Briljante ouders maken hun kinderen enthousiast

Je hebt goede ouders en je hebt briljante ouders. Er zijn veel verschillende manieren waarop je kinderen kunt opvoeden en deze manieren zijn net zo gevarieerd en gekleurd als de ouders die ze toepassen. De meeste ouders willen natuurlijk het beste voor hun kinderen, dat hun kinderen zich geliefd voelen en gelukkig zijn. Daarom stellen ouders regels op voor hun kinderen en geven ze grenzen aan die een uniek systeem voor dat specifieke huis creëren. De dynamiek in elke familie is anders en kan worden gemodificeerd en herzien wanneer de ouders dat noodzakelijk achten.

Deze regels en grenzen die door de ouders zijn opgesteld moeten duidelijk, direct en stevig zijn. Daarnaast moeten ze zo vaak als nodig is worden herzien en herschreven. Dat vormt het fundament van de dynamiek in elke familie, iets dat varieert en fluctueert volgens de fase waarin de familie zich bevindt. Deze situaties, die worden gekruid met emoties en gepeperd met onvoorziene gebeurtenissen, zullen het beginsel vormen van de psycho-emotionele ontwikkeling van elk familielid.

Goede ouders en briljante ouders

Augusto Cury, arts, psychiater, therapeut en schrijver, schreef een boek genaamd Brilliant Parents, Fascinating Teachers, waarin hij tips beschrijft over hoe je gelukkige, proactieve, zelfverzekerde en intelligente kinderen kunt opvoeden. Daarnaast analyseert hij de gewoontes van goede ouders en die van briljante ouders.

1. Goede ouders geven cadeautjes, terwijl briljante ouders hun hele zelf geven

Goede ouders bevredigen de behoeftes van hun kinderen in zoverre als de middelen dat toestaan. Ze kopen kleding en speeltjes en spellen voor hen, geven ze grote verjaardagsfeestjes, nemen ze mee op reis etc. Briljante ouders geven ze iets veel waardevollers, iets dat niet gekocht kan worden met geld. Ze geven alles wat ze in zich hebben, hun verhaal, hun ervaringen. Ze delen hun emoties en hun tijd. Deze gewoonte van briljante ouders draagt bij aan de ontwikkeling van het zelfvertrouwen van hun kinderen, hun emotionele intelligentie, vermogen om met verlies en frustratie om te gaan en het vermogen om te spreken en te luisteren.

2. Goede ouders voeden de buikjes van hun kinderen, terwijl briljante ouders hun persoonlijkheden voeden

Goede ouders voeden hun kinderen zodat ze gezond worden, terwijl briljante ouders zich ook bezig houden met het voeden van hun intelligentie en hun emoties. Opgeleid zijn, een goede economische positie hebben, een uitstekend huwelijk hebben en ze naar goede scholen sturen is niet genoeg voor hun psycho-emotionele gezondheid. Het is belangrijk om kinderen voorbereiden om te ‘zijn’, niet alleen om te ‘hebben’. Deze gewoonte van briljante ouders draagt bij aan de ontwikkeling van het gevoel van zekerheid van hun kinderen en hun leiderschapsvermogen, reflectie, moed, optimisme, angstmanagement en conflictpreventie.

3. Goede ouders corrigeren de fouten van hun kinderen, terwijl briljante ouders hun kinderen leren om voor zichzelf te denken

Wanneer ouders de fouten van hun kinderen corrigeren en ze steeds weer opnieuw hetzelfde vertellen, zijn ze slechts woorden en klachten aan het herhalen, wat geen positief effect heeft op de kinderen. Het leidt slechts tot agressie, frustratie en afstandelijkheid. We moeten onze kinderen verrassen. Ze enthousiasmeren. Ze laten reflecteren. Deze gewoonte van briljante ouders draagt bij aan de ontwikkeling van het kritische bewustzijn van hun kinderen, het vermogen om na te denken voor ze reageren, om trouw en eerlijk te zijn, het vermogen om dingen in twijfel te trekken en sociale verantwoordelijkheid te dragen.

4. Goede ouders bereiden hun kinderen voor op lof, terwijl briljante ouders ze voorbereiden op mislukking

Goede ouders bereiden hun kinderen voor op triomfen, goede cijfers en succes op school, werk en in sociale relaties. Briljante ouders zijn zich bewust van het feit dat het moeilijker is om om te gaan met mislukking, dus helpen ze hun kinderen om niet bang te zijn voor mislukking. Deze gewoonte van briljante ouders draagt bij aan de ontwikkeling van hun kinderen wat betreft hun motivatie, vrijmoedigheid, geduld, vastberadenheid, het vermogen om zichzelf bij elkaar te rapen, creativiteit en het vermogen om te profiteren van hun mogelijkheden.

5. Goede ouders praten tegen hun kinderen, terwijl briljante ouders een dialoog met ze voeren

Veel ouders zijn niet in staat een dialoog te voeren met hun kinderen over hun angsten, verliezen en frustraties. Een dialoog hebben betekent jezelf uiten, praten over ervaringen, iemands hartsgeheimen delen en dieper gaan dan gedrag. Door een dialoog aan te gaan met hun kinderen helpen briljante ouders hen om solidariteit, kameraadschap, levenslust, optimisme en interpersoonlijke intelligentie te ontwikkelen.

6. Goede ouders geven hun kinderen informatie, terwijl briljante ouders hen verhalen vertellen

Goede ouders informeren hun kinderen, maar vertellen ze geen verhalen of voeren geen dialoog met ze. Kinderen hebben niet zoveel behoefte aan autoriteit, geld, en macht, maar juist aan tijd doorbrengen met hun ouders en luisteren naar hun verhalen die bol staan van de emoties en ervaringen. Ze hebben briljante ouders nodig die hen helpen om creativiteit te ontwikkelen, evenals vindingrijkheid, handigheid, schematisch redeneren en het vermogen om oplossingen te vinden.

7. Goede ouders geven hun kinderen kansen, terwijl briljante ouders nooit opgeven

Goede ouders overzien de fouten van hun kinderen. Briljante ouders geven nooit op, zelfs als hun kinderen ze teleurstellen, fouten maken of lijden aan emotionele stoornissen. Briljante ouders geloven in hun kinderen, proberen te zien wat niemand anders in hen ziet, helpen ze om ideeën te cultiveren en zijn niet dominerend naar hen toe. Ze helpen hun kinderen bij de ontwikkeling van respect voor het leven, hoop, motivatie, vastberadenheid en het vermogen om over zichzelf te twijfelen en obstakels en mislukkingen te overwinnen.

Soms verliezen ouders het vertrouwen. Ze denken dat ze hebben gefaald als ouders. Maar het is belangrijk om te onthouden dat hoewel het ouderschap natuurlijk gepaard gaat met een enorme verantwoordelijkheid, het altijd vanuit een plek van affectie en eenvoud moet komen. We kunnen strategieën aanleren over hoe we kinderen moeten opvoeden, we kunnen jarenlang de theorieën van Piaget en Vigotski lezen, de psychoanalyses van Freud, Gardner’s theorie over meervoudige intelligentie en de wijsheid van Plato, maar als we niet van onze kinderen houden, ze enthousiasmeren, ze leren hoe te denken of dingen in hun geheugen planten, zal geen studie of theorie valide of toepasbaar zijn.