Autonepiofilie - volwassenen die doen alsof ze baby zijn
In dit artikel gaan we het hebben over autonepiofilie. De wereld van parafilieën is verbazingwekkend divers. Onderzoekers hebben maar liefst 549 verschillende soorten parafilieën geïdentificeerd.
Sommige zijn bekender dan de andere, zoals exhibitionisme, voyeurisme of fetisjisme. Andere, zoals het onderwerp van dit artikel, worden zelden besproken maar zijn erg interessant vanuit een psychologisch standpunt. Blijf lezen voor meer informatie over autonepiofilie, of infantilisme.
Een parafilie is een patroon van seksueel gedrag waarbij je je opgewonden voelt door en seksueel genot krijgt uit ongebruikelijke situaties, individuen of objecten.
Het kan bijvoorbeeld betekenen dat je seksueel genot krijgt van niet-menselijke objecten, van het lijden en vernederen van jezelf of je partner, of dat je je opgewonden voelt door kinderen of volwassenen zonder toestemming.
Wat is autonepiofilie of infantilisme?
Autonepiofilie of infantilisme bestaat uit het zich seksueel opgewonden voelen door het dragen van luiers, het gebruik van andere voor baby’s ontworpen voorwerpen en het gedragen en behandeld worden als een baby.
Sommige mensen met deze parafilie hebben zelfs babysitters of gaan naar een of ander gespecialiseerd baby-opvang. Deze aandoening staat ook bekend als het volwassen-babysyndroom.
Het gaat niet alleen om het dragen van een luier en het zuigen op een fopspeen. Het gaat veel verder dan dat. Mensen met dit syndroom geven vaak een aanzienlijk bedrag uit om hun huis er uit te laten zien als een kinderdagverblijf.
Ze kopen ook luiers en babyvoeding. Ze willen soms ook dat hun partner betrokken is bij hun fantasie, dus vragen ze hen om ze in hun armen te houden, ze ‘borstvoeding’ te geven, ze babyvoeding te geven, hun luier te verschonen of met ze te spelen.
Dit syndroom verschilt van het hebben van een luierfetisj. Voor een persoon die dit laatste heeft komt hun genot voort uit het dragen van een luier. Luierliefhebbers (Engelse link) gedragen zich niet als baby’s en willen ook niet als baby worden behandeld. Toch zijn ‘volwassen baby’s’ vaak ook luierliefhebbers.
Het is belangrijk om nog een belangrijk onderscheid te maken. Autonepiofilie heeft niets te maken met pedofilie. Volwassen baby’s voelen zich niet aangetrokken tot kinderen en willen seksueel ook niks met ze doen.
Voor volwassenen met infantilisme is behandeld worden als een baby wat hen opwindt. Of ze krijgen seksueel genot door een luier te dragen, verschoond te worden, de natte luier op hun huid te voelen, de vernedering om een luier te moeten dragen (in het geval van luierfetisjisme) enzovoort.
Hoeveel volwassen baby’s zijn er in de wereld?
Volgens sommige schattingen voelt maar liefst 1 op de 1.000 mensen zich graag een baby. De Britse documentaire 15 Stone-Babies zegt zelfs dat er alleen al in het Verenigd Koninkrijk tussen de 200.000 en 500.000 volwassen baby’s zijn! Het exacte aantal is moeilijk in te schatten omdat autonepiofilie zich op veel verschillende manieren kan manifesteren.
Er zijn volwassen baby’s die ‘uit de kast’ zijn, om het zo te zeggen. Afgezien van hun duidelijke fysieke verschillen, alleen gebaseerd op hun gedrag, zou het moeilijk zijn om ze te onderscheiden van echte baby’s.
Andere volwassen baby’s verbergen hun toestand. Ze gedragen zich alleen zoals ze willen als ze zich veilig voelen of intiem zijn met iemand. Die mensen zijn dus moeilijk te identificeren.
Wat het exacte aantal ook is, er zijn meer volwassen baby’s dan de meeste mensen zouden denken. Ze hebben steungroepen en hebben vaak bijeenkomsten waar mensen ervaringen, kennis, ideeën, materiaal, enz. kunnen delen.
