'Wilde kinderen' en hoe zij zich gedragen in de maatschappij

Een van de grote discussies waar veel mensen zich door de geschiedenis heen mee bezig hebben gehouden, gaat over de invloed die de maatschappij heeft op een kind. Twee van de grote sprekers in dit debat waren aan de ene kant Jean-Jacques Rousseau en aan de andere kant Thomas Hobbes. Hun ideeën gingen over de goedheid en verdorvenheid van de mensheid, twee kwesties die nauw samenhangen met de zogenaamde ‘wilde kinderen’.

Jean-Jacques Rousseau (1896) betoogde dat de mens van nature goed is, terwijl de maatschappij hem corrumpeert. Hobbes (1588/2010) bedacht de beroemde uitdrukking “de mens is een wolf voor de mens,” wat betekent dat de mens van nature slecht is en dat het de mechanismen van sociale controle zijn die voorkomen dat het kwaad ons vernietigt.

Maar kunnen we weten wie gelijk had? Het is onmogelijk om een ​​kind van de samenleving te scheiden om dit te testen, om morele en ethische redenen. Toch bestaan er kinderen die, door verschillende omstandigheden, geïsoleerd van de samenleving zijn opgegroeid. Deze gevallen worden ook wel ‘wolvenkinderen’ of ‘wilde kinderen’ genoemd.

‘Wilde kinderen’ zijn mensen die gedurende een periode van hun jeugd buiten de maatschappij hebben geleefd. Dit omvat zowel kinderen die werden opgesloten als kinderen die in het wild werden achtergelaten. Er zijn maar weinig van dit soort gevallen en in sommige gevallen werd er zelfs getwijfeld of er wel echt sprake was van isolatie of komen ze overeen met mythen met weinig geloofwaardigheid. Hoewel het relatief weinig is, zijn er toch meer dan twintig wilde kinderen die zijn gevonden en bestudeerd.

Víctor de Aveyron

Het bekendste geval is mogelijk het verhaal van Victor de Aveyron. Victor (Itard, 2012) werd gevonden toen hij ongeveer elf jaar oud was. Na een week ontsnapte hij. Na de winter werd hij echter opnieuw gevonden in een verlaten huis. In het ziekenhuis zetten de artsen het bestuderen van zijn zaak voort.

Een van de sterkste theorieën over het geval van Victor is dat hij leed aan een autismespectrumstoornis. Gezien het vreemde gedrag dat hij vertoonde, liet zijn familie hem in de steek. Victor’s meerdere littekens waren niet te wijten aan zijn leven in het wild, maar kwamen overeen met fysiek geweld voorafgaand aan zijn tijd in het bos.

Volgens een van de artsen die zijn zaak aannam (Itard, 1801), was Victor een onaangenaam vies kind, getroffen door krampachtige bewegingen en zelfs stuiptrekkingen; hij schommelde onophoudelijk heen en weer, net als dieren in de dierentuin; beet en krabde degenen die hem naderden; toonde geen genegenheid naar degenen die voor hem zorgden. Kortom, hij was onverschillig tegenover alles en besteedde nergens aandacht aan. Hoewel zijn uiterlijk verbeterde en hij ook gezelliger werd, wisten de artsen er niet in te slagen om hem te leren spreken en zich op een beschaafde manier te gedragen.

Marcos Rodríguez Pantoja

Hoewel er verschillende gevallen zijn van wilde kinderen die hebben geleefd met dieren zoals geiten, honden, gazelles, wolven, apen, enz, worden veel van deze afgedaan vanwege een gebrek aan gegevens die hun authenticiteit bevestigen. Het geval van Marcos bleek echter zeer verifieerbaar te zijn. De ouders van Marcos verkochten hem op zevenjarige leeftijd, aan een grootgrondbezitter die hem aan een ​​geitenhoeder gaf met wie hij tot zijn dood in een grot woonde. Na de dood van de geitenhoeder werd Marcos elf jaar alleen achtergelaten totdat de Guardia Civil hem vond. Gedurende die elf jaar bestond zijn enige gezelschap uit wolven.

Antropoloog en schrijver Gabriel Janer Manila (1976) heeft de zaak bestudeerd. De reden waarom hij in de steek werd gelaten door zijn ouders was een sociaal-economische context van extreme armoede. De vaardigheden die Marcos leerde voordat hij vertrok, samen met zijn buitengewone natuurlijke intelligentie, maakten echter zijn overleving mogelijk. Tijdens zijn isolement leerde Marcos de geluiden van de dieren waarmee hij leefde en gebruikte hij deze om met hen te communiceren, terwijl hij mensentaal beetje bij beetje begon te vergeten.

Toen hij eenmaal weer in de maatschappij terechtkwam, probeerde hij zich weer aan te passen aan de menselijke gewoonten. Toch had hij zelfs als volwassene nog een voorkeur voor leven in het wild met dieren. Hij ontwikkelde ook enige animositeit voor het lawaai en de geur van steden en handhaafde het geloof dat het leven tussen mensen slechter is dan het leven met dieren.

