Mijn partner 'helpt' me niet in het huishouden, we werken samen

‘Mijn partner helpt me met het huishouden’. We blijven deze zin horen, tot onze wanhoop, deze uitgekauwde expressie waarin we allerlei implicaties van een categorisering op basis van geslacht vinden die nodig bijgesteld moet worden. Niemand zou iemand moeten helpen in het huishouden, er zou namelijk sprake moeten zijn van een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid, teamwerk.

In onze maatschappij – ondanks al onze vooruitgang, van onze veranderingen in mentaliteit tot elk klein succes gerelateerd aan gendergelijkheid – zijn er nog altijd sporen van het patriarchaal model te vinden. Er bestaat nog steeds het idee dat de man het brood op de plank brengt en de vrouw de zorg voor het huishouden en voor de kinderen op zich neemt.

Tegenwoordig is de opvatting dat de verantwoordelijkheid voor het huishouden en de opvoeding van de kinderen exclusief door de vrouw gedragen hoort te worden redelijk ouderwets geworden, een overblijfsel van het verleden dat nu niet meer relevant is, of althans niet zou moeten zijn.

We moeten in ons achterhoofd houden dat elke partner een wereld is, dat elk huis zo zijn dynamiek heeft en zijn eigen leden die de verdeling en de verantwoordelijkheden gebaseerd op hun beschikbaarheid bepalen. Factoren zoals hun banen bepalen zonder twijfel deze overeenkomsten die moeten worden overlegd op een gelijke, afgesproken en respectvolle manier.

We nodigen je uit om hier met ons op te reflecteren.

Tijden zijn veranderd (althans, een beetje)

De tijden zijn veranderd; we zijn nu anders. We zijn moediger en hebben veel meer uitdagingen dan onze grootmoeders en grootvaders hadden. Tenminste, dit is wat we willen geloven en waar we voor vechten. Er zijn echter nog een hoop bruggen te slaan. Zaken als ongelijke salarissen of gelijke kansen zijn factoren die nog steeds gestigmatiseerd zijn op basis van ons geslacht. Een complexe strijd waar vrouwen voor moeten blijven vechten.

Desalniettemin is er wat betreft de verantwoordelijkheid voor het huishouden, de huishoudelijke taken en de zorg voor de kinderen al een hoop vooruitgang geboekt in termen van gelijkheid. Het is logisch dat elk persoon zijn eigen persoonlijke ervaring hiermee heeft en dat er in elk land, elke stad en in elk huishouden specifieke realiteiten zijn die onze meningen over dit onderwerp conditioneren.

Het agentschap Reuters publiceerde een aantal jaar geleden zelfs een interessant onderzoek dat een provocatieve titel had: mannen creëren zeven uur aan extra huishoudelijke taken per week. Met dit statement maken ze duidelijk dat ongelijkheid in termen van het huishouden nog altijd aan de orde van de dag blijft. Dit staat echter ver af van de gegevens die in 1976 werden ingewonnen waaruit blijkt dat het verschil zesentwintig uur per week was.

Terwijl een paar decennia geleden de vrouw nog volledig de rol van huisvrouw op zich nam, hebben ze vandaag de dag de grens overschreden van de privé-sector naar die openbare sferen die voorheen exclusief door hun mannen werden bewoond. Desalniettemin betekent het delen van dezelfde ruimte helaas niet meteen gelijke kansen of gelijke rechten.

Soms nemen vrouwen de verantwoordelijk op zich voor beide sferen. Naast hun professionele leven dragen ze ook de verantwoordelijkheid voor het huishouden en de opvoeding van hun kinderen.

Het is inderdaad waar dat in termen van huishoudelijke taken, de rol van de man in een hoop gevallen vervuld wordt en gelijk is, maar hetzelfde gebeurt niet als het aankomt op het zorgen voor de afhankelijke medemens. Tegenwoordig wordt het zorgen voor de ouderen of voor kinderen met een handicap bijna altijd gedaan door de vrouw.

Huishoudelijke taken en dagelijkse afspraken

Huishoudelijke klusjes zijn niemands erfenis meer; ze zijn eigenlijk compleet uitwisselbaar. Strijken is niet meer een taak voor de moeder, noch is het repareren van een koelkast een taak gereserveerd voor de vader. Het onderhouden van een huishouden, zij het nu in economische termen of in het doen van huishoudelijke taken zoals het zorgen voor anderen en onderhoud, is de taak voor iedereen die onder dat dak woont, van welk geslacht ze ook moge zijn.

Het interessante hieraan is dat er in deze fase van het spel nog altijd mensen zullen zijn die zeggen dat ‘hun man helpt in het huishouden’ of ‘ik help mijn vriendin met de afwas’. Elke taak wordt geseksualiseerd in roze en blauw.

Dagelijkse afspraken en de gelijke verdeling van dingen is wat harmonie brengt in de huiselijke routine. De afspraken zouden niet simpelweg gemaakt moeten worden op basis van gelijkheid of als gevolg van geslachtsregels, maar met logica en gezond verstand.

Als mijn partner heel de dag werkt en ik werkeloos ben of er zelf voor gekozen heb om thuis te blijven om mijn kinderen op te voeden, dan kan ik niet eisen dat mijn partner ook nog eens voor mij zal koken en de was voor mij zal doen. Tegelijkertijd is ook de opvoeding van de kinderen niet een taak voor één persoon. Mama is niet verplicht om een ‘supermama’ te zijn.  Een kind is een verantwoordelijkheid voor de beide personen die ervoor kozen om dit kindje te maken, en bovenal moeten we een rolmodel voor hen zijn en hun bijvoorbeeld laten zien dat de keuken niemands eigen terrein is.

Dat het bed opmaken, voor de hond zorgen en het huishouden onderhouden niet bestaat uit het helpen van mama of papa; het is de verantwoordelijkheid van iedereen.