Er zijn ook winkels die gespecialiseerd zijn in producten voor volwassen baby’s en luierliefhebbers. Er is verrassend veel vraag naar deze producten. Volwassen baby’s zijn meestal heteroseksuele mannen, hoewel het syndroom ook bij vrouwen voorkomt. Uit onderzoek blijkt dat de meesten van hen een gezin hebben, goed opgeleid zijn en een goede baan hebben.
De oorzaken van autonepiofilie if infantilisme
Sommige psychiaters brengen deze aandoening in verband met het Peter Pan-syndroom (Engelse link). Mensen met het Peter Pan-syndroom zijn niet bereid om volwassen te worden of verantwoordelijkheden op zich te nemen. In plaats daarvan blijven ze zich als kinderen gedragen, zelfs als ze ouder worden.
Dit staat in schril contrast met wat we zojuist zeiden over veel volwassen baby’s met een gezin en een vaste baan. Omdat het echter moeilijk is om alle gevallen van autonepiofilie te identificeren, is het ook moeilijk om de twee aandoeningen met elkaar in verband te brengen. Het enige dat we zeker weten, is dat er meer dan één oorzaak moet zijn.
Misschien is het antwoord gewoon dat deze mensen op zoek zijn naar een manier om wat van hun stress te verlichten. De beste manier die ze helaas kunnen vinden om dit te doen, is door terug te gaan naar de kinder- of babytijd. Het brein blijft tenslotte een mysterie.
Autonepiofilie in het nieuws
Je kunt artikelen vinden op internet over infantilisme, hoewel ze meestal niet erg nuttig zijn. Er is namelijk niet veel onderzoek naar deze aandoening. Als je echt gaat graven, vind je misschien een interview met een anonieme ‘volwassen baby’ die praat over hun vreemde manier van leven. De meeste beschikbare bronnen over autonepiofilie zijn echter documentaires.
Het Britse Channel 4 produceerde een documentaire met de titel 15 Stone-Babies en National Geographic maakte er een over een man die als baby leefde.
In Spanje bracht het concern Cuatro een aflevering uit van het programma Connexion Samanta, Adult Babies genaamd, waarin mensen met deze parafilie werden geïnterviewd. En YouTube staat natuurlijk vol met video’s over dit onderwerp.
Stof tot nadenken
Over het algemeen zoeken mensen met autonepiofilie geen professionele hulp, omdat ze manieren kunnen vinden om hun aandoening in hun normale leven te verwerken. Het probleem doet zich voor wanneer het hun dagelijks leven in de weg begint te staan.
Het kan erg moeilijk zijn om een partner te vinden, bijvoorbeeld omdat ze de voorkeur geven aan een ‘moeder’ boven een echte partner. Er zijn mensen die bereid zijn deel te nemen aan dit soort rollenspellen, maar die zijn er maar weinig.
Veel volwassen baby’s vinden niet dat de samenleving hun gedrag als parafilie moet bestempelen. Voor hen is het gewoon een manier van leven. Anderen krijgen seksueel genot door zich als baby’s te gedragen. Het kan dus zijn dat ze hun toevlucht moeten nemen tot het inhuren van sekswerkers.
Als de persoon met autonepiofilie niet in staat is seks te hebben als hij zich niet als een baby gedraagt, zal het moeilijk zijn om aan seksuele relaties te komen. Seks met iemand die zich kleedt en zich gedraagt als een baby wordt tenslotte niet sociaal geaccepteerd.
Een controverse
Daar komt bij dat terwijl mensen met deze aandoening zich niet opgewonden voelen door kinderen. Geldt hetzelfde dan ook niet voor mensen die seksuele relaties zouden hebben met ‘volwassen baby’s’?
Dit is een controversiële vraag. De aantrekkingskracht kan tenslotte heel specifiek zijn: je wordt opgewonden door een volwassene die als baby verkleed is, je wordt niet opgewonden door een echte baby. Dit is echter een erg dunne lijn. Het is dus heel gemakkelijk om te beweren dat dit gedrag ongepast of zelfs pathologisch is. Wat denk jij?
