Een brief van de kant van mij die niemand kent

Tien procent van mij zal jij nooit leren kenen. Je kunt doen wat je wil, maar die kant zul je gewoon nooit te zien krijgen. Vijf procent, of misschien nog meer van mij zal zelfs ik nooit leren kennen.

Het gegeven dat je deze kant van mij niet kent, betekent niet dat deze kant slecht of pervers is of dat deze kant niet empathisch genoeg is. Het is simpelweg een kant die in jou ogen nooit logisch of rationeel zal zijn; een kant die je nooit zult kunnen voorspellen.

Vergeef me als ik soms moet lachen wanneer jij deze kant probeert te onthullen en je je hierbij ergert; het zit zo, voor mij voelt het alsof jij dat kleine kind bent die het verpakte cadeautje van de hoogste plank te pakken probeert te krijgen… Of iemand die tevergeefs allerlei manieren probeert te verzinnen om een puzzelstukje in de puzzel te krijgen, iemand die allerlei verschillende stukjes probeert terwijl het juiste stukje onder de tafel is gevallen.

Ja, ik begrijp het. Je bent bang dat deze kant van mij pijnlijk voor jou zal zijn. Aangezien ik deze kant van mezelf wel ken, kan ik tegen je zeggen dat je je geen zorgen hoeft te maken, dat dit niet zo zal zijn. Ik zou graag willen dat je een risico zou nemen. Ik kan je natuurlijk niet dwingen, alleen mijn verlangens uitdrukken, omdat ik er steevast in geloof dat je wanneer je dit risico neemt de beste kant van mij zult leren kennen.

Het is de onvoorspelbare kant van mij die jou kan kwetsen, maar dit is ook een van de belangrijke redenen waardoor ik mezelf ben. Het is het deel dat jou verrast en dat ervoor zorgt dat ik Wally ben in deze wereld van mensen die meer met elkaar gemeen hebben dan ze van elkaar verschillen.

Mijn belofte aan jou is dat ik je zal helpen om ermee te leren leven, iets waar ik tot nu toe misschien nog niet heel goed in ben geweest… wat echter wel zeker is, is dat niemand alwetend geboren wordt en dat jij, zoals ik eerder ook al zei, mij zo dierbaar bent wanneer je ophef maakt over dat ingepakte pakketje.

Jij hebt veel te zeggen over mijn leven, maar laat mij het laatste woord hebben, zelfs als je het er niet mee eens bent; laat mij kiezen met welke mensen ik een relatie opbouw en op welke manier ik dit wil doen. Sta jezelf toe van mij te houden zoals ik ben of zoals ik zal zijn en niet van mij als een een schaduw van wat ik ben of zal zijn.

Probeer mij niet in jouw mal te wurmen. Voor mij bestaat er namelijk geen mal. Jij zult deze zelf moeten maken en zelfs dan zullen er hoekjes en kanten zijn die niet precies aansluiten.

Vraag jezelf niet af of ik normaal ben of niet. Ik kan je namelijk nu al vertellen dat ik dat niet ben, dat ik niet pas in jouw patroon van een normaal mens en zo ook niet in het patroon dat anderen hebben van een normaal mens.

Probeer mij er niet van te overtuigen dat je het recht hebt om die tien procent van mij te onthullen. Het enige dat dan namelijk zal gebeuren is dat dit deel stil en verborgen blijft. En die vijf procent… is een piepklein deel, zelfs als jij je dit niet kunt voorstellen omdat je alleen in staat bent om de randjes ervan te zien. Blijf lekker door spelen in de rest van het huis. Het is het niet waard om ook maar een minuut van je leven te verspillen om iets te ontdekken waarvan geen van ons weet wat het is. In ruil daarvoor ben ik ervan overtuigd dat hetgeen wij samen hebben ingebeeld veel meer waard is dan wat dan ook ter wereld.

Op een bepaalde manier vraag ik dus aan je of je inschikkelijk wilt zijn, of je me een plezier wilt doen, mijn eigen onwetendheid… zodat we elkaar, zonder haast, vragen kunnen beginnen te stellen… En stel je als laatste straal van hoop voor dat het laatste dat van die plank viel waar jij niet bij kon een brief was die aan jou geschreven werd door iemand die van jou houdt….