De film 1917: leed in één enkel shot
De film 1917 begon als een van de grote favorieten om de meest gewaardeerde prijs bij de Oscars te winnen. Hij moest echter genoegen nemen met technische onderscheidingen. Parasite was zonder twijfel een echte openbaring. Het was de film die uiteindelijk geschiedenis schreef en de meest begeerde prijzen won.
Talent kent geen talen of grenzen. Dat hebben we duidelijk gezien met de historische prijs voor de beste film die naar een Zuid-Koreaanse film ging. Maar in dit artikel gaan we het hebben over de film 1917. Het was een van de favorieten voor de Oscars, maar won uiteindelijk meer prijzen in de BAFTA’s en de Golden Globes.
Een ietwat vergeten verleden
Er zijn talloze speelfilms geweest over de Tweede Wereldoorlog en zelfs over Vietnam. Echter niet veel films over de Eerste Wereldoorlog hebben evenveel weerklank gevonden bij mensen over de hele wereld. Misschien wel een van de bekendste is Paths of Glory van de onvergetelijke Stanley Kubrick, met in de hoofdrol de onlangs overleden Kirk Douglas.
De Eerste Wereldoorlog genereert meer vragen dan de Tweede Wereldoorlog en heeft niet zoveel filmpotentieel. Misschien komt het omdat het niet zo duidelijk is wie de vijand was.
Misschien was het vanwege de chaotische aard, waardoor dit moeilijk was om in films neer te zetten. Iedereen die aan oorlogsfilms denkt, zal ongetwijfeld films noemen waarin de duidelijke vijand niemand minder is dan het nazisme.
Geïnspireerd door enkele verhalen die hij van zijn grootvader had gehoord, durfde Sam Mendes zich te storten op de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog met een eenvoudig plot en een sublieme mise-en-scene.
De film 1917 raakt de juiste noten
Een grap kan op verschillende manieren worden verteld en, afhankelijk van wie het vertelt en hoe deze het vertelt, zal het ons aan het lachen maken of er gebeurt niets. Deze verklaring, hoe simpel het ook mag lijken, kan ook worden toegepast op film, en ook op kunst in het algemeen.
De boodschap is fundamenteel, daar bestaat geen twijfel over. Als het achtergrondverhaal niet tot onze verbeelding spreekt, dan is daar niet veel aan te doen. Maar net als bij grappen, is de manier waarop we het verhaal vertellen ook fundamenteel.
Het verhaal achter de film kan niet eenvoudiger zijn. Twee gewonde soldaten in het Britse leger moeten een boodschap doorgeven aan een van hun kameraden om een bloedbad door toedoen van de vijand te vermijden.
Dat is wanneer zoiets eenvoudigs als een boodschap tot leven wordt gebracht en de empathie van het publiek kan winnen. De toeschouwers houden een dodelijke stilte terwijl hun hart en zenuwen op scherp staan in het licht van de dreigende dood.
Poëtisch maar tegelijkertijd verstikkend
De film heeft een cast met enkele van de groten van de Britse film van de afgelopen decennia. Denk aan Colin Firth en Benedict Cumberbatch. De regisseur besloot echter het grootste deel van het acteerwerk over te laten aan twee vrij onbekende jonge acteurs.
Het is waar dat hij met een ander soort verhaal meer in detail naar andere secundaire personages had kunnen kijken, inclusief de acteurs die we zojuist hebben genoemd. De beslissing om op een klein aantal hoofdrolspelers te vertrouwen, brengt de toeschouwers rechtstreeks in het midden van de actie.
De loopgraven waren nog nooit zo schokkend, zo poëtisch en zo verstikkend tegelijk. De toeschouwer kan de terreur, de eenzaamheid en de verlatenheid waarnemen. En dit alles is te danken aan een volmaakte techniek die geworteld is in spanning. Hoe is dit mogelijk? Dankzij het gebruik van een eeuwige maar illusoire reeksopname.
De film 1917 en zijn unieke opname in één shot
Het is niet zo dat 1917 hier iets nieuws heeft uitgevonden. Hitchcock experimenteerde zelf met de techniek in Rope in 1948. Deze film werd gevolgd door recentere, zoals Birdman (Joaquin Oristell, 2015) en Victoria (Sebastian Schipper, 2015).
Op deze manier combineert en verkent de film 1917 de mogelijkheden van nieuwe technologie met een techniek die we bij andere gelegenheden hebben gezien. De succesvolle implementatie zorgt ervoor dat de kijker volledig betrokken raakt bij de hoofdpersonen en helpt hen om alles in ‘real-time’ waar te nemen.
Zowel het acteer- als het technisch werk vergt een veel grotere inspanning. Want bij het vastleggen van dergelijke scènes moet alles perfect worden gemeten en tot op de millimeter worden berekend, zelfs de atmosferische omstandigheden.
