Fallin Floyd: een film om je te helpen door te gaan
In het artikel van vandaag bespreken we de animatiefilm Fallin Floyd. Een dieptepunt bereiken is vergelijkbaar met jezelf in een doodlopende straat bevinden en geloven dat niets je ooit zal redden.
Je kent heel goed dat gevoel van intense ontmoediging en verdriet waardoor je op sommige dagen niet uit bed wilt komen, omdat je bed eigenlijk een beetje beschutting vindt tegen de koude realiteit buiten.
Op die momenten van grootste emotionele zwakte vermengt je angst zich met je frustratie en begint je zicht te vervagen: ze geven je zelfmedelijden vanwege je pech en de gedachte om volledig op te geven verschijnt in je geest.
“Verdriet is een donkere kamer, zo klein als een vierkante kartonnen doos”
-J.V. Martínez Gil-
Vandaag brengen we je een korte animatiefilm die iedereen wil bereiken en die gaat over de emotionele vijanden die het vertrouwen dat je in jezelf hebt ondermijnen: hij heet Fallin’ Floyd en leert ons onder meer hoe je verder moet gaan na het bereiken van de bodem. We nodigen je uit om hem te bekijken voordat je verder leest:
Fallin’ Floyd: een leuke film die de realiteit van het leven weerspiegelt
Deze korte animatiefilm, gemaakt in 2013 door het Nederlandse productiebedrijf “Il Lustern,” vertelt een eenvoudig verhaal waar je je zeker in zult kunnen herkennen, hetzij vanwege wat je op dit moment doormaakt of wat je hebt meegemaakt in het verleden.
Ons karakter is een jonge trompettist die zijn muziek op straat speelt en mensen opvrolijkt als ze langslopen. Alles lijkt goed met hem te gaan in zijn leven, totdat hij op een dag iets ontdekt dat hem diep zal raken: zijn partner, op wie hij smoorverliefd is, heeft hem in de steek gelaten voor iemand anders.
Dan komen de muziek, kleuren en de expressie van de muzikant samen om een droevige en sombere sfeer te creëren die zijn huidige gevoelens weerspiegelt. Bovendien verschijnt er een soort zwarte kabouter bij hem en begint die innerlijke neergang in zijn leven te simuleren: het beschadigt zijn blik op het leven en laat hem ontsporen, overmant hem en vergezelt hem overal als een grote last.
Maar als de dingen op een dieptepunt lijken te komen…
Tegen het midden van de film zie je hoe het personage op een dieptepunt is en niets gaat goed met hem: hij heeft geen enthousiasme, geen energie en geen wil om door te gaan. Maar, net als in het echte leven, zal iets hem helpen zijn hoofd boven water te krijgen en door te gaan: de acceptatie van de strijd en de daaropvolgende overwinning.
En dus, nadat hij door sombere en onherbergzame plaatsen is gegaan en andere mensen heeft ontmoet die hetzelfde voelen als hij, realiseert hij zich dat het opgeven van zichzelf hem nergens zal brengen: en hoewel zijn kabouter al groter is dan hij, confronteert hij de ellende en begint weer de grote gelukkige trompettist te worden die hij in het begin was.
“Het is het overwinnen van moeilijkheden”
dat maakt helden “
De korte animatie, zonder verbale taal te gebruiken, slaagt erin een uiterst belangrijke boodschap aan ons over te brengen: elke scheiding of elk traumatisch moment heeft een natuurlijk proces van assimilatie nodig waarbij er pijn zal zijn en waarna we opnieuw kunnen beginnen en verder kunnen gaan met onze dromen, projecten en relaties…
Het is bijna alsof we een dieptepunt moeten bereiken om met meer vaart weer omhoog te kunnen.
De visuele kracht van de film
We hebben voor ons een korte animatie vol gevoeligheid die ons confronteert met het leven in al zijn somberheid, maar ook met de waarheid: of het nu goed of slecht gaat, we kunnen altijd iets te zeggen hebben, we kunnen altijd de beslissing nemen om door te gaan, zwem tegen de stroom in en overwin wat ons in de weg staat.
In de video zien we ook de waarde van de kleine details in het leven (zoals de glimlach van de voorbijgangers die de muzikant met vrede vullen), het belang van het gevoel van eigenwaarde en de moed die we allemaal in ons dragen, en dat alleen wij kunnen ontdekken wanneer we met onze rug tegen de muur staan.
Het is een animatie vol nostalgie, leegte, verdriet en, ten slotte, grote moed die vertegenwoordigt waar we allemaal van gemaakt zijn.
“Als er verdriet in het hart is, wordt de zon ‘s middags verduisterd en wordt de muziek van de dageraad tot zwijgen gebracht.“
Tot slot, als je “Fallin ‘Floyd” leuk vond, dan heb je ook de mogelijkheid om “Little Quentin” te ontdekken. Het komt van dezelfde makers, Paco Vink en Albert Hooft, werd gemaakt in 2009 en is weer een animatie vol contrasten, licht en schaduw, en net zo interessant als Fallin’ Floyd.
