De beste vaardigheden voor de moderne arbeidsmarkt

Als kind is er een vraag die we vaak te horen krijgen. We beantwoorden het vaak met hoop en optimisme, zoals een geliefde tegen degene van wie hij houdt spreekt. De vraag neemt vele vormen aan, maar vaak is het simpel: wat wil je worden als je groot bent? Maar hoe zit dat met de vaardigheden op de moderne arbeidsmarkt?

Er zijn er vast niet veel die de vraag hebben gesteld en ons antwoord geloofden. Als we de vraag namelijk een paar dagen later opnieuw gesteld krijgen, geven we vast een ander antwoord.

Kinderen willen de ene dag schrijver worden en de dag erna astronaut. Ze willen radio-dj worden en dan filmregisseur, of clown, of receptionist. Velen van ons gingen als advocaat naar bed en werden wakker als arts. Het maakte ons niet uit wat anderen dachten.

Wat wil ik worden?

Maar er komt een moment dat we ons deze vraag zelf gaan stellen. Het antwoord is niet altijd gemakkelijk. Dit kan komen doordat het doel misschien wel duidelijk is, maar de weg ernaartoe moeilijk is. Of het kan zijn omdat de weg ongestructureerd is. Misschien hebben we gewoon nog niet het beroep gevonden dat intuïtief onze roeping is.

Er zijn er natuurlijk die een duidelijk idee hebben, nog voordat ze een carrière in gedachte hebben. Maar dit is niet de meerderheid. Aan de andere kant vonden ouderen het misschien grappig dat we ze als kind de ene dag het ene antwoord gaven en de andere dag iets heel anders.

Maar nu we volwassen zijn, is hun gezicht wat serieuzer – de druk is groter. Ze lijken te zeggen: “Je bevindt je niet langer op het schoolplein, stop met die spelletjes! Je hebt genoeg levenservaring om een beslissing te nemen. Nu is het tijd dat je je vaardigheden op een vaste baan richt.”

We worden volwassen

Als die uiteindelijke beslissing niet plaatsvindt, zullen onze ouders (en anderen) misschien denken dat ze de pech hebben ‘een verloren kind’ te hebben opgevoed. Dit gevoel kan pijnlijk zijn, vooral als het afkomstig is van mensen die belangrijk zijn voor ons. Het komt vaak voor dat we deze gedachte zelf aannemen en stoppen met het leveren van inspanning, ongeacht onze vaardigheden.

Anderen kunnen nog steeds over ons oordelen omdat we een andere weg hebben gekozen. Als je afwijkt van de intenties die je met anderen hebt gedeeld, kun je vragen verwachten zoals: “Waarom wil je meubels gaan restaureren als je zoveel tijd hebt besteed aan je studie geneeskunde?”

Daar ligt de paradox: als we ouder worden, verwachten en waarderen anderen meer stabiliteit van ons. Maar als de dood ons eraan doet herinneren dat levens ten einde komen, verlangen we naar de avontuurlijke persoon die we ooit waren.

Shoppen naar vaardigheden

Mensen die van het ene project naar het andere springen, die heel erg bevlogen raken van een ding en dan weer iets anders, zijn vaak onbegrepen. Veel mensen kijken op hen neer. Uiteindelijk is vooruitgang op een bepaald gebied of specialisatie als erg belangrijk. Veel van deze mensen hebben een duidelijke roeping gebaseerd op een enkele vaardigheid. Net zoveel mensen hebben hun ware zelf waarschijnlijk opgegeven.

Ze geven dingen op als wensen, verlangens, hoop en dromen. Dan worden ze erg kritisch op degenen die dit proces niet doormaken. Bijvoorbeeld, mensen die iemand bekritiseren omdat ze tijdens een examen spieken zijn meestal degenen die dat niet kunnen. Daarom zijn mensen die uit de armoede zijn gekomen ook vaak degenen die kritisch zijn op de mensen die er niet uitkomen.

Mensen die over een breed scala aan vaardigheden en mogelijkheden beschikken (de ‘rusteloze’ of ‘verloren’ mensen) krijgen vaak een hekel aan de manier waarop ze zijn. Ze voelen dat ze gefaald hebben als ze niet aan de sociale norm voldoen. Dit kan leiden tot laag zelfvertrouwen en verdriet.

Maar waarom? Waarom is het niet oké om te stoppen met een project als je het gevoel hebt dat je er alles uitgehaald hebt? Vragen we van een bij toch ook niet om bij dezelfde bloem te blijven als hij voldoende nectar heeft verzameld?

Maar gelukkig begint dit scenario te veranderen. Nu waardeert de maatschappij mensen die hebben deelgenomen aan verschillende projecten en vaak van baan gewisseld hebben.

Dit komt doordat die mensen over drie kwaliteiten beschikken:

Ze maken gebruik van intersecties. Kennis hebben van veel vakgebieden helpt hen om projecten te organiseren en contributies te leveren die een deskundige nooit zou kunnen nemen. We hebben het over mensen die een passie hebben voor wiskunde en voetbal, en daardoor innovatieve statistieken kunnen maken.

Of mensen die van biologie en literatuur houden, en een manier vinden om wetenschap naar de boekenwereld te brengen. We hebben het over mensen die gespecialiseerd zijn in robottechnologie, maar ook graag voor mensen zorgen, en door deze synergie brengen ze technologie naar de mensen die het het hardst nodig hebben.

Ze zijn in staat om snel te leren. Omdat ze vaak van baan zijn gewisseld, hebben ze ook veel nieuwe starten gehad. Daardoor hebben ze veel ervaring in het opgaan in het onbekende, en oppervlaktespanning die optreedt wanneer we een grote verandering doorvoeren.

Ze kunnen zich snel aanpassen. Het tijdschrift Fast Company zegt dat aanpassingsvermogen de meest belangrijke vaardigheid is om te overleven en te groeien in deze eeuw. Mensen met veel vaardigheden zijn daar erg goed in, omdat zij continue nieuwe vakgebieden binnentreden, om te kijken waar ze het beste passen. Zo veel veranderingen hebben hen geleerd hoe ze de impact van onzekerheden kunnen minimaliseren. Bepaalde situaties die voor anderen tot veel stress leiden, zijn zelfs natuurlijk voor hen.

Of aanpassingsvermogen nu wel of niet de belangrijkste vaardigheid is van deze eeuw, het is duidelijk dat het erg waardevol is geworden. Bedrijven zijn op zoek naar mensen die zich kunnen aanpassen en willen leren.

Het is waar dat een specialisatie nog steeds veel waarde heeft. Maar het is ook waar dat ervaring op verschillende gebieden nog meer waarde begint te krijgen. Mensen met veel verschillende ervaringen hebben veel te bieden.