Paradoxale aanpassing aan het syndroom van huiselijk geweld

Paradoxale aanpassing aan het syndroom van huiselijk geweld omvat twee processen. De eerste zijn de middelen die het slachtoffer inzet om zichzelf te beschermen, wanneer er iets is dat hen bedreigt. De tweede betreft hun misplaatste ideeën over hun agressor.

De paradoxale aanpassing aan het syndroom van huiselijk geweld is een recent psychopathologisch concept. Het gaat om een tegenstrijdig fenomeen. In feite gaat het om het feit dat mensen die het slachtoffer zijn van agressie door hun echtgenoot, uiteindelijk het gevoel krijgen dat hun agressor hen daadwerkelijk beschermt.

Bijna overal ter wereld zijn er verontrustende cijfers over huiselijk geweld. Mannen blijven de belangrijkste agressors. Er zijn echter ook vrouwen die hun partner geweld aandoen. In feite zijn gevallen van geweld tegen mannen meestal minder zichtbaar, maar het is bekend dat ze bestaan en mogelijk toenemen.

Deze paradoxale aanpassing omvat paren van alle geslachten, inclusief homoseksuelen. In de meeste gevallen speelt het geweld zich af op intiem niveau en bereikt het nooit de justitiële autoriteiten of de professionele kantoren. Daarom is het niet mogelijk om te weten hoeveel mensen het slachtoffer zijn van dit soort situaties.

Huiselijk geweld

Huiselijk geweld is een complex fenomeen omdat er veel tegenstrijdige gevoelens bij komen kijken. In sommige gevallen leidt de situatie tot scheiding. In de regel realiseert het slachtoffer zich dat de band onherstelbaar is verslechterd en dat er geen andere keuze is dan deze te verbreken.

Dit gebeurt echter niet altijd. In feite zijn er, volgens Andrés Montero Gómez (Wetenschappelijke link), die de theorie van voorstelde, drie factoren die ertoe leiden dat dit soort situaties aanhoudt. Tegelijkertijd worden ze een broedplaats voor paradoxale aanpassing. Zij zijn:

• Intense angst, die leidt tot verlammende processen bij het slachtoffer.
• Het slachtoffer ervaart hun hele situatie als een situatie waarin geen uitweg meer mogelijk is. Daarom denken ze dat het onmogelijk is om aan de agressie te ontsnappen.
• Een gebrek aan middelen. Ze hebben geen eigen middelen of een bron van ondersteuning die hen kan voorzien.

Het bovenstaande komt overeen met een typisch voorbeeld. Dit is echter niet altijd het geval. Paradoxale aanpassing aan het syndroom van huiselijk geweld komt zelfs voor bij mensen die ogenschijnlijk onafhankelijk zijn en manieren hebben om aan de situatie te ontsnappen.

Paradoxale aanpassing aan het syndroom van huiselijk geweld

Er is één gemene deler in koppels waar geweld vorm krijgt en een essentieel onderdeel van de band wordt. Het is het feit dat er vanaf het begin een machtsevenwicht is. Dit kan emotioneel, sociaal of materieel zijn. In feite lijkt het een essentiële voorwaarde te zijn om later misbruik te kunnen maken.

Paradoxale aanpassing aan het syndroom van huiselijk geweld is een psychofysiologische reactie bij mensen die het slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Het omvat een reeks cognitieve en emotionele aanpassingen.

De slachtoffers gebruiken ze met de bedoeling de situatie het hoofd te bieden of te overleven. In principe is het een aanpassingsmechanisme. In deze gevallen komt het echter voor wanneer individuen worden geconfronteerd met een ondraaglijke situatie.

Deze aandoening wordt beschouwd als een variant van het Stockholm-syndroom. In beide gevallen worden ogenschijnlijk liefdevolle gevoelens jegens de agressor gevoeld. Zij vergelijken namelijk de toegebrachte schade met de potentiële schade. Ze concluderen dan ook dat ze een uitkering krijgen, want het kan veel erger.

De cyclus van misbruik

Dit soort situaties ontstaat niet van de ene op de andere dag, maar is het resultaat van een lang proces. Er zijn meestal vier fasen:

• Triggerende fase. Dit vindt plaats wanneer het traumatische scenario voor het eerst verschijnt. Met andere woorden, wanneer het slachtoffer voor de eerste keer fysiek wordt aangevallen. Dit vernietigt hun veiligheid en vertrouwen in hun partner en de eerste tekenen van gevaar verschijnen.
• Heroriëntatie fase. Ten eerste voelt het slachtoffer zich gedesoriënteerd en onzeker. Dat komt omdat de spelregels zijn veranderd. Bovendien voelen ze toenemende angst, schuld en schaamte. Bovendien beginnen ze hun overtuigingen over hun partner te heroverwegen. In feite zijn ze op zoek naar een balans om hun angst te compenseren.
• Coping fase. Het slachtoffer contrasteert de uitdagingen van de situatie met hun persoonlijke hulpbronnen. Ze beginnen zich depressief en gestrest te voelen. Hun tolerantie voor pijn neemt toe en hun gevoeligheid wordt verminderd. Ze vertonen passieve weerstand.
• Aanpassingsfase. De psychofysiologische achteruitgang leidt ertoe dat het slachtoffer zich geleidelijk aan de voorwaarden van agressie onderwerpt. Hun minderwaardigheidsgevoelens leiden tot een ‘traumatische identificatie met de agressor’.

Zodra dit proces is voltooid, treedt paradoxale aanpassing op. Het slachtoffer beschermt zichzelf uiteindelijk door een wijziging van zijn houding ten opzichte van de agressor. Zo wordt de afwijzing een soort pleidooi voor bescherming. In feite wordt de agressor bedankt omdat hij zijn partner niet meer pijn heeft toegebracht dan hij al heeft.