De ogen spreken voor zich

De ogen van een lachend kind zijn de weerspiegeling van de meest oprechte vorm van spontane blijdschap. De gloed van iemand die voor deze kleintjes zorgt is niets minder dan een open boek. Mensen spreken met hun ogen, en dit is een taal die geen woorden of ondertiteling nodig heeft: het maakt gebruik van de kracht van de emoties die van binnenuit komen.

De ogen zijn ook de krachtigste indicatoren van ons humeur, en niet alleen dat, volgens meerdere studies, kunnen veel van onze intenties worden afgelezen aan onze ogen, of deze nu goed of slecht zijn. Onze ogen zijn het beste kanaal om in contact te komen met de mensen om ons heen en gevoelens als affectie, afkeer, angst of ongemak te tonen.

De ogen zijn de boodschappers van de ziel, hoewel woorden namelijk geladen kunnen zijn met onoprechtheid, vormen de ogen de ramen van het hart en de taal van emoties: ogen hebben geen ondertiteling nodig.

Een vraag waar velen over nadenken, vanuit psychologisch standpunt, is of we als mensen elkaar kunnen bedriegen met onze ogen. En het antwoord op deze vraag is ja, de mensen die dit kunnen zijn echter vaak mensen die veel macht hebben en non-verbaal taalgebruik perfect onder de knie hebben. Lees alsjeblieft verder als je meer te weten wilt komen over dit interessante onderwerp.

De ogen en het mysterie van de pupillen

Eckhard Hess was een psycholoog en oogarts wiens vrouw hem op een dag vertelde dat haar iets was opgevallen toen ze naar hem keek terwijl hij zat te lezen. Geheel in beslag genomen door het beeld van haar lezende man, realiseerde mevrouw Hess zich dat de pupillen van haar man op sommige momenten verwijdden en vervolgens een seconde later weer in elkaar krompen.

Dr. Eckhard Hess was natuurlijk geïntrigeerd door wat zijn opmerkzame vrouw had geobserveerd, en liet er geen gras over groeien om een klein onderzoekje uit te voeren. Gelijk de volgende dag al vroeg hij zijn mannelijke studenten aan de Universiteit van Chicago of ze een test met hem wilde afleggen (dit was in 1943). De test was zeer eenvoudig: hij gaf elke student een boek, en tussen de pagina’s had hij een paar foto’s van Playboy-meisjes verstopt. Het was niet moeilijk om waar te nemen, zodra de ogen van de studenten op de onverwachte foto’s vielen, kon duidelijk worden gezien dat hun pupillen verwijdden.

Hiermee was Eckhard in staat om aan te tonen dat het autonome zenuwstelsel, dat de taak heeft om onze onvrijwillige handelingen te reguleren, nauw verbonden is aan emotionele kracht. Wanneer we iets oppikken dat wij interessant vinden – zoals in dit geval zo was – of wanneer we een belonend gesprek voeren, dan verwijden onze pupillen. Hetzelfde gebeurt wanneer onze ogen plotseling op iets zeer opwindends stuiten, iets dat we leuk vinden of voor ons aantrekkelijk is: onze ogen worden omgeven door het zwart van onze pupillen.

Het mysterie van de pupillen is altijd al een fascinerend onderwerp geweest waar we over het algemeen twee dingen van hebben kunnen leren: allereerst, dat de pupillen niet alleen verwijden door een gebrek aan licht. En ten tweede, dat de pupillen nauw verbonden zijn aan onze emoties en dat we er zelf geen controle over hebben wanneer onze pupillen verwijden, het is de meest oprechte en volledige weerspiegeling van onze drijfveren en gevoelens.

Wanneer de blik oprecht is, vormt deze een brug tussen twee zielen

Iemands blik kan soms een kaart zijn van de genegenheid, innerlijke rust en vrede die ons in verband brengt met ons innerlijke wezen. Op andere momenten weerspiegelt de oceaan van onze irissen juist onze droevige en teleurstellende reizen. De ogen kunnen anderen niet alleen een hoop vertellen over onze persoonlijke verhalen, maar ook over hoe we ons verhouden tot anderen.

Onze manier van kijken is een manier om feedback te ontvangen en daardoor ook een teken van synchronisatie – of juist een gebrek daaraan – tussen twee sprekers. De meest harmonieuze dialogen, zijn de dialogen waarbij twee mensen elkaar in de ogen kijken, naar elkaar luisteren en zich in elkaar inleven. We kennen daarentegen ook allemaal wel van die mensen die oogcontact vermijden, die ‘aan de kant’ willen blijven staan, die omlaag kijken en hun best doen om ons niet aan te hoeven kijken.

Sociale angst, verlegenheid of introversie, dienen soms als gidsen voor die blikken die komen en gaan, die niet te lang op iemands gezicht blijven hangen, vanuit ongemak, angst of onverschilligheid. In dit soort gevallen, is het zeer moeilijk om bruggen te vormen en een goede emotionele band op te bouwen.

Nog een interessant aspect, is een aspect dat werd aangetoond aan de Universiteit van Cambridge, door dokter Simon Baron-Cohen. Na het uitvoeren van verschillende onderzoeken, gedurende een periode van meerdere jaren, kon worden vastgesteld dat vrouwen over het algemeen veel behendiger zijn in het ontcijferen van de emoties en intenties van anderen, door slechts de blik in iemands ogen te interpreteren.

Zowel mannen als vrouwen behaalden een soortgelijke score als het ging om het interpreteren van iemands non-verbale taalgebruik. Maar de ogen zijn altijd een verborgen wereld, welke tegelijkertijd vol betekenis zit, die een bekwame vrouwelijke blik kan aanvoelen en ontcijferen.

En het lijkt inderdaad zo dat de ogen onthullen wat het hart probeert te verbergen.