon aangetrokken voor het geval een dief binnenkwam. Als een dief haar zou zien, zou hij denken dat ze een krijger was en hen met rust laten.
Het verhaal van de samoerai en de visser eindigde een jaar later. De samoerai bezocht het vissersdorp opnieuw. De visser wachtte op hem. Hij had het geld, plus rente, want het was een goed jaar voor hem geweest. De samoerai omhelsde hem. “Houd dat geld maar,” zei hij. “Je bent me niks verschuldigd. Ik ben degene die jou iets schuldig is.”
