Als alles achter je laten (nog) de enige optie is

Soms is alles achter je laten de enige optie. En dat is – in dat geval – geen laffe daad, noch een kwestie van opgeven. Mensen die hun spullen durven pakken, en hun blik op de horizon richten, zijn zeer moedig. Want uiteindelijk krijg je je buik vol van steeds maar weer een gebroken hart hebben, van huilen wanneer niemand (naar je om)kijkt. En vòòrdat de gure wind van existentiële tegenslagen je ziel doet vervliegen, dien je het verleden van binnenuit weg te blazen, en op een luwe plek opnieuw te beginnen.

Gedane zaken achter je laten betekent níet dat je alles wat je hebt meegemaakt per se moet vergeten, je eigen identiteit vergt te verloochenen, of verplicht bent je (sociale) banden te verbreken. Nee, de gevraagde transformatie betreft, en behelst, bovenal jezélf, door je verleden, heden en toekomst te integreren tot één geheel, tot één harmonieus bewustzijn dat zichzelf duurzaam in balans houdt, in plaats van schijn-tevreden rond te blijven tollen in een vicieuze cirkel van pijn en lijden. Net zoals een zandkasteel in de branding, kan een miserabel leven niet anders dan ten onder gaan, en opgeslokt worden door de oceaan van het bestaan.

In èèn of andere vorm hebben we deze onheilspellende sensatie allemaal wel eens ervaren, of anders zúllen we dat geheid nog doen. Het gevoel dat (een deel van) je gebruikelijke omgeving alle zin, glans, sprankeling, magie of potentie heeft verloren, ondraaglijk vlak en mat en grauw is geworden. Sommige mensen worden dan ook in alle hevigheid overvallen door de wanhopige behoefte om níeuwe prikkels op te zoeken, nieuwe dingen te ondernemen, terwijl anderen juist omwille van hun fysieke of emotionele gezondheid naar genezender oorden vluchten, weg van de status quo, weg van honk en huis en haard.

Wat de achter- en onderliggende redenen ook moge zijn, alles achter je laten is nimmer eenvoudig. Behalve je bagage, breng je ook angst, en onzekerheid, met je mee. En zelfs al spoort je verstand je aan tot een vertrek, voelt je hart zich (nog) niet bij machte om de gepakte koffer daadwerkelijk dicht te doen en echt op pad te gaan, de deur in het slot te trekken en de sleutel blind in de bosjes te gooien.

Alles achter je laten is – in essentie – jouw overlevingsinstinct

Op deze website refereren we regelmatig aan het feit dat het brein zich vaak tegen verandering verzet. Want verandering is risicovol, en daarom een bedreiging voor ons individuele voortbestaan. Tóch sturen je emoties, je intuïtie, je instincten en je reflexmatige gedrag je onder bepaalde omstandigheden non-verbale waarschuwingssignalen.

Stel dat je door een periode van intense stress gaat, waarbij de werk- en privésfeer zó veeleisend worden dat je letterlijk en figuurlijk op het punt van instorten staat. En in plaats van je te richten op het verlichten, of oplossen, van deze ondermijnende druk, raak je meer en meer op drift, word je steeds opnieuw weggespoeld door deze niet-aflatende vloed, door de genadeloos beukende golven. Tot je op een dag op het perron of het parkeerterrein bevriest, of blokkeert, en je voeten – en je geest – plots de andere kant oplopen. En je benen stoppen niet totdat je aan de rand van de stad bent aangekomen, zonder bewust te weten hoe of waarom. Daar, in die onbekende leegte, vind je de broodnodige rust, kalmte, ontspanning en evenwicht.

Je moest simpelweg ontsnappen, en losbreken. Je overlevingsinstinct nam je de teugels, in een flits, uit handen, en bood je wat je het meeste nodig had: afstand en stilte. Onthoud dat hoewel de hersenen normaliter wars zijn van verandering, ze wel degelijk álles doen om te overleven. Deze niet te negeren uitnodiging om alles achter je te laten duidt op de absolute noodzaak van zelfzorg. Onderschat nooit het belang daarvan.

