Paniekaanvallen zijn paradoxaal

Paniekaanvallen zijn paradoxaal omdat ze blijven gebeuren, zelfs als de oorzaak van de paniek uiteindelijk niet blijkt te bestaan. Met andere woorden, de persoon die in paniek raakt en bang is om dood te gaan, sterft niet. In dit artikel gaan we het hebben over equipotentialiteit. Ook de rol van de hippocampus en vermijdings- of veiligheidsgedrag.

Paniekaanvallen komen zo vaak voor dat je waarschijnlijk wel iemand kent die er last van heeft of op een bepaald moment in zijn of haar leven zal krijgen. Daarom is het belangrijk om te begrijpen waarom paniekaanvallen paradoxaal zijn.

Paniekaanvallen zijn nauw verbonden met angst, ook al manifesteren niet alle angststoornissen zich met paniekaanvallen. Paniekaanvallen zijn contra-intuïtief.

Wanneer iemand een paniekaanval krijgt, hebben ze het gevoel dat ze dood gaan. Dit gevoel komt plotseling op en is extreem intens. In feite voelt de patiënt zich vaak doodsbang. In werkelijkheid zijn er echter maar heel weinig of geen mensen overleden aan de symptomen die veroorzaakt worden door een paniekaanval op zich.

Daarom is het interessant om de paradox van terugkerende paniekaanvallen te bestuderen. Waarom krijgt iemand nog een paniekaanval als hij er al een heeft gehad en niet is overleden? Bovendien, waarom is hun volgende paniekaanval net zo erg of zelfs erger?

De terugkoppeling van paniekaanvallen

Voordat we het hebben over de paradox van een paniekaanval, is het belangrijk om te begrijpen hoe ze gebeuren. Verschillende verklaringsmodellen suggereren dat het idee van een terugkoppeling tussen verschillende elementen. Dit kunnen zijn:

• Fysiologische of cognitieve veranderingen. Bijvoorbeeld angst, woede en frustratie. Met andere woorden, alle omstandigheden die ervoor zorgen dat iemand gespannen is.
• Perceptie van lichaamsveranderingen. De patiënt wordt zich bewust van zijn ademhaling of zijn sneller kloppend hart en begint zich zorgen te maken. Sommige paniekaanvallen treden echter op zonder deze waarschuwingssignalen.
• Associatie met een bedreiging. Als een patiënt zich bedreigd voelt, veroorzaakt dit lichaamsveranderingen die angst en angst veroorzaken.

Deze drie factoren worden allemaal teruggekoppeld en worden zo een positieve terugkoppeling. Iemand die bijvoorbeeld al een hartaanval heeft gehad, kan extreem bang zijn dat hij er nog een krijgt en overmatig gaan zweten.

Dit symptoom verdwijnt pas als er een negatieve terugkoppeling in het spel komt, zoals gaan zitten, proberen te ontspannen of copingstrategieën toepassen.

Er zijn primaire en secundaire symptomen van paniekaanvallen. De primaire symptomen zijn de symptomen die de patiënt als eerste opmerkt. Ze omvatten verstikking, duizeligheid en hartkloppingen.

De secundaire symptomen treden op wanneer de eerste door de patiënt negatief zijn beoordeeld. Deze omvatten zweten en beven. Ze treden op omdat de patiënt gelooft dat er inderdaad iets met hem gebeurt.

De cognitieve theorie van een paniekaanval

Catastrofale gedachten zijn automatisch en onmiddellijk bij paniekstoornis en agorafobie. Degenen die eraan lijden hebben ook de neiging om hun lichamelijke gewaarwordingen op een negatieve manier te interpreteren.

Vanwege hun negatieve vooringenomenheid hebben patiënten de neiging om catastrofale betekenissen te vinden in de kleinste dingen. Mensen met een grotere gevoeligheid voor paniekaanvallen zullen bijvoorbeeld geneigd zijn elke vraag met een catastrofaal antwoord te beantwoorden.

Bijvoorbeeld mogelijke antwoorden op de vraag “Waarom klopt mijn hart zo snel?” kan zijn “Omdat ik net mijn vriendin heb gezien,” “Omdat ik gelukkig ben” of “Omdat ik te veel heb gerookt,” “Omdat ik een hartaanval heb.” Mensen met een negatieve bias zullen voor deze laatste optie kiezen.

De sleutelfactor van catastrofale interpretatie is de mate van geloof van de patiënt, niet het aantal symptomen dat hij ervaart. Dus zelfs als ze maar één symptoom ervaren, denken deze mensen echt dat ze dood gaan en krijgen een paniekaanval.

