Moeders die hun kinderen het gevoel geven dat ze bij hen in het krijt staan

Moeders die hun kinderen een schuldgevoel aanpraten maken van het moederschap en het ouderschap een instrument van manipulatie. Ze zijn niet slecht, ze hebben alleen grote problemen met zichzelf die ze zouden moeten oplossen.

Beoordeeld en goedgekeurd door de psycholoog Sergio De Dios González.

Geschreven door Edith Sánchez

Laatste update: 24 juli, 2023

Sommige moeders zetten hun kinderen in een hoek met zinnen als “Hoe kun je je zo gedragen na alles wat ik voor je heb gedaan?” Meestal zeggen ze dit soort dingen als hun kind niet doet of zegt wat ze willen. Ze geven hun kinderen het gevoel dat ze bij hen in het krijt staan. Ze zijn er zelfs van overtuigd dat ze hun leven lang hen moeten terugbetalen met onderdanigheid of verering.

Dit soort moeders maakt van het ouderschap een middel om zichzelf te verlossen. Niemand heeft hen gevraagd zich zo te gedragen, maar ze geven meestal iedereen de schuld van hun gedrag. Ze overschatten hun inspanningen en opofferingen en wekken schuldgevoelens op bij hun kinderen door hun verborgen verlangen om hen te redden.

De twee essentiële eigenschappen in moeders die ervoor zorgen dat hun kinderen zich bij hen in het krijt staan, zijn manipulatie en slachtofferschap.

Om voor de hand liggende redenen zijn dit mensen die geen volledige persoonlijke ontwikkeling hebben bereikt en die de moederlijke band gebruiken om te proberen alles te compenseren wat ze zelf niet hebben bereikt. In feite hebben ze geen toegewijde kinderen nodig, maar professionele hulp.

Moeders die hun kinderen het gevoel geven dat ze bij hen in het krijt staan

Dit soort moeders ervaart een bepaalde vorm van ontkenning over het feit dat ze moeder zijn. Het lijkt alsof deze toestand hen is opgelegd door hun kinderen en niet door een bewuste keuze van henzelf.

Het is mogelijk dat de moeder, bewust of onbewust, haar kinderen de schuld geeft omdat ze ervan uitgaat dat zij het waren die van haar een moeder hebben gemaakt.

Als haar kinderen niet bestonden, had ze niet haar beste jaren en haar grootste inspanningen hoeven te besteden om voor ze te zorgen en ze op te voeden. Daarom zijn deze moeders van mening dat hun kinderen hen rechtmatig iets verschuldigd zijn.

Op basis van deze overtuiging laten ze nooit de kans voorbijgaan om te innen wat volgens hen van hen is: de onderdanigheid en onvoorwaardelijke liefde van hun kinderen. In de regel eisen ze openlijk of heimelijk compensatie voor hun lichamelijke inspanningen. Bijvoorbeeld bevalling, borstvoeding, luiers verschonen, eten, zorgen voor het kind in tijden van ziekte, enz.

Slechte moeders of moeders met psychologische problemen?

Moeders die hun kinderen het gevoel geven dat ze bij hen in het krijt staan, zijn niet altijd slechte moeders in de strikte zin van het woord. Sterker nog, in de meeste gevallen houden ze zoveel mogelijk van hun kinderen, rekening houdend met hun psychologische hiaten.

Om lief te hebben met een hoofdletter L hebben we een goede geestelijke gezondheid nodig. Als die er niet is, kunnen we alleen liefde met een kleine l geven, het soort dat vervuild is door angsten, leegte, gefrustreerde verlangens en tekortkomingen.

Ondanks alles is dit in essentie nog steeds liefde. Maar het betekent dat de ander onbedoeld wordt geschaad en in het nauw gedreven door de grenzen die hem worden opgelegd.

Moeders die hun kinderen het gevoel geven dat ze bij hen in het krijt staan, willen vaak het beste voor hen. Het probleem is dat ze niet eens weten wat het beste voor henzelf is. Ze hebben er niet voor gewerkt. In plaats daarvan vinden ze in het moederschap een excuus om geen verantwoordelijkheid te hoeven nemen.

Zich verzoenen met het moederschap

Moeder worden begint met het op de wereld zetten van een nieuw wezen, om er vervolgens over te waken en het zijn eigen kwetsbaarheid te laten overwinnen. Dit is op zich al een gigantische taak, zoals elke transcendente handeling die in het leven wordt verricht.

Maar de moeder is er niet alleen om het fysieke welzijn van haar kind te garanderen. Naast hun zorg en bescherming geven ze hun kind ook zin voor hun bestaan en zaaien ze de zaden van hun toekomstige emotionele wereld. Het is geen last, maar een prestatie om trots op te zijn.

Schuldgevoel dat in het geweten van kinderen wordt gekweekt, doet hen geen goed. Het maakt het moeilijker voor ze om zichzelf te herkennen en samenhangende levensplannen te maken. Ze gaan aan zichzelf twijfelen en het wordt moeilijk voor ze om autonomie en onafhankelijkheid te bereiken.

Dit kan echter worden voorkomen als moeders die het gevoel hebben dat hun kinderen bij hen in het krijt staan, zich verzoenen met hun moederschap en afstand doen van hun manipulatieve handelingen.