Genie

Genie’s ouders (Rymer, 1999) hadden problemen – haar moeder was blind vanwege een netvliesloslating en had staar, en haar vader leed aan een depressieve stoornis die verergerde toen Genie’s grootmoeder stierf bij een auto-ongeluk. Genie begon later te praten dan de meeste kinderen, waardoor artsen een mogelijke verstandelijke beperking diagnosticeerden. Om deze reden dacht haar vader, geconfronteerd met de angst dat de autoriteiten zijn dochter bij hem zouden wegnemen, dat hij haar moest beschermen tegen de gevaren van de buitenwereld.

Hierdoor besloot haar vader om haar gevangen te zetten in haar kamer. Ze mocht wel geluid maken en bracht haar nachten door in een kooi. Haar dieet bestond grotendeels uit babyvoeding. Op haar dertiende begreep ze slechts twintig woorden waarvan de meeste kort en negatief waren: stop, genoeg, nee… Genie’s kamer was afgesloten, er was maar een klein gaatje dat haar vijf centimeter van de wereld liet zien. De andere bewoners van het huis mochten niet naar haar kamer gaan en zelfs niet met haar praten.

Uiteindelijk is de moeder van Genie met haar en haar broer van huis weggelopen, zodat de autoriteiten Genie in behandeling konden nemen (Reynolds en Fletcher-Janzen, 2004). Het eerste deel van de behandeling hield in dat het meisje geïsoleerd werd van haar moeder en in pleeggezinnen werd geplaatst. De conclusie die de artsen daarna trokken was dat ze een achteruitgang had ervaren. Ze was er erger aan toe dan toen ze werd gevonden. Toen werd ze weer bij haar moeder gebracht, die zich realiseerde dat het heel moeilijk was om voor haar te zorgen vanwege wat ze had doorgemaakt in verschillende adoptiehuizen.

Rochom P’ngieng

Rochom (El País, 2007) was een Cambodjaans meisje dat op 9-jarige leeftijd in de jungle verdwaalde en tien jaar later pas werd teruggevonden. Nadat ze van de boerderij van haar ouders was verdwenen, werd ze na tien jaar gevonden door een boer die niets van haar wist en haar naar de politie bracht.

Toen ze terugkeerde naar de maatschappij, kon Rochom niet tegen kleding, ze kon niet meer praten en gromde gewoon. Ze liep altijd voorover gebogen en als ze alleen gelaten werd, probeerde ze te ontsnappen. Door de meerdere littekens die ze had, dachten de autoriteiten dat ze wellicht in gevangenschap was gehouden en misschien zelfs was mishandeld (The Guardian, 2007). Op een gegeven moment slaagde ze erin om te ontsnappen en werd ze tien dagen later teruggevonden in een sceptic tank. Ze werd gered en opgenomen in een ziekenhuis waar ze, volgens haar ouders, erg zwak was en de hele dag sliep. Ze zag bleek en zwak.

Weer terug in de samenleving

De terugkeer van deze wilde kinderen naar de maatschappij was niet eenvoudig. Sommige factoren, zoals de mate van isolatie en de leeftijd die ze hadden toen ze de samenleving verlieten, waren doorslaggevend als het gaat om het begrijpen van hun gedrag in de samenleving (Singh en Zingg, 1966). Wilde kinderen die geen contact hebben gehad met mensen, die nog geen mens hebben gezien, zullen grotere problemen hebben. Degenen die onder dieren hebben geleefd, kunnen zich beter aanpassen.

Leren van een ander is zeer belangrijk voor de ontwikkeling van kinderen. En degenen die dit zijn misgelopen hebben meer moeite met het uitvoeren van gedrag dat ze nog nooit eerder hebben gezien. Het ontbreken van prikkels op zeer jonge leeftijd zal de ervaringen van deze kinderen bepalen (McCrone, 1994). In die zin kan isolatie zelfs de beweeglijkheid van het lichaam beperken en fysieke misvormingen veroorzaken. Andere basisvaardigheden zoals ruimtelijk geheugen ontwikkelen zich mogelijk niet in geïsoleerde situaties.

Aan de andere kant is de natuurlijke intelligentie, vooral bij wilde kinderen die met dieren hebben geleefd, (Gardner, 2010) meestal juist erg ontwikkeld. Dit is het vermogen om de relaties tussen soorten, groepen van objecten en mensen waar te nemen en de verschillen en gelijkenissen tussen hen te herkennen. Het is gespecialiseerd in het identificeren, onderscheiden, observeren en classificeren van leden van groepen of soorten flora en fauna, en het efficiënt gebruiken van de natuurlijke wereld.

Emoties

Het vermogen om om te gaan met anderen mensen en effectieve banden op te bouwen is echter een basisvaardigheid die wilde kinderen vaak niet zullen ontwikkelen. Vanwege dit, en vanwege het gegeven dat ze vaak niet hebben geleerd om hun emoties te reguleren, hebben deze kinderen moeite zich aan te passen aan die ongeschreven regels die het functioneren van elke samenleving beheersen.