Paniekaanvallen zijn paradoxaal omdat ze niet verdwijnen

Als iemand bang is voor muizen en wordt blootgesteld aan een kamer vol knaagdieren die ze kunnen aanraken, zullen ze beseffen dat de dieren geen bedreiging vormen. Zo zullen ze niet meer bang voor deze dieren zijn. Dit staat bekend als gewenning. Het gebeurt op vrijwel elk gebied van ons leven.

Een kind is bijvoorbeeld niet meer bang voor school wanneer hij of zij eraan gewend is geraakt en ziet dat het geen bedreiging voor hem of haar vormt. Of een man is niet meer bang om zijn auto uit te zetten als hij zich realiseert dat hij kan rijden zonder een ongeluk te krijgen.

Dit gebeurt door blootstelling. Blootstelling is een techniek waarmee patiënten kunnen wennen aan een bepaalde stimulus. Als gevolg daarvan realiseren ze zich dat de catastrofale gevolgen die ze verwachtten te gebeuren voordat ze de blootstelling ondergingen, zich niet voordoen.

Bij paniekaanvallen zouden de eerste symptomen van verstikking, duizeligheid en hartkloppingen die de patiënt ervoer hen niet langer bang moeten maken. Omdat ze nu weten dat deze symptomen niet tot een hartaanval leiden. Dit is echter niet altijd het geval.

In feite kunnen sommige mensen alleen één keer een paniekaanval krijgen en daarna nooit weer eentje. Anderen kunnen er meer dan één hebben en sommigen kunnen een paniekstoornis ontwikkelen met wekelijkse of zelfs dagelijkse paniekaanvallen. Er zijn enkele antwoorden op de vraag waarom paniekaanvallen opnieuw kunnen optreden.

Equipotentialiteit

Afhankelijk van de aard van de stimulus kan de patiënt meer of minder angst ervaren. De equipotentialiteit suggereert dat er bepaalde angsten en fobieën zijn met reeds bestaande associaties die langzamer doven.

Deze zijn meestal biologisch en verkregen door evolutie. We worden bijvoorbeeld meer bedreigd door angsten die levensbedreigend kunnen zijn, zoals hoogte, vanwege het risico op vallen.

Daarom is het elimineren van dit soort angsten veel problematischer. Een voorbeeld hiervan zou betrekking kunnen hebben op slangen. Inderdaad, alleen omdat je de ene keer niet gebeten wordt, wil dat nog niet zeggen dat een andere slang je in de toekomst niet zal bijten.

Zo ook bij een hartaanval. Het komt misschien niet bij elke gelegenheid voor, maar er kan een moment zijn dat de symptomen een echt waarschuwingssignaal zijn.

Herinneringen in de hippocampus

Volgens biochemicus P. Quijada is de hippocampus verantwoordelijk voor het consolideren van deze gevaarlijke gebeurtenissen in het geheugen als herinneringen. Dit betekent dat wanneer mensen paniekaanvallen ervaren, ze worden “opgeslagen” in de hippocampus.

Als gevolg hiervan hebben mensen met een paniekaanval vaak emotionele herinneringen aan hoe slecht ze zich voelden na hun aanvallen. Die herinneringen met een hoge emotionele inhoud zullen moeilijk uit hun gedachten te wissen zijn.

Veiligheidsgedrag dat het probleem verergert

Mensen die last hebben van paniekaanvallen hebben de neiging om de situaties of stimuli die ze veroorzaken te vermijden. Het vermijden van die situaties of het uitvoeren van veiligheidsgedrag maakt het probleem echter erger. Daarom leidt angst tot vermijding, wat vervolgens weer leidt tot angst.

Angst voor paniekaanvallen

Het feit dat de waargenomen dreiging na een aanval niet werkelijkheid wordt, betekent niet dat er niets te vrezen valt. Integendeel, een nieuwe paniekaanval bevestigt niet dat de angst van de patiënt niet bestaat; het valideert het eigenlijk.

Sterker nog, ze ontdekken dat het hebben van een paniekaanval bijna net zo ellendig is als het hebben van een hartaanval. Want zelfs als ze niet sterven, hebben ze het gevoel dat ze op het punt staan te sterven.

Niettemin kunnen paniekaanvallen en stoornissen, hoewel onaangenaam, snel en effectief worden behandeld. Dankzij psycho-educatieve, cognitieve herstructurering, gedragstechnieken zoals ontspanning en ademhaling, aandachtsfocalisatietechnieken en blootstelling met responspreventie, zullen patiënten misschien nooit meer een paniekaanval ervaren.