Laten we eens kijken naar het voorbeeld van John Tierney, een journalist bij de New York Times, wiens boek Wilskracht – waarin hij zijn eigen ervaringen met stress, angst en externe druk beschreef – een absolute bestseller werd.

Hij deed in dit sterk biografisch getinte verhaal helder uit de doeken dat wanneer je jezelf te lang en te krampachtig in een korset van zelfbeheersing bindt, en dwingt, je daar totaal aan ten onder kan gaan. Leven in een (inwendig) klimaat van onderdrukking leidt vroeg of laat geheid tot ineenstorting. Zelfs je hersenen zullen – fysiologisch – met de vuist op tafel slaan, om aan je duidelijk te maken dat je ófwel dient te veranderen, ófwel alles (inclusief je geestelijke gezondheid) zult verliezen.

Vind het leven dat (wel) voor jou bedoeld, en bestemd, is

Als het leven dat je nu leeft niet optimaal bij je innerlijke puzzel past, verlaat het dan. Als je een vreemde bent in je eigen bestaan, ga er dan op uit om jezelf terug te vinden, en écht te leren kennen, van binnenuit. Als jouw realiteit vol scherpe kanten zit, sla je vleugels dan uit, overstijg jezelf, en je huidige omstandigheden. Je fysieke en emotionele ‘gestel’ zullen je er dankbaar voor zijn.

Alleen jíj kan de beslissing nemen om alles achter je te laten. Voor sommige mensen mag het misschien genoeg zijn om relatief kleine, subtiele koerswijzigingen door te voeren – om zich globaal beter te voelen. Maar anderen hebben helaas weinig tot geen baat bij zulke geleidelijke veranderingen, omdat het hun problemen niet werkelijk verlicht, geneest, of oplost. Zij moeten grotere, drastische, contrastrijkere stappen zetten, om méér afstand te creëren tussen de dingen die hen ooit definieerden, en de persoon die ze (zo-dadelijk) wensen te worden.

Hieronder zullen we enkele strategieën aanreiken die het reflecteren waard zijn.

Tips om je ware leven te leíden (niet líjden), en bij de lurven te grijpen

Wanneer je alles achter je laat, herinner jezelf er dan aan waaróm je dat doet, en welk doel je daarmee voor ogen hebt. Zoals de beroemde Duitse filosoof Friedrich Nietzsche al zei: ”Wie een ‘waarom’ heeft, kan elk hoe verdragen.” Als je zint op verandering, doe dat dan met je hele hart en ziel, zodat je wezenlijk kunt worden wie je wilt zijn: iemand die gelukkig is, zélf het heft in handen neemt, kansen pakt, en creëert, en zijn lot volmondig beaamt: amor fati!

Om de onstuimige zee van je emotionele getijden met goed gevolg te navigeren, is het noodzakelijk om je – via zelfreflectie – te oriënteren op je innerlijke Noordster. Het meest machtige antwoord op de ideale vaarroute van joúw schip ligt immers in het ruim van je eigen intuïtie en bewustzijn.

Alles achter je laten is nadrukkelijk niet hetzelfde als wegrennen (van verantwoordelijkheid). Daarom dien je zeer zuiver en inzichtelijk te communiceren waaróm je tot deze radicale breuk besloten hebt. Wees zelfverzekerd in (het uiten van) je authentieke verlangens en behoeften. Neem de regie over je doen en laten als een heuse kapitein in handen.

Niemand kan (je) van tevoren garanderen dat de (onvoorspelbare) verandering goed zal uitpakken, maar in potentie kan het zich ontpoppen tot de grootste zegen en genade in je leven ooit. Laat je niet weerhouden door angst, twijfel en zenuwen. Hoe? Door de onderliggende energie van deze emoties te transformeren tot hoop, en vertrouwen.

Onthoud, tot slot, dat onze belangrijkste bestaansreden groei is. Maar om (überhaupt) te kunnen (blijven) groeien, moet je actief die plekken opzoeken waarin zowel je wortels, als je takken en bladeren het best gedijen, aangezien niet alle locaties even zoete, even dieprode vruchten voortbrengen.