De manier waarop wilde kinderen communiceren

De ontwikkeling van taal is een ander cruciaal punt. Mensen zijn bij de geboorte in staat om meer dan 200 verschillende geluiden te maken. De maatschappij zal door middel van versterking aangeven welke van deze geluiden overeenkomen met de taal of talen die kinderen uiteindelijk zullen spreken. Die kinderen die geen taal ontvangen omdat ze jong zijn, hebben meer moeite om het goed uit te spreken. Hetzelfde gebeurt met grammatica.

De taalkundige Noam Chomsky (1957/1999) suggereerde dat er een beperkte periode is waarin kinderen een taal op natuurlijke wijze kunnen leren. Deze periode is drie jaar en als deze tijd voorbij is zonder dat het kind een taal leert, zal hij niet in staat zijn de hersenstructuren te ontwikkelen die nodig zijn om er eentje te leren. Terwijl je woorden kunt leren, vergt de volledige beheersing van de taal buitengewone inspanning.

Zoals Chomsky suggereert, hebben we bij de geboorte aangeboren hersenstructuren. Deze evolutionair gevormde structuren zijn voorgeprogrammeerd om bepaalde gedragingen of acties, zoals ons vermogen om te praten, te ontwikkelen. Als deze structuren echter niet de nodige stimuli ontvangen zodat ze hun ontwikkeling vóór een bepaalde tijd kunnen voltooien, zullen ze niet langer bruikbaar zijn en zullen ze hun doel niet bereiken. Daarnaast is het noodzakelijk dat de ontwikkeling van deze structuren gelijktijdig plaatsvindt met die van andere hersenstructuren.

Wilde kinderen van de tv

Het beeld van Mowgli, het wolvenkind dat werd gecreëerd door de schrijver Rudyard Kipling (1894), komt niet overeen met de realiteit van wilde kinderen, net zoals we Tarzan niet als een referentie kunnen beschouwen. De ontberingen van deze kinderen maken hen niet revolutionair wanneer ze de maatschappij binnenkomen.

De toekomstperspectieven voor wilde kinderen zijn meestal niet goed. Nadat ze zijn beroofd van prikkels en ervaringen die iedereen van de menselijke soort met elkaar gemeen heeft, zullen ze door lastige perioden gaan om bepaalde vaardigheden te ontwikkelen, zoals taal, waar ze later niet naar terug kunnen keren en ook niet kunnen herstellen.

Deze tekortkomingen of ontbrekende vaardigheden gaan vooraf aan het gebrek aan stimuli en versterking die nodig zijn om deze ontwikkeling überhaupt mogelijk te maken. Ontbering, in een kritieke fase, kan de volledige ontwikkeling van vaardigheden zoals taal of ruimtelijk geheugen belemmeren. Dit alles, samen met de moeilijkheid die therapeuten hebben met hun behandeling, bemoeilijkt het onderwijs en de re-integratie van wilde kinderen.

Een van de ergste gevolgen voor deze wilde kinderen is dat hun levensverwachting erg kort is. Ze zijn niet klaar voor de samenleving net zoals de samenleving misschien niet klaar is voor hen. In die zin is de discussie over de goedheid en de slechtheid van de mens en over het controlerende of perverse karakter van de samenleving nog steeds niet tot een einde gekomen.

Bibliografie:

Singh, J. A. L. y Zingg, R. M. (1966). Wolf-children and feral man. Mishawaka: Shoe String Pr Inc.

Chomsky, N. (1957/1999). Estructuras sintácticas. Buenos Aires: Siglo XXI.

El País (2007). La última niña salvaje. Encontrado en: https://elpais.com/sociedad/2007/01/19/actualidad/1169161205_850215.html

Janer Manila, G. (1976). La problemática educativa de los niños selváticos: El caso de “Marcos”. Encontrado en: http://www.raco.cat/index.php/AnuarioPsicologia/article/viewFile/64461/88142

Gardner, H. (2010). La inteligencia reformulada: Las inteligencias múltiples en el siglo XXI. Barcelona: Paidós.

Hobbes, T. (1588/2010). Leviathan. Revised Edition, eds. A.P. Martinich and Brian Battiste. Peterborough, ON: Broadview Press.

Itard, J. M. G. (1801). De l’education d’un homme sauvage ou des premiers developpemens physiques et moraux du jeuneççç sauvage de l’Aveyron. París: Goujon.

Itard, J. M. G. (2012) El niño salvaje. Barcelona: Artefakte.

Kipling, R. (1894). The jungle book. Reino Unido: Macmillan Publishers.

McCrone, J. (1994). Wolf children and the bifold mind. En J. McCrone (Ed.), The myth of irrationality: The science of the mind from Plato to Star Trek. New York: Carroll & Graf Pub.

Reynolds, C. R., Fletcher-Janzen, E. (2004). Concise encyclopedia of special education: A reference for the education of the handicapped and other exceptional children and adults. Hoboken, NJ: John Wiley & Sons, pp. 428-429.

Rousseau, J.-J, (1896). Du contrat social (El contrato social). Paris: Félix Alcan.

Rymer, R. (1999). Genie: A scientific tragedy. UK: Harper Paperbacks.

The Guardian (2007). Wild child? Encontrado en: https://www.theguardian.com/world/2007/jan/23/jonathanwatts.features11