De mythe van Selene, godin van de maan
Selene was de godin van de maan. Hoewel ze voor de Grieken van relatief belang was, was ze voor de Romeinen van veel groter belang. Zij moest de stervelingen niet in het donker laten wanneer haar broer Helios, de zon, zich onder de horizon verborg.
Selene wordt voorgesteld als een mooie vrouw, met een bleke teint, die een halvemaankroon op haar hoofd droeg. Soms reed zij op een stier, maar vaker werd zij gezien rijdend op een zilveren wagen, getrokken door twee witte ossen of twee gevleugelde paarden. Zoals Helios overdag deed, reed zij met een strijdwagen door de nachtelijke hemel.
De maangodin droeg altijd witte gewaden en droeg een fakkel in haar hand. De mythe van Selene had een bijzondere invloed op de tijdmeting bij de Grieken. In deze samenleving bestonden de maanden uit drie perioden van elk tien dagen, overeenkomstig de schijngestalten van de maan.
“Er zijn nachten waarin de wolven zwijgen en alleen de maan huilt .”
De oorsprong van de mythe van Selene
De mythe van Selene beweert dat deze godin tot de tweede generatie van Titanen behoorde en de dochter was van Hyperion en Theia. Hyperion was een Titaan. Zoals bij de meeste Titanen het geval was, was er geen bijzondere rol of mythe rond hem, hoewel hij werd geassocieerd met observatie of ‘kijken van boven’.
Theia was zowel de zuster als de echtgenote van Hyperion en was de Titaanse godin van het zicht. De Grieken geloofden dat de ogen stralen op voorwerpen wierpen en dat zij ze daardoor konden zien. Een van Theia’s functies was om edele metalen hun glans en waarde te geven.
Hyperion en Theia hadden drie kinderen: Helios, de zon; Selene, de maan; en Eos, de dageraad. Elke dag moest Helios een reis beginnen door de uitgestrekte hemel. Wanneer hij klaar was, werd het donker en was het Selene die hem afloste om ‘s nachts een soortgelijke reis te maken. Eos, ondertussen, had de opdracht de wereld rond te gaan om elke dag de aanwezigheid van Helios aan te kondigen.
Selene en haar grote liefde
De mythe van Selene beweert dat deze godin verschillende minnaars had, zowel goddelijke als sterfelijke. Haar grootste liefde was echter een nederige sterveling genaamd Endymion. Er wordt gezegd dat hij een van de mooiste mannen op aarde was, vergelijkbaar met Adonis of Narcissus.
In de mythologie wordt zijn schoonheid verklaard door aan te geven dat hij het bloed van goden had, aangezien hij de kleinzoon van Zeus was.
Endymion was een herder en leidde ‘s nachts zijn kuddes. Op een keer was hij op de berg Latmus en voelde zich zo moe dat hij niet anders kon dan in een grot in slaap vallen. Selene daalde af naar de grot in haar strijdwagen en zag de mooie slapende herder. De plek werd verlicht door haar helderheid en hij werd wakker.
Selene wist niet dat Endymion al verliefd op haar was en dat hij elke nacht in slaap viel denkend aan de maan. Toen de godin hem uiteindelijk opmerkte, was de romance dus wederzijds.
Zij was echter een godin, dus onsterfelijk, terwijl hij een gewone sterveling was. De mythe van Selene beweert dat zij Zeus om een oplossing ging vragen, omdat zij voor altijd bij Endymion wilde zijn.
De eeuwige liefde
Endymion vroeg ondertussen Hypnos, de god van de slaap, om hulp. Zowel Zeus als Hypnos hielpen hen uiteindelijk. Ze konden de herder niet onsterfelijk maken, want dat zou hetzelfde zijn als hem de status van een god geven. Evenmin konden zij hem als een gewone sterveling achterlaten, omdat dat Selene zou treffen.
De oplossing die zij vonden was Endymion te laten slapen. In feite kon hij alleen ‘s nachts zijn ogen openen om Selene te ontmoeten. Zo kwam hun liefdesverhaal tot stand en kregen zij 50 kinderen. Deze kwamen overeen met de 50 manen of maanfasen die in het jaar bestaan.
Volgens de mythe van Selene was Endymion echter niet haar enige minnaar. Met Zeus had zij de mooie Pandia, godin van de volle maan en de opvoeding van kinderen: Ersa, de godin van de ochtenddauw; en Nemea, nimf van een bron van een plaats met dezelfde naam. Sommigen suggereren ook dat zij, samen met haar broer Helios, de vier Horae of de vier seizoenen heeft verwekt.
De Griekse mythologie heeft prachtige verklaringen voor vele natuurverschijnselen. De mythe van Selene, de maangodin, vormt hierop geen uitzondering. Zij weerspiegelt de fascinerende manier waarop de Grieken de wereld en het gedrag van de natuur observeerden.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
- Chaparro Gómez, C. (2000). Mito, texto e imágenes: el mito de Endimión y Selene.
- Noemí, P. (2020). Hijas de Selene. Metaciencia, 29 (3), 457-460.
