Weet je wat het Paris Syndrome is?
Het Paris Syndrome werd voor het eerst vastgesteld door een psychiater genaamd Hiroaki Ota. Hoewel vooral mensen van Japanse of Aziatische afkomst er last van hebben, kan het ook voorkomen bij reizigers uit andere delen van de wereld. Het komt vooral voor bij diegenen wier cultuur nogal verschilt van die van Parijs.
In het geval van Aziatische mensen ervaren ze een diepe schok. Dit kan zelfs trauma’s of lichamelijke symptomen veroorzaken, en ook zenuwinzinkingen. Waarom gebeurt dit? In principe door de ‘botsing’ van gewoonten en de verwachtingen die ze van hun reis hebben.
Hulp voor toeristen
De Ambassade van Japan in Frankrijk heeft besloten een zorgdienst aan te bieden aan toeristen die aan het Paris Syndrome lijden. Niet veel mensen krijgen er echter mee te maken, zeker niet als je bedenkt dat meer dan een miljoen Japanners elk jaar de ‘Stad van het Licht’ bezoeken.
Desalniettemin nemen de aantallen toe. Deze stad die de Eiffeltoren en de Arc de Triomphe herbergt kan inderdaad op veel mensen een diepgaande uitwerking hebben.
De meeste mensen die aan het Paris Syndrome lijden zijn vrouwen van boven de 30 jaar. Hun idee van Parijs als een magische, romantische plaats, ideaal om liefde te vinden, enz. komt uit films en boeken, en ook uit de volksverbeelding.
In feite kunnen toeristen uit elk land verrast zijn door het echte Parijs en het verschil met hoe ze het zich voorgesteld hadden. Japanners hebben echter de neiging intensere symptomen te vertonen. In feite is de impact van de cultuurschok zo groot dat ze vaak getraumatiseerd raken en zelfs medische hulp nodig hebben. Het klinkt misschien extreem, maar het is waar.
De oorsprong van het Paris Syndrome
Het idyllische beeld dat deze toeristen van Parijs hebben is te danken aan wat ze gezien hebben in films als Amelié. In deze film zien we de romantische Champs Elysees, het Louvre Museum, de kathedraal Notre Dame, de rivier de Seine, de schilderachtige wijk Montmartre, en, natuurlijk, de fabelachtige Eiffeltoren.
Toch is er in werkelijkheid veel meer dan deze beroemde bezienswaardigheden, mode, traditionele cafés, en mooie vrouwen in Parijs. Er is lawaai, onbeleefdheid, gedrang, grote mensenmassa’s, vuil, vervuiling…
Bovendien is het Franse karakter typisch mediterraan en totaal verschillend van dat van de Japanners. Ze hebben een uiterst kalme en hartelijke cultuur. Daarentegen hebben Parijzenaars de neiging extrovert en luidruchtig te zijn. Ze spreken luid op straat en hebben er geen probleem mee om in een café met elkaar te kibbelen, enz.
In de steden van Japan, zelfs in het overbevolkte Tokio, gebeurt precies het tegenovergestelde. Hun mensen zijn beschaafd, behulpzaam en welgemanierd. Ze zijn ook minder ‘emotioneel‘ en rationeler.
Vreemd gedrag
Een Japanse toerist die in Parijs aan komt, wordt dus geconfronteerd met gedrag dat volkomen vreemd voor hen is. Bovendien, als ze zich de Franse hoofdstad al voorgesteld hebben als iets uit een sprookje, is het voor hen nog erger.
In feite kan het voor elke reiziger een grote schok zijn als hij aankomt op een plaats waar mensen schreeuwen, de claxons toeteren, en de bewoners niet beleefd of behulpzaam tegen hem zijn. Dit is een generalisatie, maar het gebeurt wel.
Voor de Japanners die door het Paris Syndrome getroffen worden, overweldigt de realiteit van deze metropool hen en zegt hun lichaam ‘genoeg’. De Ambassade, die een 24-uurs hotline heeft, beweert dat de schok tijdens de eerste dag optreedt en niet langer dan 48 uur duurt. Na dit stadium beginnen de bezoekers te genieten van al de wonderen die De Lichtstad te bieden heeft.
Iets dergelijks kan gebeuren met andere belangrijke en bekende steden. Het voorbeeld dat het meest op Parijs lijkt is dat van New York. Dat komt omdat we in de films de Brooklyn Bridge zien, Central Park, en de besneeuwde straten met Kerstmis. Als we aankomen is het echter een andere werkelijkheid die ons begroet.
