Zeg nooit 'niet huilen' tegen een kind
Wanneer we een ontsteld kind willen troosten na een val of driftbui, zeggen we vaak dingen als ‘niet huilen’, ‘wees dapper’, ‘jongens huilen niet’, ‘denk je dat huilen iets zal oplossen?’.
Maar staan we eigenlijk weleens stil bij wat deze zinnen onze kinderen leren? Niet alleen zeggen we nee tegen hun gedrag, we zeggen ook nee tegen het kind en zijn emoties. We leren kinderen om hun emoties te onderdrukken in plaats van ze te uiten en dat heeft serieuze implicaties voor hun ontwikkeling, evenals de ontwikkeling van de maatschappij als geheel.
Het is niet verrassend dat we kinderen op deze manier opvoeden, aangezien we slechts de boodschap herhalen die de meesten van ons zelf hebben ontvangen toen we klein waren. Hetzelfde is waar wanneer we deze dingen tegen volwassenen zeggen. Waarom zouden we niet moeten huilen als iets pijn doet? Huilen is een natuurlijk mechanisme om ergens mee te dealen en waarvan we zouden moeten profiteren.
Als we willen dat onze kinderen hun emoties begrijpen en ze leren te managen, zouden we bepaalde zinnen moeten verwijderen uit ons taalgebruik en bepaalde gedragingen uit ons gedrag waarmee we een voorbeeld zetten. We moeten vechten tegen onze gewoonte om onze gedachten, emoties en gedragingen te onderdrukken.
-Laat ze gaan, Lucía – zei de grootmoeder.
-Wie?
-Je tranen! Soms lijkt het alsof het er zo veel zijn dat je erin gaat verdrinken, maar dat is niet waar.
-Denk je dat ze op een dag zullen stoppen met stromen?
-Natuurlijk – antwoordde de grootmoeder met een lieve lach. – Tranen blijven niet te lang. Ze doen hun werk en trekken dan weer verder.
-En wat is hun werk?
-Ze bestaan uit water, Lucía! Ze maken schoon en verhelderen dingen..net als de regen. Alles ziet er anders uit nadat het heeft geregend.
-Stukje uit The Rain Knows Why van María Fernanda Heredia-
Wanneer we kinderen liefde geven, verdwijnen hun angsten
Als we kinderen helpen te achterhalen waarom ze huilen en hun emoties te kanaliseren, zal dit hun vermogen om hun emoties te reguleren verbeteren.
Gelukkig is de natuur wijs en heeft het gevochten tegen het heersende onderwijsmodel om verdriet de meest empathische emotie te maken. Het brein is voorbestemd om aandacht te schenken aan verdriet, het te benadrukken en de persoon die het voelt te troosten.
Jaren aan onderwijs met een incorrect model heeft ervoor gezorgd dat we de negatieve, maar gezonde emoties onderdrukken en alleen de meest ingetogen versie van onszelf valideren.
We zouden onze kinderen moeten aanleren dat verdriet vele oorzaken heeft, dat het een natuurlijke respons is op iets en dat het kan worden gekanaliseerd. We zouden ze moeten voorzien van de degelijke modellen van zelfregulatie en hun vermogen bevorderen om te reflecteren op wat verdriet en ongemak voor ons kan betekenen.
Wanneer we onze kinderen leren om hun emoties te onderdrukken door dingen te zeggen als ‘niet huilen’, bevorderen we copingstrategieën die gebaseerd zijn op angst en ontkenning. Maar je negatief en geïrriteerd voelen is volledig normaal.
Naast onze kinderen te begrijpen, hebben we ook de verplichting om ze te helpen om zich beter te voelen en de cyclus te beëindigen. Het is belangrijk om op te merken dat de oorsprong van huilen vaak iets van ergernis is en daarom moeten we vechten tegen de verwachting om driftbuien niet toe te staan.
Driftbuien komen vaak voor bij kinderen, vooral rond hun tweede tot zesde levensjaar, wat betekent dat ze ook belangrijk zijn. Ze zouden niet moeten worden verworpen; maar eerder zou hun duur en doel in ogenschouw genomen moeten worden.
Wanneer driftbuien plaatsvinden, kunnen we boos worden maar het is essentieel dat onze woorden de boodschap overbrengen dat we ja zeggen tegen het kind en zijn gevoelens en nee tegen het slechte gedrag. We kunnen hun emoties en gevoelens valideren door ons aan te passen aan het ontwikkelingsniveau van het kind en introspectie te faciliteren.
Emoties vinden niet plaats in een vacuüm; ze zijn behoorlijk complex. Zo zouden we bijvoorbeeld kinderen moeten leren dat verdrietig zijn niet onverenigbaar is met boos zijn of je schamen. Ze zullen dit langzaam maar zeker beginnen te internaliseren naarmate ze ouder worden en een meer flexibel denkpatroon ontwikkelen.
We willen graag afsluiten met de conclusie dat wat de oorsprong van huilen ook moge zijn, als we kinderen aanmoedigen om hun emoties te analyseren en hun gevoelens onder woorden te brengen, kunnen we regulatie en reflectie faciliteren wanneer hun gedachten ongeorganiseerd zijn, en op die manier kunnen ze er beter mee omgaan.
Illustraties door Karin Taylor
Leestip: No-Drama Discipline by Daniel J. Siegel en Tina Payne Bryson
