Kleine-keizersyndroom: kindertirannen

We zijn altijd min of meer verrast door het gedrag van kinderen tegenover hun ouders: gebrek aan respect, beledigingen, het verheffen van hun stem en nog veel andere dingen. Een soort van autoriteit die zich heeft verplaatst van de ouders naar de kinderen.

Het lijkt erop dat de rollen zich hebben omgedraaid. De ouders zijn niet langer degenen die de normen bepalen en straffen toewijzen; in plaats daarvan hebben de kinderen de macht.

Wat is er gebeurd? Waarom deze verandering? Sinds het is vastgesteld dat ‘billenkoek’ mishandeling is, zijn ouders bang geworden van hun kinderen en hebben kinderen een effectieve manier gevonden om hun ouders te manipuleren. Deze onderwerping is niet zo goed voor onze kinderen, die opgroeien met een vijandige houding tegenover hun eigen familie, vol met autoritair geloof dat vroeger of later zijn tol zal eisen.

De geest van een autoritair kind

Een kind dat leidt aan het ‘kleinekeizersyndroom’ zal altijd kiezen wat hij eet, wat anderen moeten doen, wanneer hij naar buiten wil, waar de familie op vakantie gaat, waar de familie op tv naar moet kijken… Kort gezegd: hij commandeert, dicteert en beslist alles voor zichzelf en voor anderen.

Waarom gebeurt dit? Omdat deze kinderen een onderontwikkeld gevoel voor empathie hebben. Dit betekent dat ze niet in staat zijn om gevoelens en emoties te ervaren waarbij ze zichzelf in de schoenen van anderen plaatsen.

Als we niet doen wat het autoritaire kind ons gebiedt, krijgen we te maken met driftbuien en soms zelfs agressie. Dit is hoe ze meer worden dan een autoritair kind: een dictator. Het is makkelijk om een kind dat leidt aan het zogenaamde ‘kleine-keizersyndroom’ te onderscheiden, want ze beschikken over de volgende kenmerken:

• Ze hebben persoonlijkheidskenmerken die horen bij egocentrisme.
• Ze hebben weinig tolerantie voor frustratie.
• Ze weten niet hoe ze hun gevoelens moeten beheersen of reguleren.
• Ze tolereren het niet dat hun eisen niet worden ingewilligd.
• Ze kennen de zwakheden van anderen.
• Ze zijn experts in het geestelijk manipuleren van anderen.

Als we dit allemaal herkennen, vragen we ons soms af waarom we niets doen om het op te lossen. Vooral als we het zien gebeuren. Er zijn veel tv-programma’s die dit vreselijke gedrag laten zien. Waarom reageren de ouders er niet op? Omdat ze bang zijn, maar boven alles, omdat ze het hebben toegestaan dat hun kinderen hen domineerden.

Het belang van opvoeding

Vanwege redenen die nog niet bekend zijn, zijn er ouders die hun kinderen op een passieve en ontspannen manier opvoeden die de kinderen aanmoedigt vroeger of later autoritair te worden. Dit veroorzaakt niet alleen problemen thuis, maar ook op school. Hoe gaan leraren om met deze autoritaire persoonlijkheden?

Deze kinderen weten niet wat respect of vergeving is… ze zijn zich niet bewust van hun plek. Dit is waarom ze veranderen in moeilijke mensen die geen doel hebben in het leven, behalve de baas te spelen over anderen. De ouders hebben ervoor gekozen om hun kinderen passief op te voeden, zonder de consequenties te overwegen die ze vroeg of laat zullen betreuren.

We weten dat opvoeden een moeizame taak is, een ingewikkelde taak die veel kracht en energie eist waar we soms niet over beschikken of willen beschikken. Maar als we besluiten om kinderen te krijgen, is dit een van de eerste veronderstellingen die we accepteren. We nemen de verantwoordelijkheid van hun opvoeding op ons, iets dat veel moeite kost.

Zolang ze nog kinderen zijn, kunnen we geloven dat we tijd hebben om deze houding die we nu niet aankunnen onder de duim te krijgen. Het probleem is als de puber de kop opsteekt en we ontdekken dat we gevangen zijn in een wervelwind aan tegenstrijdige signalen die tot agressie kunnen leiden.

Dat is waarom het zo belangrijk is dat we als ouder de moeite nemen, zodat onze kinderen ook leren wat de waarde is van ergens moeite voor doen en weten dat het belangrijk is om verantwoordelijkheid te nemen en respect te tonen ten opzichte van anderen.

Grenzen zijn noodzakelijk. We vormen mensen die samen moeten leven in deze wereld en waar we trots op moeten zijn. Als we ons hier niet voor interesseren, kunnen we geen verandering verwachten.

Autoritaire kinderen zullen vaak vallen voordat ze leren, maar ze zullen nooit begrijpen waarom niemand hen dit vanaf het begin heeft geleerd.

–Afbeeldingen dankzij Nicoletta Ceccoli, Ivan Alfaro—