Schuldgevoel over het verbreken van een relatie
Veel mensen vinden het logisch dat het verbreken van een relatie meestal gepaard gaat met schuldgevoel. Wanneer zij degenen zijn die de keuze maken om de knoop door te hakken en beiden te bevrijden. Misschien heb je deze situatie wel eens ervaren. Wellicht twijfelde je aanvankelijk of je de stap wel echt moest zetten, maar uiteindelijk … ging je ermee door. Wetende dat je jezelf zelfs de beul van de relatie zou gaan noemen, degene die haar levensduur verkortte. Het leven van zoveel beloften, zoveel dromen, zoveel hoop…
Misschien heb je achteraf het gevoel gehad dat je verantwoordelijk was voor de pijn van je ex, voor zijn verdriet … en zelfs dat je verantwoordelijk was voor zijn toekomst! Misschien heeft dat schuldgevoel er wel toe geleid dat je een stap terug deed en weer bij hem terugging. En dan twee vooruit en weer uit elkaar. En dan drie achteruit om weer bij elkaar te komen. Waardoor je verzeild raakte in een vicieuze cirkel van zelfvernietiging waarin je nog meer verbitterd raakte dan je was in je vorige leven in de relatie. ‘Hij zal zich vreselijk voelen. Ik heb hem zoveel pijn gedaan… Ik was alles voor hem.’ ‘En … wat als ik een fout heb gemaakt?’
Klinken deze zinnen je bekend in de oren? De waarheid is echter dat de persoon die vertrekt vaak vol vooroordelen en een soort van ‘haat’ zit, die in de meeste gevallen niet eens overeenkomen met de werkelijkheid. In plaats daarvan zijn zijn gedachten gebaseerd op vooringenomen ideeën over dit specifieke onderwerp. Dit zorgt er alleen maar voor dat het schuldgevoel groter wordt. Het moedigt ook die innerlijke stem aan, die zijn redenen voor het beëindigen van de relatie overstemt.
Schuldgevoel over het verbreken van een relatie creëert grenzen en staat ons niet toe om verder te gaan
‘Jij zult de slechterik zijn als je weggaat. Wacht het nog even af. Misschien moet je gewoon accepteren dat je niet altijd gelukkig kunt zijn. Blijf bij hem, want hij zal erg lijden als je weggaat.’ Dit is vaak de voortdurende innerlijke monoloog van iemand die overweegt een relatie te beëindigen.
De angst om de ander pijn te doen. Het ongezonde en ongerechtvaardigde gevoel dat wij degenen zijn die verantwoordelijk zijn voor hun welzijn, brengt ons ertoe om in een relatie te blijven die niet werkt, soms zelfs voor altijd. Het brengt ons in een staat waarin we constant op ‘stand by’ staan. Een staat waarin we niet doorgaan met wat we willen doen uit angst om de ander pijn te doen. Dat is hoe de tijd verstrijkt. Dat is hoe je leven aan je voorbij kan gaan.
Dit schuldgevoel stijgt ver boven culturen uit. Op basis van een verkeerd denkproces voelen we ons verantwoordelijk voor het leven van een ander persoon. Voor zijn pijn en zijn vreugde. Aan de andere kant, als wij degenen zijn die gedumpt worden, hebben we de neiging om onze pijn toe te schrijven aan de persoon die ons heeft verlaten. Ons ongeluk lijkt zijn schuld te zijn. Omdat de persoon van wie we houden ons vertelt dat hij niet langer bij ons wil zijn.
Degene die vertrekt, kan de pijn van de ander niet dragen
Het is één ding als de pijn ontstaat als het gevolg van een relatiebreuk, en iets heel anders als wij, door het verbreken van een relatie, verantwoordelijk zijn voor de pijn van onze ex. Het leven zit vol vreugde en pijn, onzekerheid en zekerheid. Het is liefde aan de ene kant en liefdesverdriet aan de andere kant.
We mogen niet toestaan dat iemand ons verantwoordelijk maakt voor zijn bestaan. Als we dat doen, zijn we niet in staat om ooit nog actie te ondernemen. We zouden nooit een beslissing kunnen nemen, omdat dit altijd gevolgen zou hebben voor de mensen om ons heen. We zouden altijd in een staat van stagnatie leven uit angst om het breekbare evenwicht dat is ontstaan te schaden.
Als ik niet beweeg, zal ik voorkomen dat iemand anders lijdt. Maar aan de andere kant kan ik niet leven.
Als ik niet beweeg, kan ik niet leven.
Als ik geen beslissingen neem, zal ik mijn innerlijke wereld niet ontdekken … of de externe.
Uit angst voor de mogelijke reactie van de ander zal ik me verstoppen in al mijn gedachten en gevoelens.
Op deze manier houden we op authentiek te zijn. We stoppen onze doelen na te jagen. Uiteindelijk zetten we ons leven aan de kant. Laat de dappere zielen hun leven maar leiden!
Leven heeft zo zijn gevolgen
Inderdaad, als gevolg van het schuldgevoel dat ons beperkt, keren we vaak terug. We proberen die verbroken relatie op eenvoudige wijze te herstellen om schuldgevoel te vermijden, zonder te geloven dat de relatie zal slagen. We zetten het leven aan de kant, want hiervan wordt genoten door degenen die genoeg moed en mentale kracht hebben om actie te ondernemen en te leven met de gevolgen van hun beslissingen.
We mogen niet toestaan dat anderen hun levens aan ons opdringen. Noch kunnen we hen dit vrijwillig laten doen. Het is een offer dat geen vruchten voortbrengt.
Het voorkomt ervaringen … ervaringen die nodig zijn om te groeien, te leren, volwassen te worden, mentaal rijker te worden. Al onze ervaringen geven kwaliteit aan onze groei. Lijden hoort bij het leven en niemand kan iets van ons afnemen dat deel uitmaakt van ons leven. Vooral niet vanwege een beperkend schuldgevoel dat gebaseerd is op een volledig verkeerde gedachtegang.
Dus, laat je niet door schuldgevoel dwingen om te blijven, als dat niet is wat je wilt. De andere persoon in de relatie verdient het ook dat je authentiek en eerlijk met hem omgaat.