Edvard Munch: schilderijen over liefde en dood
Edvard Munch was een Noorse schilder en graveur wiens werk intense psychologische thema’s oproept. Als schilder associëren we hem met de symbolistische beweging van de late 19e eeuw.
Munch had ook een grote invloed op het Duitse expressionisme in het begin van de 20e eeuw. Kunstkenners beschouwen zijn beroemde schilderij The Scream (1893) als een symbool van moderne spirituele nood.
De kindertijd en jeugd van Edvard Munch
Edvard Munch werd geboren op 12 december 1863 in Löten, Noorwegen. Zijn middenklasse-familie had onfortuinlijke gezondheidsproblemen. Zijn moeder stierf toen hij vijf jaar oud was en zijn oudere zus toen hij 14 jaar oud was. Beiden stierven aan tuberculose.
Munch herschiep dit thema zelfs in zijn eerste meesterwerk, Het Zieke Kind, in 1885. Munch’s vader en broer stierven ook toen hij nog jong was. De enige overgebleven zuster kreeg kort daarna een psychische aandoening.
Munch toonde al op jonge leeftijd een gave voor tekenen, ondanks het feit dat hij weinig echte training had gekregen. Een belangrijke factor in zijn artistieke ontwikkeling was de Kristiania Bohème, een kring van schrijvers en kunstenaars uit Kristiania, zoals Oslo werd genoemd.
De leden van deze kring geloofden in vrije liefde en in het algemeen waren ze tegen burgerlijke bekrompenheid. Christian Krogh, een van de oudste schilders in de Kristiania Bohème-cirkel, gaf Munch instructies en moedigde hem aan.
Al vroeg slaagde Munch erin de naturalistische esthetiek die in Kristiania heerste meester te worden. Dit was grotendeels het gevolg van het feit dat hij werd beïnvloedt door het Franse impressionisme na een reis naar Parijs toen hij 26 jaar oud was.
Hij werd ongetwijfeld sterk beïnvloed door het werk van postimpressionistische schilders Paul Gaugain en Henri de Toulouse-Lautrec. Hij had ook dezelfde ambitie als de synthetische kunstenaars, namelijk om verder te gaan dan het eenvoudig beschrijven van objecten en situaties van buitenaf, en om de innerlijke visie die hij daarin zag uit te drukken.
De artistieke volwassenheid van Munch
De diepzinnige originele stijl van Munch kwam tot stand rond 1892. Het vloeiende en kronkelige gebruik van lijnen in zijn nieuwe schilderijen in deze periode was vergelijkbaar met die van de hedendaagse art nouveau.
Munch gebruikte lijnen echter niet als decoratie, maar als een vehikel voor diepe psychologische openbaring. De gewelddadige emotie en onconventionele beelden in zijn schilderijen, vooral zijn gedurfde afbeeldingen van seksualiteit, veroorzaakten daardoor diepe controverses.
Noorse critici, evenals zijn tegenhangers in Berlijn, waren verontwaardigd over zijn werk, wat te wijten was aan hun verkeerd begrip van wat hij probeerde over te brengen. Dit gebeurde toen Munch veel van zijn werken in de Duitse hoofdstad exposeerde in 1892, op uitnodiging van de Berlin Artists Union.
De critici waren ook beledigd door zijn innovatieve techniek, die voor de meeste mensen onvoltooid werk leek. Deze publiciteit hielp hem echter want zijn naam was daarna in heel Duitsland bekend. Vanaf dat moment verspreidde zijn reputatie nog sneller.
Munch woonde voornamelijk in Berlijn van 1892-1895 en vervolgens in Parijs van 1896-1897. Hij verhuisde regelmatig. Uiteindelijk vestigde hij zich in 1910 in Noorwegen.
Schilderijen over liefde en dood en The Scream
Centraal in de nalatenschap van Munch staat zijn serie schilderijen over liefde en dood. De oorspronkelijke kern bestond uit zes afbeeldingen die in 1893 te zien waren.
Tegen de tijd dat het werd tentoongesteld was de serie gegroeid tot 22 werken. De eerste tentoonstelling in de serie was getiteld The Frieze of Life in the Berlin Secession (een Duitse artistieke beweging) in 1902.
Munch reorganiseerde deze schilderijen voortdurend, en als ze verkocht zouden worden, maakte hij er een nieuwe versie van. Om deze reden zijn er in veel gevallen verschillende geschilderde versies en prints op basis van dezelfde afbeelding.
Hoewel The Frieze of Life diep is gebaseerd op zijn persoonlijke ervaring, zijn de thema’s ervan universeel. Zijn werk gaat niet over bepaalde mannen of vrouwen, maar over mannen en vrouwen in het algemeen. Zijn werk behandelt het thema menselijke ervaring en de grote elementaire krachten van de natuur.
Als je ze opeenvolgend ziet, toont deze reeks werken een impliciet verhaal van het ontwaken, bloeien en verwelken van liefde, gevolgd door wanhoop en dood.
The Scream
In veel van zijn schilderijen wordt de kracht van het beeld versterkt door de claustrofobische besloten ruimte en het abrupte en gehaaste perspectief. Een voorbeeld van dit soort dramatisch perspectief wordt gebruikt in het beroemdste werk van Munch, The Scream.
