Hoe meer we doen voor anderen, hoe minder ze doen voor zichzelf

Hoe meer we doen voor anderen, hoe gelukkiger we onszelf voelen (althans, dat denken we). Je biedt anderen je hulp aan en als je in staat bent om hun lijden wat te verlichten, waarom niet. Maar soms geeft jouw bereidheid om de dingen voor andere mensen wat makkelijker te maken je uiteindelijk niet veel voldoening. Tegenovergesteld aan wat je verwacht, kom je erachter dat hoe meer je doet, hoe  teleurgestelder je je voelt.

Het leven is niet makkelijk en er zijn veel moeilijke momenten waar we mee om moeten zien te gaan. Maar deze momenten maken ons wel sterker en wijzer. Ze stellen ons in staat om te groeien en om onszelf beter te leren kennen. Als we de kans niet kregen om ze te doorstaan, zouden we niet meer groeien. Maar wat betreft de mensen die het dichtst bij je staan, wil je hen het lijden uit handen nemen. Je zou zelfs hun plek in willen nemen als dat zou kunnen. Maar dat kan niet.

Ren niet weg van jezelf

Hoe meer we doen voor anderen, hoe meer we weglopen van onszelf, waarschijnlijk om meerdere redenen. Je wil je problemen niet onder ogen zien, dus focus je je op andere mensen. Alle hulp die je zelf wel zou kunnen gebruiken, geef je aan andere mensen. Alle affectie en steun waar je om vraagt maar niet ontvangt, bied je belangeloos aan.

Je hebt wellicht nu wel door dat je je eigen behoeftes projecteert op anderen. In plaats van te zorgen voor je eigen behoeftes, ren je ervan weg. Maar hoe kun je hulp aan andere mensen bieden als je niet eens weet hoe je jezelf moet helpen? Hoe kun je liefde geven als je het niet aan jezelf kunt geven? Om genereus te kunnen zijn naar anderen toe, moet je eerst genereus zijn naar jezelf. Je kunt niets aanbieden wat je niet eerst in jezelf hebt gevoed, zelfs al denk je van wel.

Je bent je er wellicht niet van bewust dat je een paar fouten maakt die gevolgen hebben voor zowel jezelf als anderen. Je zult bijvoorbeeld niet in staat zijn om gezonde relaties op te bouwen als je alles geeft en jezelf vergeet.

Om te kunnen zorgen voor anderen, moet je eerst zorgen voor jezelf. Jouw doel is om de mensen van wie je houdt te helpen, hen te helpen opstaan als ze vallen en een goede bron van motivatie voor ze te zijn wanneer ze al het andere hebben geprobeerd. Maar hoe kun je dat doen als je het niet voor jezelf kunt doen? Dat doen zal je vernietigen.

Ontwikkel geen afhankelijke relaties. Je wil dat andere mensen afhankelijk zijn van jou, maar misschien ben jij diegene die afhankelijk is. Dit zal nooit resulteren in een gezonde relatie. Afhankelijkheid  veroorzaakt zoveel meer schade dan je denkt.

Maak jezelf je eerste prioriteit. Je kunt niemand helpen als je zelf ook met allemaal problemen rondloopt. Zet jezelf op de eerste plaats. Het is belangrijk om dit te erkennen omdat je de neiging hebt om te geven en te geven zonder er genoeg kracht voor te hebben.

Andere mensen hebben het vermogen om te kiezen

Hoe meer we soms doen voor anderen, hoe meer we hun vermogen limiteren om voor zichzelf te kiezen. Eigenlijk verloochenen ze zichzelf ten behoeve van jou. Ze zijn gestopt te vechten voor hun dromen omdat ze willen dat het goed met ze gaat en nu komt al deze verantwoordelijkheid op jouw schouders terecht. Maar is voor jezelf vechten niet al genoeg? Je leeft voor twee, drie of meer mensen.

Zelfs al lijdt jouw vriend, het is aan hem om te kiezen of hij in die stormachtige situatie wil blijven of niet. Het enige dat jij kunt doen is naar hem luisteren, jouw perspectief bieden als hij daarom vraagt en er voor hem zijn als hij je nodig heeft. Maar je kunt nooit beslissingen voor anderen nemen, zeggen wat ze moeten doen of voor ze lijden.

Onze beslissingen bepalen de koers voor de rest van ons leven. Er is geen voorbestemde lotsbestemming; we vormen het op basis van onze beslissingen. Als iemand jouw beslissing voor je neemt, is het niet jouw pad meer, en zul je het uiteindelijk verlaten.

Dat is de reden waarom je niets terug hebt ontvangen van de mensen waar je jezelf aan hebt gegeven, waarom ze zich niet gedroegen zoals je verwacht had. Je wilde een vorm van dankbaarheid, maar je realiseerde je niet dat je betrokken werd bij een leven dat niet van jou is. Niemand zal je een medaille geven omdat je hebt gestreden in de gevechten van iemand anders.

Natuurlijk is het makkelijker als iemand anders het pad uitstippelt zodat je in zijn voetsporen kunt treden. Maar deze attitude zal jou nergens brengen. We leren van onze fouten, van de mensen die ons kwetsen, van elke ervaring die ons definieert. Als we dit allemaal niet zouden meemaken, hoe kunnen we dan het vertrouwen van een vriend waarderen? Hoe kunnen we het waarderen dat het pad naar succes vol bochten en kuilen zit?

Elke keer dat je je verleid voelt om de touwtjes van het leven van iemand anders in handen te nemen, onthoud dan dat als je dat doet, de andere persoon niet meer voor zichzelf zal vechten. Hij zal niet meer hoeven omgaan met moeilijke situaties of leren wat er daarna gebeurt. Je zult de dingen makkelijker voor hem willen maken, maar de wereld is nu eenmaal niet makkelijk. In plaats van de ander een gunst te verlenen, duw je hem eigenlijk in de richting van een fictieve wereld.

Afbeeldingen met dank aan Diaria Petrilli