Het nieuwsgierige hondje: een mooi verhaal over zelfreflectie

Het verhaal van het nieuwsgierige hondje gaat volledig over zelfreflectie. Het begint op een beboste verafgelegen plaats. Daar in de diepten van het bos bevond zich een verlaten huis. Dit huis zag eruit alsof het in jaren niet bewoond geweest was. Het hondje zag het huis maar het beangstigde hem. Hij bleef dus op afstand omdat hij bang was iets te vinden dat hij niet leuk vond.

Maar het hondje was nieuwsgierig. De volgende dag keerde hij terug en kwam hij een beetje dichter bij het huis. Maar hij durfde niet binnen te gaan. De zon begon echter feller te schijnen en de temperatuur werd ondraaglijk. Het hondje had een plek nodig om zich tegen de hete zonnestralen te beschermen.

Na een lichte aarzeling besloot hij om het huis binnen te gaan. De plek was volledig verlaten. “Hallo,” zei het hondje. Maar niemand antwoordde. In één van de hoeken was een trap. Hij besloot om dichterbij te komen. Maar het leek niet alsof daar iemand was. Hij begon dus heel voorzichtig de trap te beklimmen. Hier neemt het verhaal van het nieuwsgierige hondje een heel verrassende wending…

Het nieuwsgierige hondje heeft een onverwachte ontmoeting

Toen het hondje bovenaan de trap kwam, zag hij een grote leefruimte. Tot zijn verrassing zag hij daar honderden hondjes net als hij! En ze leken allemaal op hem te wachten.

Het nieuwsgierige hondje was zo gelukkig. De andere honden leken heel vriendelijk. Dat gaf hem genoeg vertrouwen om zijn pootje op te tillen en hen te begroeten. Iedereen groette hem onmiddellijk terug. Het kleine hondje blafte vriendelijk en de andere hondjes deden hetzelfde. “Wat een leuke plek!” dacht het nieuwsgierige hondje. “Ik kom terug telkens als ik kan!”

De dagen gingen voorbij. Op dat moment kwam er ook een andere hond naartoe. Deze hond was anders. Hij was veel angstiger en op zijn hoede. Hij doorging hetzelfde proces als de eerste hond. Toen hij het huis zag, wilde hij niet dichterbij komen. Hij was te bang en bleef op een afstand.

Dezelfde plaats, een andere ontmoeting

De tweede hond zag dat er in de omgeving vele leuke plekken waren. Hij besloot dus terug te gaan maar hield zich altijd op afstand van het verlaten huis. Op een dag was er echter een zware regenbui. Hij had dus geen keuze en moest het huis binnengaan.

Net als de eerste hond groef hij een kuil om zo binnen te komen. Zodra hij binnen was, bekeek hij alles heel voorzichtig. Op de achtergrond kon hij de trap zien maar hij kwam niet naderbij. De tijd ging voorbij en hij kreeg het koud. Hij dacht dat hij het misschien warmer zou krijgen als hij naar de tweede verdieping ging. Hij verzamelde zijn moed en ging naar boven.

De hond bereikte de top van de trap en zag dezelfde grote zaal. Hij snuffelde rond. Het leek alsof de plaats onbewoond was. Maar toen vond ook hij honderden honden net als hij. Onmiddellijk maakte hij zich klaar voor de aanval en de andere honden deden hetzelfde. Hij blafte agressief en dat deden ook de andere honden! Zo snel als hij kon, verliet de hond het huis. Hij zei tegen zichzelf dat hij nooit zou teruggaan en dacht “Wat een verschrikkelijke plek!”

Hij verliet het huis zo snel dat hij niet eens het oude teken op de vloer opmerkte. Het teken zei ‘Huis der Spiegels’. Noch het eerste hondje, noch de tweede hond hadden beseft dat het enige wat ze gezien hadden, hun eigen spiegelbeeld was.

De moraal van het verhaal: zelfreflectie

Het verhaal van het nieuwsgierige hondje toont ons een waarheid die we vaak over het hoofd zien. Wat we in anderen zien, is eigenlijk een weerspiegeling van onszelf. Eigenlijk krijgen we van anderen terug wat wij geven. Iedereen die op een vriendelijke manier met de wereld omgaat, ontvangt vriendelijkheid. En iedereen die het op een agressieve manier doet, zal agressiviteit krijgen. Het verhaal probeert ons het belang van zelfreflectie te leren.

Menselijke wezens zijn van nature begiftigd met een enorm sociaal gevoel. We worden geboren om in groep te leven. Het maakt deel uit van onze biologische en culturele samenstelling. We kunnen egoïstisch zijn. Maar aan de horizon van iedereen van ons is er altijd de groep.

De rest van de groep is een fundamenteel referentiepunt. Zij handelen als een ‘huis met spiegels’. Wat we in hen zien, heeft veel te maken met wat we in onszelf zien, net als in het verhaal van het nieuwsgierige hondje.

Wanneer we het moeilijk hebben met de wereld, moeten we onszelf in vraag stellen en niet de wereld. Is het de wereld die in de fout gaat? Of zijn wij misschien diegenen die op een niet erg positieve manier met de wereld omgaan? Het verhaal van het nieuwsgierige hondje zorgt ervoor dat we ons afvragen of het geen tijd is voor wat positieve zelfreflectie.