De Hamilton-angstbeoordelingsschaal

De Hamilton-angstbeoordelingsschaal onthult iets heel belangrijks: niet iedereen ervaart angst op dezelfde manier. Deze toestand bestaat ook uit psychische toestanden en psychosomatische symptomen.

Beoordeeld en goedgekeurd door de psycholoog Sergio De Dios González.

Geschreven door Valeria Sabater

Laatste update: 27 december, 2022

De Hamilton-angstbeoordelingsschaal is een van de meest gebruikte psychologische vragenlijsten om de mate van angst waaraan een persoon lijdt te verduidelijken. Daarom is het geen diagnostisch instrument, maar een nuttig en zeer effectief hulpmiddel voor het beoordelen van de toestand van een patiënt, zijn psychosomatische symptomen, angsten en cognitieve processen.

Deze weegschaal, ontworpen in 1959 door Max R. Hamilton, een professor in de psychiatrie en later president van de British Psychological Society, is nog steeds een van de meest gebruikte. Hij geloofde dat niet iedereen angst op dezelfde manier ervaart.

Hij probeerde niet echt een ander instrument te bedenken om een stoornis te diagnosticeren, maar een zeer rigoureus hulpmiddel om de mate van angst bij iemand te beoordelen. Ook een waarmee hij psychische angst kon onderscheiden van somatische angst vanwege het belang ervan bij het definiëren van het controlevermogen dat mensen hebben over deze al te uitputtende realiteit.

Later, in 1969, wilde Dr. Hamilton wat dieper graven en de schaal verbeteren. Zo maakte hij een onderscheid tussen somatische spiertekens en somatische sensorische tekens uit de items die gericht waren op het beoordelen van somatische angst.

Dus, met een dergelijke mate van verfijning bij het zo strak mogelijk ontwerpen van een test, kun je de voor de hand liggende aanwijzing in dit opzicht waarschijnlijk aanvoelen.

Elke persoon ervaart angst anders. Geen twee realiteiten zijn dus identiek. Dit betekent dat niet iedereen dezelfde therapeutische strategieën kan gebruiken. Tests zoals de Hamilton-angstbeoordelingsschaal zijn vooral geschikt om de behandeling te maximaliseren op basis van de specifieke behoeften van een patiënt.

Doel van de Hamilton-angstbeoordelingsschaal

De Hamilton-angstbeoordelingsschaal is een klinisch beoordelingsinstrument voor het meten van de mate van angst van een persoon. Het is nuttig bij zowel kinderen als volwassenen. Het is ook een instrument dat zowel artsen als psychiaters kunnen gebruiken. Maar onthoud dat het niet de diagnose van een specifieke aandoening bepaalt (hoewel het toch kan helpen).

Er is ook een probleem dat gezondheidswerkers al waarnemen met deze klinische hulpbron. Hamilton-angstbeoordelingsschaal is gemakkelijk toegankelijk en iedereen kan hem downloaden of zelfs de test online doen. Het is dus gebruikelijk dat mensen hun arts raadplegen en beweren dat ze aan ernstige angst lijden.

Je moet weten dat dit soort zelfdiagnose niet accuraat is. Dit komt omdat dit type test, net als elke andere vorm van klinische evaluatie, moet worden toegepast door een gespecialiseerde professional. Bovendien heeft de Hamilton-angstbeoordelingsschaal een item waarbij de onderzoeker de toestand moet beoordelen waarin een patiënt de test heeft uitgevoerd.

Daarom is het in dit opzicht een rigoureuze prioriteit, omdat het interview zelf tijdens de test een van de belangrijkste sleutels is tot een goede diagnose. Althans volgens onderzoeken (Engelse link) zoals die van de psychiaters Katherine Shear en Joni Vander Bilt op de Hamilton-angstbeoordelingsschaal.

Onderwerpen

De Hamilton-angstbeoordelingsschaal bestaat uit 14 onderwerpen en elke vraag heeft vijf antwoordopties – variërend van niet aanwezig tot zeer ernstig. Een score van 17 of minder duidt dus op milde angst. Vervolgens wijst een score tussen 18 en 24 punten op matige angst. Ten slotte betekent een score tussen 24 en 30 dat een persoon een ernstige mate van angst ervaart.

14 items vormen de test:

1. Angstige stemming: zorgen, anticiperen op het ergste, angstige anticipatie, prikkelbaarheid.
2. Spanning: gevoelens van spanning, vermoeidheid, schrikreactie, snel tot tranen toe bewogen, beven, gevoelens van rusteloosheid, onvermogen om te ontspannen.
3. Angsten: voor het donker, voor vreemden, om alleen gelaten te worden, voor dieren, voor verkeer, voor menigten.
4. Slapeloosheid: moeilijk in slaap vallen, onderbroken slaap, onbevredigende slaap en vermoeidheid bij het ontwaken, dromen, nachtmerries, nachtmerries.
5. Intellectueel: moeite met concentreren, slecht geheugen.
6. Depressieve stemming: verlies van interesse, gebrek aan plezier in hobby’s, depressie, vroeg wakker worden, dagelijkse schommeling.
7. Somatisch (gespierd): pijn en pijn, spiertrekkingen, stijfheid, myoclonische schokken, tandenknarsen, onvaste stem, verhoogde spiertonus.
8. Somatisch (sensorisch): tinnitus, wazig zien, opvliegers, gevoelens van zwakte, prikkelend gevoel.
9. Cardiovasculaire symptomen: tachycardie, hartkloppingen, pijn op de borst, kloppende bloedvaten, flauwvallen, onregelmatige hartslag.
10. Ademhalingssymptomen: druk of beklemming op de borst, verstikkingsgevoelens, zuchten, kortademigheid.
11. Gastro-intestinale symptomen: moeite met slikken, winderigheid buikpijn, branderig gevoel. Ook vol gevoel in de buik, misselijkheid, braken, borborygmi, loszittende darmen, gewichtsverlies, constipatie.
12. Genito-urinaire symptomen: frequentie van mictie, urgentie van mictie, amenorroe, menorragie, ontwikkeling van frigiditeit, voortijdige ejaculatie, verlies van libido, impotentie.
13. Autonome symptomen: droge mond, blozen, bleekheid, neiging tot zweten, duizeligheid, spanningshoofdpijn, rechtopstaande haren.
14. Gedrag bij interview: friemelen, rusteloosheid of ijsberen, trillen van handen, gefronst voorhoofd, gespannen gezicht, zuchten of snelle ademhaling, bleekheid van het gezicht, slikken, enz.

Conclusie

Het essentiële aspect dat moet worden benadrukt, is dat de Hamilton-angstbeoordelingsschaal een vrij beschikbare bron is, zodat je deze op je gemak kunt gebruiken. Alleen een psychiater of psycholoog is echter echt gekwalificeerd om beoordelingen en diagnoses te stellen.

Op basis van de resultaten zal de professional een soort strategie voorstellen. Het doel van Dr. Hamilton in de jaren ’60 was om een nauwkeurig en betrouwbaar profiel te krijgen met betrekking tot het angstniveau van elke persoon. Alleen dan zal een angstig persoon goed aangepast zijn en in zijn belang handelen.

Ten slotte zijn de vragen niet de sleutel tot een goede evaluatie. Wat in plaats daarvan belangrijk is, is de beoordeling van de stem, houding en begrip van de patiënt – of het gebrek daaraan.