The Scream werd geïnspireerd door een geweldige ervaring waarin Munch de ‘grote schreeuw door de hele natuur’ hoorde. Het toont een paniekerig wezen, dat tegelijkertijd lijkt op sperma of een foetus, waarvan de contouren weerklinken in de wervelende lijnen van de bloedrode lucht.
”Mijn lijden maakt deel uit van mezelf en mijn kunst. Ze zijn niet van mij te onderscheiden en hun vernietiging zou mijn kunst verwoesten. Ik wil dat lijden niet kwijt.”
-Edvard Munch-
In dit schilderij stijgt de angst naar een kosmisch niveau. De angst in het schilderij houdt uiteindelijk verband met de reflecties op de dood en de inhoudsloosheid die fundamenteel zou moeten zijn voor het existentialisme.
De eerste twee versies van The Scream dateren uit 1893. Munch creëerde een andere versie in 1895 en voltooide een vierde in 1910.
Edvard Munch: zijn grafische werk
Zijn kunst had ook duidelijke affiniteit met de poëzie en de drama van zijn tijd. Verder kunnen we interessante vergelijkingen maken met het werk van toneelschrijvers Henrik Ibsen en August Strindberg, van wie Munch portretten schilderde.
Zijn massaproductie van grafische kunst begon in 1894. Zijn grafisch werk bestond uit gravures, lithografen en houtsnijwerken. De belangrijkste attractie van de grafische kunst was dat hij zijn boodschap kon overbrengen aan een veel grotere groep mensen. Ook kon hij hierdoor de experimenteermogelijkheden uitbreiden.
Zijn gebrek aan formele training in een grafisch medium was ongetwijfeld een factor die hem in de richting van extreem innovatieve technieken duwde.
Zoals veel van zijn tijdgenoten werd hij beïnvloed door Japanse tradities in zijn toepassing van houtsnijwerk. Hij vereenvoudigde het proces echter radicaal, bijvoorbeeld door te printen met een enkel blok hout dat in verschillende kleine stukjes was gezaagd.
Zijn gebruik van echt houtnerf voor expressieve doeleinden bleek een bijzonder succesvol experiment, dat een grote invloed had op latere kunstenaars.
De laatste jaren van Munch
De schilder werd tussen 1905 en 1909 verschillende keren in het ziekenhuis opgenomen wegens alcoholisme en depressie met zelfmoordneigingen. Hij was constant betrokken bij geweld, ruzies en agressief gedrag.
Een gevecht met een andere schilder zorgde er voor dat hij vier jaar lang niet terug kon keren naar zijn geboorteland. Verschillende van zijn schilderijen hebben dit geschil uitgebeeld.
Een bijzonder belangrijke opdracht, die de late acceptatie van zijn relevantie in Noorwegen markeerde, was voor de muurschilderingen van de universiteit van Oslo (1909-1916). Het middelpunt van deze serie was een enorm schilderij van de zon, geflankeerd door allegorische beelden.
We zouden kunnen zeggen dat hij vooral door zijn werk in de jaren 1890 de mysterieuze en gevaarlijke helderziende krachten vormde die hij aan latere kunstenaars in de moderne kunst zou overdragen.
De Joodse Munch was een kunstenaar die werd afgewezen door de groeiende groep Europese nazi’s. In 1937 werd zijn werk opgenomen in de nazi-tentoonstelling van ‘gedegenereerde kunst’, als een voorbeeld van Joodse artistieke perversie.
“Ziekte, waanzin en dood waren de zwarte engelen die over mijn wieg waakten en mij mijn hele leven vergezelden.”
-Edvard Munch-
Munch stierf op 23 januari 1944 in Ekely, nabij Oslo. De schilder heeft zijn landgoed en al zijn schilderijen, prenten en tekeningen nagelaten aan de stad Oslo.
De stad richtte het Munchmuseum op in 1963, op zijn 100ste geboortedag. Veel van zijn beste werken bevinden zich in de National Gallery in Oslo.
De nalatenschap van Edvard Munch
Zijn concentratie op de ‘emotionele essentie’ leidde soms tot radicale vereenvoudigingen van vormen en een expressief, in plaats van beschrijvend, kleurgebruik. Al deze trends werden overgenomen door verschillende jongere kunstenaars, met name de belangrijkste voorstanders van het Duitse expressionisme.
”Uit mijn rottende lichaam zullen bloemen groeien en ik ben in hen aanwezig en dat is eeuwigheid.”
-Edvard Munch-
Misschien is zijn meest directe formele invloed op latere kunst echter te zien op het gebied van houtgravure. Zijn diepzinnigste nalatenschap voor de moderne kunst ligt echter vooral in zijn gebruik van kunst om universele aspecten van de menselijke ervaring aan de orde te stellen.
Zijn werk blijft tot de verbeelding van de typisch moderne situatie van het individu spreken, ondanks de onzekerheid van een snel veranderende hedendaagse wereld.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Miranda, M., Miranda, E., & Molina, M. (2013). Edvard Munch: enfermedad y genialidad en el gran artista noruego. Revista médica de Chile, 141(6), 774-779.
- Young, P., & Finn, B. C. (2014). Edvard Munch, El grito y la atmósfera. Revista médica de Chile, 142(1), 125-126.
- Gómez, C. P. (2016) Edvard Munch. La pintura y la voz. VIII Congreso Internacional de Investigación y Práctica Profesional en Psicología.
