Als je bang bent voor je eigen angst
Angst is een noodzakelijke emotie die het menselijk ras door de geschiedenis heeft geholpen tegenslagen te boven te komen, zowel persoonlijke tegenslagen als het soort tegenslagen dat onze ontwikkeling als ras heeft gevormd. Het is een essentiële bondgenoot en vriend. Het is het alarm dat ons helpt om gevaar te identificeren, waardoor we kunnen overleven.
Maar deze zogenaamde vriend kan van goed ook in eens overslaan in vijand. Maar dit is niet het doel van de angst, die wil ons gewoon helpen. Wij zijn degenen die er een vijand van maken, een tegenstander die we moeten verslaan om in rust te kunnen leven.
Wanneer we gevaar tegenkomen, start angst een reeks mechanismen die erop gericht zijn om ons succesvol uit die trance te helpen. Deze mechanismen zijn onder andere: zweten om onze huid glad te maken, zodat als een roofdier ons probeert te bijten, het makkelijker is om los te komen; bloed gaat van de maag naar de voeten en handen, zodat we sneller kunnen rennen of meer kracht hebben om te vechten; het verwijdt onze pupillen, het laat ons hyperventileren, en nog meer.
Dit alles is bedoeld om ons te helpen, om ons in veiligheid te brengen, want dat is het doel van mensen: overleven in de wereld. De natuur is wijs en heeft ons de middelen gegeven om dit te doen.
Waarom kunnen we onze angst niet verdragen?
Natuurlijk kunnen we het verdragen, maar we vertellen onszelf dat we dat niet kunnen, en dat is het probleem. Angst wil je vriend zijn en je waarschuwen dat een auto op het punt staat je aan te rijden, dat een hond je gaat bijten of dat je beroofd wordt. Om deze waarschuwingen te kunnen geven, moet het gebruik maken van de mechanismen die we hierboven al genoemd hebben, de enige die het kent.
Je interpreteert deze mechanismen als iets verschrikkelijks, iets ondraaglijks, iets afschuwelijks… zodat je opnieuw angst oproept om je te redden. Deze keer ligt het gevaar in de symptomen die je proberen te redden.
Wat een tegenstrijdigheid! Maar hoewel het paradoxaal is, is dit precies wat er met veel mensen gebeurt. Bij paniekstoornissen begint de persoon bijvoorbeeld de manifestaties van zijn eigen angst te voelen en interpreteert ze als iets dat gevaarlijk is, denkend aan dingen als ‘ik heb een hartaanval!’ of ‘ik ga dood!’.
Uiteraard ontstaat hierdoor nog meer angst, waardoor de hartkloppingen erger worden, we gaan zweten en nog meer beginnen te beven, waardoor het rampdenken van de persoon wordt bevestigd. Dit resulteert in een ondraaglijke, vicieuze cirkel en zorgt ervoor dat er een angst voor de angst zelf ontstaat. Dit is buitengewoon invaliderend omdat de schaduw die we vrezen in werkelijkheid onze eigen schaduw is.
Hoe je de cyclus van angst kunt doorbreken
Er is een manier om de vicieuze cirkel van angst te doorbreken, maar om dit te doen moet je accepteren dat je een beetje bang bent. Ja, weer een tegenstelling! Om jezelf te bevrijden van je eigen angst, moet je het accepteren en integreren als onderdeel van jezelf.
De eerste stap om deze acceptatie te bereiken is om niet over je angst te oordelen en het gewoon los te laten. Voel het, omarm het, en spreek het toe als een vriend met wie je je probeert te verzoenen.
Onthoud dat angst je niet wil kwetsen, het wil je beschermen. Het wil je niet verlaten. Nodig het uit om te blijven, hoewel het je van tijd tot tijd tot last is. Op de achtergrond is het een goede bondgenoot in het leven.
De tweede stap, die volgt nadat je je angst hebt geaccepteerd, houdt in dat je met je angst in discussie gaat, maar altijd vanuit een plaats van acceptatie. Je wilt het als gevaarlijk interpreteren, maar je weet dat het dat niet is. Je weet dat het voelt alsof het gevaarlijk is, maar dat komt alleen doordat je hierin gelooft, hoewel het in feite niet klopt.
Stel deze angst-producerende gedachten vragen zoals: hoe weet ik dat dit een hartaanval is? Is het niet aannemelijker dat dit de symptomen zijn van angst? Dit is al zo vaak met me gebeurd en ik ben nog nooit flauwgevallen, waarom zou het nu dan wel gebeuren?
Zodra je deze vragen eerlijk beantwoord hebt, zul je beseffen dat jouw eigen interpretaties verantwoordelijk zijn voor de angst, die met een hogere intensiteit werkt dan nodig is, of aan blijft houden als je al hebt aangetoond dat het niet gegrond is.