De zoeker en het ware bestaan

Vandaag wil ik het prachtige verhaal “De zoeker” delen, geschreven door Jorge Bucay, waarin hij ons uitnodigt te reflecteren op hoe je een bevredigend leven kunt leiden.

Dit is het verhaal van een persoon die we een zoeker zouden kunnen noemen. Houd in gedachten dat een zoeker iemand is die op een zoektocht is met de bedoeling “iets” te ontdekken. Het hoeft niet per se te gaan over iemand die iets “vindt”.

Het gaat ook niet over een persoon die weet of zich bewust is van waar hij naar op zoek is. We hebben het gewoon over die mensen wiens leven een prachtige zoektocht is.

Het verhaal begint op een gewone dag als de zoeker het gevoel heeft dat hij naar de stad Kammir moet gaan. Hij had geleerd om deze gevoelens, die van een onbekende plaats binnenin hem kwamen, niet te negeren. Dus hij liet alles achter en vertrok.

Nadat hij twee dagen over de stoffige paden had gelopen, kon hij Kammir in de verte zien. Net voordat hij de stad had bereikt, werd zijn aandacht getrokken door een heuvel rechts van het pad. De heuvel was bedekt met prachtige planten en veel bomen, vogels en mooie bloemen.

De heuvel was helemaal omgeven door een klein, gepolijst houten hek. Een bronzen poort lokte hem naar binnen. Opeens vergat hij de stad en gaf toe aan de verleiding om een tijdje op deze mooie plek te rusten.

De zoeker stapte over de drempel en begon langzaam om de witte stenen heen te lopen die lukraak verspreid tussen de bomen lagen. Het liet zijn ogen dwalen, zoals de ogen van een ware zoeker doen. Misschien ontdekte hij daarom het opschrift op een van de stenen: “Abedul Tare leefde acht jaar, zes maanden, twee weken en drie dagen”.

Hij was een beetje overweldigd toen hij ontdekte dat de steen niet gewoon een steen was. Het was een grafsteen. Zijn hart deed pijn bij de gedachte dat zo’n jong kind hier begraven lag.

Toen hij om zich heen keek, zag hij dat de steen ernaast ook een opschrift had. Hij kwam dichterbij om het te lezen, en er stond “Llamar Kalib leefde vijf jaar, acht maanden en drie weken”.

De zoeker voelde zich geschokt. Deze prachtige plaats was een begraafplaats en iedere steen was een grafsteen. Ze hadden allemaal vergelijkbare opschriften: een naam en de precieze levensduur van degene die er begraven lag. Maar wat hem vulde met schrik was de realisatie dat degene die het langste had geleefd toch slechts elf jaar oud was geworden. Bevangen door een diep verdriet ging hij zitten en begon te huilen.

De beheerder van het kerkhof liep langs en kwam naar de man toe. Hij bleef een tijdje in stilte toekijken hoe hij zat te huilen en vroeg toen of hij verdrietig was vanwege het overlijden van een familielid.

“Geen familielid,” zei de zoeker. “Wat is er mis met deze stad? Wat is er dat zo rampzalig is hier? Waarom zijn er zo veel dode kinderen? Wat is de verschrikkelijke vloek die op deze mensen rust, zodat ze een kerkhof vol kinderen moeten maken?”

De oude man glimlachte en antwoordde:

“Rustig maar, er is geen vloek. We hebben hier een oud gebruik. Ik zal het je vertellen. Als een kind vijftien jaar wordt, geven zijn ouders hem een notitieboek, zoals deze die ik om mijn hals heb hangen. Het is een traditie van ons dat we vanaf dat moment, iedere keer als we iets heel erg leuk hebben gevonden, het notitieboek openen en waar we van hebben genoten aan de linkerkant schrijven en hoe lang het duurde aan de rechterkant.

Heb je je vriendin ontmoet en ben je verliefd op haar geworden? Hoe lang duurde deze geweldige passie en het plezier om haar te kennen? En de opwinding van de eerste kus, hoe lang duurde die? De zwangerschap en de geboorte van je eerste kind? Een reis waar je al zo lang naar had uitgekeken? Het weerzien met een broer die weg is geweest naar een ver land? Hoe lang duurde het plezier van deze situaties? Uren? Dagen?

Dus we schrijven alles in ons notitieboek. Als iemand overlijdt, is het ons gebruik om het notitieboek te openen en alle plezierige momenten bij elkaar op te tellen en die tijd op het graf te noteren. Want dat, voor ons, is de tijd dat ze echt hebben geleefd.”