Roxane Gay: vluchten in voedsel in tijden van crisis
Sommige mensen zeggen dat er bepaalde situaties zijn die je volledig veranderen. Bijvoorbeeld, iemand die je lichaam gebruikt en misbruikt kan ervoor zorgen dat je een deel van je identiteit verliest. Dat is precies wat Roxane Gay heeft ervaren. Ze ging zichzelf en haar lichaam zo haten nadat ze verkracht was, dat haar enige troost voedsel was.
Het leven van Roxane Gay veranderde drastisch toen ze pas 12 jaar oud was. Op die leeftijd verkrachtte een groep mannen haar. Haar partner toentertijd nam haar mee naar een bos waar hij haar samen met zijn vrienden verkrachtte.
Ze voelde zich bang en schuldig, omdat ze een persoon vertrouwde van wie ze dacht dat hij van haar hield. Ze voelde zich naïef en begon zichzelf te haten. Ook begon ze te walgen van haar eigen lichaam.
“Ik ben een slechte feministe en een goed mens… Ik probeer beter te worden in wat ik denk, zeg, en doe – zonder dat ik achterlaat wat mij menselijk maakt.”
-Roxane Gay-
Je toevlucht zoeken tot voedsel na een verkrachting
Ze was zo bang om weer het slachtoffer te worden van seksueel misbruik dat ze zich tot voedsel wendde om haar ziel te genezen. Ze koos ervoor om te eten om zichzelf te verdoven, omdat ze niet meer wilde leven. Eten werd haar ontsnapping, het enige dat haar een fijn gevoel gaf.
Roxane wist dat vrouwen verkracht werden, alleen al omdat ze vrouwen waren. Ze begreep dat een vrouw vrijwel niets kon doen om niet de prooi te zijn vallen aan een dier dat gelooft dat hij de bezitter van haar lichaam is. Ze kon niets doen, behalve één ding: zo’n afstotelijk lichaam hebben dat geen enkele man haar ooit zou willen aanraken of bij haar zou willen zijn.
In haar jeugd leerde ze iets: vrouwen moesten er klein en slank uitzien. Vrouwen moeten dun en mooi zijn, zodat anderen, vooral mannen, aandacht aan ze zouden besteden. Laten we niet vergeten dat televisie en tijdschriften vaak de overtuiging voeden dat als je mager bent, je belangrijker zult zijn voor de maatschappij.
“Als je niemand kunt vinden om te volgen, moet je een manier vinden om het goede voorbeeld te geven.”
-Roxane Gay-
Roxanne bereikte een gewicht van meer dan 225 kilo, wat haar ertoe bracht een maagoperatie te ondergaan om haar leven te redden. Haar lichaam werd de gevangenis waar ze al haar zelfhaat opsloeg. De stilte die ze na de verkrachting hield, veroorzaakte deze zelfdestructieve spiraal waar ze niet meer uit kon komen. Het enige wat ze wilde was eten.
Roxane Gay vindt dat we van onszelf moeten houden, ondanks wat de maatschappij zegt
Vandaag de dag is Roxane Gay een belangrijke schrijver, columnist, hoogleraar aan de universiteit en feministe. Ze heeft geleerd om van haar lichaam te houden zoals het is. Ze weet nu dat ze van zichzelf en haar lichaam moet houden, ongeacht wat de maatschappij of de media over haar zeggen.
In haar boek Hunger: A Memoir of (My) Body, doorbreekt ze haar stilzwijgen en moedigt andere vrouwen aan om hetzelfde te doen. Roxanne laat zien hoe ze zichzelf kon vergeven voor iets dat niet eens haar schuld was.
Ze verving haar zelfhaat met eigenliefde. Eten domineert niet langer haar leven. Ze heeft nu de volledige controle over haar daden, overtuigingen en gedachten.
Roxane beschouwt zichzelf niet meer als een slachtoffer, maar als een overlever. Ze deelt haar waarheid, haar ervaringen en haar relatie met haar lichaam heel openlijk. Ze vraagt niet om medelijden.
“Zoveel van ons strekken hun hand uit, in de hoop dat iemand daarbuiten onze hand zal grijpen en ons eraan zal herinneren dat we niet zo alleen zijn als we vrezen.”
-Roxane Gay-
Roxanne wil dat degenen die verkracht zijn, ook de stilte doorbreken en zich uitspreken. Daarnaast wil ze dat ze van hun lichaam houden zoals het is. Roxane Gay leert ons dat, hoewel we misschien slechte ervaringen in het leven hebben, wij degenen zijn die beslissen hoe we op hen reageren.
Wij zijn noch verantwoordelijk voor verkrachting, noch verantwoordelijk voor verkrachting. Zelfhaat is en zal nooit het antwoord zijn.