Juist stilte gaf mij alle antwoorden

Soms wacht ik op jouw reactie, jouw woorden… Ik heb nog niet geleerd dat deze nooit komen of dat ze mij misschien in een andere vorm worden aangeboden, in de vorm van afwezigheden, leegtes die je niet kunt opvullen met letters en zinnen. Jouw stilte stapelt de dingen op die ik niet wil horen, die ik jou niet wil horen zeggen.

Het is laf om stilte het antwoord te laten zijn, maar soms is stilte het enige wat we nog hebben. Ik heb nog steeds niet geleerd om niets van jou te verwachten, om in te zien dat die leegte die jij creëert jouw antwoord is; die leegte is de boodschap die je op mij over wilt brengen.

Ik probeer jouw stilte niet te ontcijferen

Het lukt me niet om de stilte die jij creëert wanneer je de deur opendoet te interpreteren. Ik kan niets opmaken uit de woorden die jij niet uitspreekt. Je moet jouw woorden gebruiken om vorm te geven aan die stilte die je elke keer creëert wanneer je weggaat, elke keer dat je zwijgt.

Jouw stilte creëert een afstand tussen jou en mij, een ravijn dat we onmogelijk kunnen overbruggen, een onverklaarbare scheiding die ik niet verdien of begrijp en toch moet accepteren. Maar jouw stilte is een weg die is opgesplitst in duizenden mogelijkheden en ik kan nooit weten welke mogelijkheid aansluit op jouw gedachten.

Wat ik weet over stilte

Jouw stiltes zijn niet altijd hetzelfde; er is sprake van bepaalde verschillen die ook onopgemerkt kunnen blijven. Er bestaan verlegen stiltes waarin je niet tegen mij durft te praten, maar wanneer je mij recht in mijn ogen kijkt, spreken je ogen tot mij.

Er bestaan ironische stiltes, waarin je jouw ogen vastplakt aan de mijne en naar me lacht zonder ook maar iets te zeggen. Er bestaan afwezige stiltes waarin ik je iets vraag en jij mij niet hoort omdat je onopzettelijk ver van mij verwijderd bent. En daarnaast zijn er ook medeplichtige stiltes, de soort stiltes die jouw ziel aanraken met lippen die geen enkel woord uitspreken.

Maar deze stilte, die stilte die ons nu uit elkaar houdt, bevat ook nog andere dingen, dingen die we elkaar nooit hebben durven vertellen en die een grote ruimte hebben gecreëerd tussen wat we hebben en wat we willen. En hoewel ik op dit moment niets meer verwacht, heb ik toch nog zo mijn twijfels of ik jouw stilte wel volledig heb begrepen.

Mijn reactie op jouw stilte

Ik kan zoeken naar duizenden antwoorden op jouw stilte, maar ik kan er maar op één manier op reageren: vertel me wat je denkt, vertel me waar je je zorgen over maakt. Ik sta aan je zijde om je te helpen, te begrijpen; als je een knuffel nodig hebt, dan zal ik je die geven. Als je een kus nodig hebt, zal ik je er honderden geven; en als je alleen maar wilt dat ik naar je luister, dan zal ik ook dat doen. Het enige wat ik van je vraag, is dat je zegt wat je wil zeggen.

Ik kan op verschillende manieren op jou reageren. Ik kan je stilte geven in ruil voor je eigen stilte, maar ik wil niet dat de ruimte tussen ons nog groter wordt. Ik kan blijven proberen om door middel van woorden vorm te geven aan die stilte van jou of ik kan de stilte gewoon negeren en tegen je blijven praten zonder ooit een reactie te krijgen. Ik respecteer jouw stilte en jij moet mijn onzekerheid respecteren, mijn behoefte om te weten wat er in jouw hoofd omgaat.

De antwoorden die jouw stilte mij geeft

Als je weggaat zonder iets te zeggen, dat fluistert jouw stilte in mijn oor dat je dit niet meer wilt. Als je niet reageert op mijn berichtjes, dan vertelt jouw stilte mij dat het je niets kan schelen hoe ik me voel of wat ik denk. Als ik vraag waar je aan denkt en jij geen antwoord geeft, dan vertelt jouw stilte mij dat je iets voor mij wil verbergen.

Misschien zijn dit niet de antwoorden die je wil geven met je stiltes; misschien zijn het andere antwoorden, maar ik kan niet weten wat deze antwoorden zijn als je mij niet helpt te begrijpen wat je mij niet vertelt.

Ik kan me de echo van jouw woorden nauwelijks herinneren; ik hoor ze niet meer. Jij beweegt voor me als een geest, als iemand die ik helemaal niet herken en het is jouw stilte die duidelijk maakt wat jij mij niet kunt vertellen in woorden.

En als je de deur nog één keer achter je dicht trekt, zonder een woord te zeggen, doe hem dan voor altijd dicht, kom niet meer terug, omdat dat het moment zal zijn waarop ik zal begrijpen dat het enige wat je eigenlijk tegen mij wilde zeggen vaarwel was…