Zeg alsjeblieft geen lege woorden tegen me

Zeg me niet dat ik moet kalmeren. Duw me niet in een hoek. Zeg me niet te stoppen met verdrietig te zijn. Zeg niet al deze lege woorden tegen me.

Zeg geen lege woorden tegen me. Zeg me niet dat ik moet kalmeren, want dat is precies wat ik niet kan doen. Duw me niet in een hoek, waar ik niet het hele plaatje kan zien. Zeg me alsjeblieft niet op te houden met verdrietig te zijn, al heb ik zelf ook weinig aan deze situatie.

Ik kan zelfs geen plek vinden om uit te rusten en even op adem te komen, dus misschien is het niet slechts een kwestie van wil. Geloof me, ik wil me zo echt niet voelen. Zeg geen lege woorden tegen me…

Straf me alsjeblieft niet voor mijn vergeetachtigheid. Ik wilde het licht niet laten branden of de deur open laten staan. Ook wilde ik zeker onze boodschappen niet geven aan degene die ze hangend aan de leuning van de stoel in het restaurant zou vinden.

Tegen me schelden helpt echt niet. Ik weet dat dit het eerste is dat bij je opkomt, maar het helpt echt niet. Het slaat nergens op als je tegen me schreeuwt. Het maakt me alleen maar angstiger en onzekerder. Je helpt me niet om minder afgeleid te zijn, ik voel me er alleen maar slechter door als het weer gebeurt, omdat ik weet dat het je boos maakt.

Wat ik je vertelde terwijl ik aan iets anders dacht

Wijs me ook niet op wat ik probeer te doen. Mijn probleem is niet dat ik op het verkeerde pad ben, maar alleen dat ik de weg niet kan vinden om te komen waar we allebei heen willen.

Angstgevoel werkt gewoon niet op die manier. Als je me zegt dat ik niet angstig moet zijn, help je me niet te kalmeren. In plaats daarvan wordt het alleen maar erger.

Angst is koppig en het voedt zich met de hulpeloosheid die je over mij heen gooit met je kritische woorden. Het spijt me als je het moeilijk vindt om dit te horen. Wordt alsjeblieft niet boos op mij vanwege mijn eerlijkheid en gebruik geen lege woorden.

Herinner me niet aan wat ik zei dat ik zou doen. Ik voel me er nog kleiner door als je erop wijst dat het me niet is gelukt. Vraag me niet om onderwater te ademen. Ik moet naar de oppervlakte komen en het licht vinden. Werk samen met mij in plaats van alleen maar mijn kracht te meten.

Als je naar me luistert, kunnen we een taal gaan gebruiken die we allebei begrijpen. We kunnen onze eigen toren van Babel bouwen en intimiteit met elkaar opbouwen. Meer dan een toren, het zal een brug zijn die me zal helpen de omstandigheden en obstakels te delen die onoverkomelijk lijken.

Onoverkomelijk, ook al is het voor iemand anders waarschijnlijk niets meer dan een lijn op de vloer. Maar zeg me dat niet. Wees alsjeblieft niet die persoon.

Zeg me geen lege woorden

Zeg geen lege woorden. Als je niet wilt, als je niet kunt, help me dan niet. Maak mijn problemen niet triviaal zodat je er niet meer over hoeft te praten. Als je je eigen problemen hebt, dan begrijp ik dat.

Maar doe alsjeblieft niet net alsof je beleefdheidsbezoeken echt zijn, zoals de bezoeken die we vroeger hadden, die begonnen met wanhoop en eindigden met hoop. Die bezoeken waar er geen haast is in de stilte omdat tijd onze minste zorg is. Als je hier bent om op je tenen om de problemen heen te lopen, dan heeft het allemaal geen zin.

Vraag me niet in een berichtje hoe het met me gaat, vooral als je weet dat het niet goed met mij gaat. Ik zal geen problemen hebben om tegen je te liegen, zodat je toestemming hebt om verder te gaan met waar je mee bezig bent. Ga het eten klaarmaken, kijk naar je favoriete tv-programma, zorg dat je op tijd op je volgende afspraak bent…

Zeg niets als je niets te zeggen hebt

Als je niets te zeggen hebt, zeg dan niets. Ik zal niet ziek worden van het buitensluiten van de wind en het timmergeluid, gemengd met geluiden van kinderen en vogels tijdens de korte herfstmiddagen of de lange lentedagen. Als ik zeg, “vertel het me niet,” wil ik eigenlijk zeggen dat je alles moet delen wat je wilt delen, maar dat je hier in het heden moet blijven.

Dat zal mij helpen. Ik geef de voorkeur aan een paar momenten van open communicatie boven een tiental bezoekjes die we al starend uit het raam doorbrengen.

Laten we in plaats daarvan die tijd herhalen toen we gewoon gingen liggen, om naar de hemel te staren, terwijl we ons voorstelden dat het een enorme donkerblauwe deken was met kleine gaatjes waar het licht door scheen. Sssst. Zeg niets, want toen zei je ook nauwelijks iets. Je zei toen niets maar niets maakte ons toen geen van beiden bang.