De boodschap die Glenn Close aan haar moeder stuurde
“Toen mijn moeder 80 werd, vertelde ze me dat ze vond dat ze niets had bereikt in het leven.” Dit was een van de meest emotionele en klinkende zinnen die Glenn Close afgelopen januari met haar fans deelde toen ze de Golden Globe won voor de film The Wife. Het was een diepe reflectie op het moederschap en de noodzaak om persoonlijke doelen te bereiken.
Je zou kunnen zeggen dat deze actrice een van de meest bewonderde is door de massa, omdat ze vaak gedenkwaardige vrouwen portretteert.
Haar rol in Fatal Attraction is bijvoorbeeld angstaanjagend en fascinerend. Die gretigheid om het personage van Michael Douglas te vermoorden, een getrouwde man met wie ze een relatie had en die zijn vrouw niet voor haar wilde verlaten, maakt nu deel uit van de filmgeschiedenis.
Ze was ook onvergetelijk in The World According to Garp. Dit was een van haar eerste rollen en haar personage is een sterke feministe. Mensen hielden ook van haar in de film Albert Nobbs, waarin haar personage zich verkleedde als man. Wie kan haar optreden als Cruella de Vil vergeten of haar rollen in The Big Chill (1984) of Jagged Edge (1985)?
Glenn Close neemt elk personage met passie aan, of het nu een drama, komedie, avontuur, sciencefiction of een thriller is. Ze karakteriseert elk van haar rollen vanuit de diepte van haar emoties. Haar boodschappen vallen zeker op, zoals de boodschap die ze gaf in de nacht van 7 januari.
Een goede echtgenote is een vrouw die achter haar man schuilgaat
The Wife begint met het publiek kennis te laten maken met een levendig personage met enorme mogelijkheden. Het personage van Glenn Close is een jeugdig portret van een ambitieuze en getalenteerde vrouw die aan de Oostkust woont en ernaar streeft schrijfster te worden.
Er verschenen echter conflicten en tegenstrijdigheden, en op een gegeven moment ook het begin van een persoonlijke catastrofe. Ze werd verliefd op een jongeman die ook schrijver wilde worden. Toen hijvervolgens haar mening vroeg over zijn eerste manuscript, vertelde ze hem wat ze vond: dat het niet goed was.
Zijn reactie was heftig en onverwacht. Hij probeerde haar niet te vermoorden. In plaats daarvan negeerde, kleineerde en onderschatte hij haar voortdurend. Niet alleen hij, maar haar gemeenschap in het algemeen. Joan Castleman werd geleidelijk de schaduw van haar man. Ze werd de warme, discrete figuur die achter de illustere schrijver Joseph Castleman (Jonathan Pryce) liep.
Niemand spreekt haar naam goed uit, sterker nog, dat is niet eens nodig, want ze is gewoon The Wife. Een bijfiguur naast een genomineerde voor de Nobelprijs voor Literatuur.
“Mijn dochter Annie die de basis legde voor dit personage, ik hou van je mijn schat. Heel erg bedankt.”
-Glenn Close-
Glenn Close en haar feministische discours
Het duurde ongeveer 14 jaar om The Wife te maken. Het kostte Glenn Close slechts een paar minuten om het publiek en iedereen verbonden te krijgen met de betekenis van haar rol en persoonlijke verhaal.
Ze sprak over haar moeder toen ze de Golden Globe in ontvangst nam. Daarna zei ze het volgende:
“Ik denk aan mijn moeder die zich haar hele leven werkelijk sublimeerde aan mijn vader. En toen ze 80 was, zei ze tegen me: “Ik heb het gevoel dat ik niets bereikt heb.” En dat klopte zo niet. En wat ik door deze hele ervaring heb geleerd is dat – weet je, vrouwen, we zijn verzorgers, dat wordt van ons verwacht, we hebben onze kinderen, we hebben onze mannen als we geluk hebben, en onze partners, wie dan ook. Maar we moeten persoonlijke voldoening vinden. We moeten… onze dromen volgen. We moeten zeggen: Ik kan dat, en ik zou dat mogen doen.”
Reclaiming spaces
Op de toespraak van Glenn Close kan op veel verschillende manieren worden gereflecteerd. Mensen vergeten vaak dat moeders meer zijn dan een term of een etiket; hun status als vrouw, als mensen die ernaar verlangen hun eigen dromen te vervullen, is er nog steeds. Latent maar vaak verzwegen.
Op de een of andere manier vergeten mensen dat moeders een huid en een hart hebben die voeden en genegenheid bieden, maar deze ook terug nodig hebben. Dat komt omdat moeders, echtgenotes, metgezellen, bovenal mensen zijn die hun ruimte voor ontwikkeling, creatie, autonomie en persoonlijke vervulling blijven opeisen.
Moeders hebben het recht, net als iedereen, om verder te gaan dan hun eigen gezin. Het bereiken ervan, het combineren ervan, en het bereiken ervan is ongetwijfeld een uitdaging. Maar, zoals Glenn Close in haar toespraak aangeeft, het is de plicht van een vrouw om voor haar eigen dromen te vechten en ze te verwezenlijken.
Weinig dingen zijn zo triest als op een moment in je bestaan aankomen en het gevoel hebben dat je niets met je leven hebt gedaan. Dat je een onzichtbaar wezen bent buiten je gezinsleven. Een schrikbeeld van verborgen en onbenutte mogelijkheden of verstomde stemmen zoals Joan Castleman, de hoofdpersoon van The Wife.
Denk erover na en werk aan je doelen, of je nu een man of een vrouw bent. Probeer je doelen te bereiken. Op die manier zul je kunnen zeggen dat je leven de moeite waard was.