Mishandelende kinderen: iets dat steeds vaker voorkomt

Het aantal kinderen die hun ouders mishandelen blijft toenemen. We hebben het niet alleen over psychische mishandeling, maar ook lichamelijke mishandeling. Statistieken wijzen uit dat dit soort situaties vaker voorkomen bij tienerjongens en dat moeders vaak het primaire slachtoffer zijn van dit soort gedrag.

Tijdens de twintigste eeuw was de wereld bang dat de jonge mensen van die tijd zich zouden laten meeslepen in wat ook wel ‘de seksuele revolutie’ genoemd werd. Tegenwoordig, in de eenentwintigste eeuw, lijkt het erop dat juist de alsmaar toenemende hoeveelheid geweld in de wereld onze jongere generaties heeft bereikt.

Het kleine-keizersyndroom

‘Het kleine-keizersyndroom’ verwijst naar een aantal eigenschappen die we doorgaans terugzien bij mishandelende kinderen. Het lijkt erop dat iets in deze kinderen hen het gevoel geeft dat de hele wereld om hen draait. Ze oefenen een bepaalde soort macht uit over hun ouders, alsof hun ouders hun ondergeschikten zijn, die in ieder geval van hen afhankelijk zijn.

Mishandelende kinderen vertonen eigenschappen van narcisme. Ze zijn ervan overtuigd dat hun behoeftes en wensen het belangrijkst zijn en dat zij meer aandacht verdienen dan wie dan ook.

Dit soort kinderen zijn vaak erg koppig en tegelijkertijd niet erg volhardend in hun eigen persoonlijke projecten. Het is doorgaans zelfs erg moeilijk voor ze om een plan op te stellen en dit plan vervolgens daadwerkelijk uit te voeren. Voor deze kinderen is het een kwestie van hun verlangen: ze willen iets en ze willen het nu, maar niet door ernaar op zoek te gaan of door er moeite voor te doen. Ze hebben liever dat iemand anders het ze gewoon geeft. Zodra ze het hebben weten te bemachtigen, verliezen ze al snel daarna hun interesse.

Mishandelende kinderen zijn vaak ook vrij ongevoelig. Ze hebben een volledig gebrek aan empathie: ze weten niet en hebben noch de behoefte om te weten wat een ander persoon voelt en ze zijn ook niet in staat zichzelf in een ander te verplaatsen.

Doorgaans worden ze overweldigd door angst. Ze hebben geen kompas om hen de weg te wijzen en ontwikkelen ook geen waarden, in de diepe zin van het woord. Daarom is het voor hen ook niet volkomen ongehoord om hun ouders aan te vallen. ‘Ze vragen erom’, zullen ze vaak zeggen.

Het huis van een mishandelaar

In het geval van mishandelende kinderen is er bijna altijd sprake van bepaalde gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden tijdens hun opvoeding, die hun gedrag ten opzichte van hun ouders beïnvloeden.

Over het algemeen zijn ze opgegroeid in omgevingen die heen en weer schommelen tussen overbescherming (wat wordt opgevat als absolute controle) en veeleisendheid. Deze kinderen hebben in het verleden van hun ouders waarschijnlijk vaak kritiek gekregen op hun gedrag. Om deze overmatige kritiek goed te maken, zijn deze ouders vervolgens vaak veel te toegeeflijk.

Vaak komt het ook voor dat deze kinderen zijn opgegroeid in een omgeving waarin veel geweld plaatsvond, waarin lijfstraffen volkomen ‘normaal’ waren. Zelfs zo ‘normaal’ dat deze straffen door de kinderen worden aanvaard als een normale manier om onenigheden en conflicten op te lossen.

Sommige mensen omschrijven dit soort jongeren als ‘emotioneel ongeletterd’. Ze weten niet hoe ze om moeten gaan met hoe ze zich voelen, omdat ze nooit geleerd hebben hoe ze zichzelf kunnen begrijpen en ook niet hoe ze hun emoties onder controle kunnen houden. Achter een mishandelend kind gaat ongetwijfeld vaak een opvoeding met ernstige gebreken schuil.

Het ergste aan dit probleem is dat het heel moeilijk is om deze kinderen te helpen deze gedragspatronen af te leren. Het goede is echter dat het niet onmogelijk is. Vaak is er professionele bemiddeling nodig waar elk lid van de familie aan mee moet werken. Na een dergelijke bemiddeling kan het resultaat ongetwijfeld alleen maar goed zijn voor iedereen.

–Afbeelding met dank aan C*ligeia–