De illusie van het in één keer opnemen, met zijn millimetrische en bijna onmerkbare afkappingen, geeft ons als toeschouwers, dat gevoel van angst. We zijn niet langer passieve toeschouwers van een tragedie, maar medeplichtigen.
Omdat de hoofdrolspelers niet kunnen ontsnappen, kunnen wij dat ook niet. In die zin benadrukt het gebruik van natuurlijk licht, ruimtes, gezichten en subtiele speciale effecten de actie.
Gevangen in de loopgraven
De toeschouwer voelt zich opgesloten in het labyrint van de loopgraven, leeft mee met de hoofdrolspelers en voelt de angst die zo duidelijk voor hun ogen wordt weergegeven.
Muziek en beeld creëren een huiveringwekkende schoonheid waarin energie de sleutel is. De camera kijkt nooit terug, gaat nooit achteruit, maar gaat vooruit met de beweging van de personages. De muziek verschijnt ook op momenten van de grootste spanning, wat ons gedeeltelijk doet denken aan Hitchcock.
De complexiteit van de film 1917 ligt precies in hoe moeilijk het is om te profiteren van natuurlijke hulpbronnen zoals clair-obscur (contrasterend licht en schaduw), natuurlijk licht en de directheid die het probeert over te brengen.
Om nog maar te zwijgen van een team dat erin geslaagd is een vijandig scenario vol loopgraven na te bootsen waarin talloze jonge mensen stierven. Allemaal gerekruteerd voor een oorlog die, zoals alle oorlogen, zowel zinloos als weerzinwekkend was.
De film 1917 is een echte bioscoopervaring
Het gevoel om een film die in één keer is gefilmd te kijken, ook al is het een illusie, creëert onzekerheid bij de toeschouwer. Een onzekerheid die tragisch wordt ondersteund door de langste, meest voor de hand liggende en gemediteerde opname in de film.
Nadat het hoofdpersonage is neergeschoten, wordt alles zwart. Een eeuwig zwart dat ons verre van verlichting brengt, maar ons leed vergroot. Is het allemaal voorbij? Zullen we nu normale scènes met veel opnamen zien?
Nee, absoluut niet, de drastische pauze dient slechts als een tijdelijke stilstand, voordat het verhaal doorgaat met vertellen, dat nog zo veel te zeggen heeft en dat ons nog intensere verstikkende scenes moet laten zien.
De film ontving tien nominaties, maar won slechts drie Oscars; het waren allemaal technische onderscheidingen, maar nog steeds erg belangrijk. Een film is niets zonder een solide script, maar het komt niet tot leven alleen vanwege het script.
Van kleding tot muziek, van acteren tot het in beeld brengen. Een film is een complexe kunst, een moeilijk project waarin alle elementen belangrijk en fundamenteel zijn.
Dit is waarschijnlijk een van mijn minst onpartijdige artikelen, maar zoals bij alle kritiek en kunst, speelt smaak een fundamentele rol. Ik ben geen fan van oorlogsfilms die een wending maken naar anti-oorlog. Ik ben echter een groot bewonderaar van Mendes en Roger Deakins (het genie verantwoordelijk voor de fotografie in 1917).
Overweldigd door vijandigheid
Mendes boeide mij met American Beauty. Hij hypnotiseerde me en nam me meteen mee naar een film die, hoewel deze niet te veel verrassingen had, me nog steeds vastgreep en me tot op de dag van vandaag blijft fascineren.
Hij heeft me schoonheid laten zien in een plastic zak, en nu is hij erin geslaagd me te overweldigen en schoonheid te vinden in een enorm vijandige omgeving.
Al deze scènes bestaan om ons niet iets te vertellen dat we al weten en dat de bioscoop bij oneindig veel gelegenheden heeft herhaald – dat oorlogen onzinnig zijn, dat mensen onzinnig zijn en dat de natuur evengoed doorgaat.
Deze verstikkende scènes doorstaan en tegelijkertijd de kersenboom in bloei zien is nog nooit zo belangrijk geweest. De dood zien waar de natuur tot leven komt, of de vernietiging van de mens zien in zo’n natuurlijke omgeving die moeite heeft om te bloeien, is poëtisch, bevrijdend en onthullend.
Een les in nederigheid
De natuur fungeert in deze film als nog een personage. Het is ver weg van mensen en toch alomtegenwoordig. In deze film komt de boom naar voren als zijn belangrijkste symbool. Het is zowel aan het begin als aan het einde van de film aanwezig, waardoor het een echte cyclische ervaring wordt.
En toch, verder dan al deze fascinerende technische details, is de film 1917 een les in de mensheid. Het is een duidelijk eerbetoon aan degenen die de Grote Oorlog hebben meegemaakt. Aan degenen die de dood in hun handen zagen en hun hoop in modder begraven.
