Brief aan mijn lichaam

Lief lichaam,

Het is al even geleden dat we zo één-op-één met elkaar hebben gesproken, en ik moet zeggen dat ik je mis. Het voelt bijna vreemd om opeens weer tegen je te praten – als een oude vriend die ik een poos niet heb gezien. Alsof ik al die tijd onbewust ben blijven verlangen naar onze hereniging, en ik door deze regels heen ons intieme contact à la minute hoop te herstellen.

Het leven gaat zo vlug voorbij, en ik wil jou mijn onverdeelde aandacht geven – voordat het te laat is. Ik weet dat je er dag en nacht, weer of wind, voor mij bent. Elke beweging, elke gedachte, heb ik aan jou te danken. En toch lijk je soms zo ver weg. Alsof mijn geest niet (ook) van vlees en bloed was, niet zou hoeven ademen, en vergeet dat hij zonder jou zelf niet eens zou bestaan.

Dat is niet jouw schuld, en tegelijk ben je – net als ik – niet onschuldig. Onze onlosmakelijke éénheid valt namelijk door niets of niemand te ontkennen. We zijn allebei verantwoordelijk voor al die keren dat je me riep – uit acute angst en bezorgdheid – maar telkens geen gehoor, geen luisterend oor vond. Pas als zowel jij als ik onze grens hebben bereikt, op instorten staan, zullen we elkaar – zonder excuus – recht in de ogen kijken.

Hoewel soms van schijnbaar grote afstand, ik voel jou aanwezigheid altijd

Denk alsjeblieft niet dat je noodkreten mij ontgaan, dat je innerlijke geschreeuw mijn geweten niet beroert. Want dat is niet waar: zelfs al is het op de achtergrond, ik hoor en voel jou als geen ander. Maar soms kies ik ervoor – neem het me niet kwalijk – om je te negeren. Jij hebt vaak genoeg hetzelfde gedaan, naar mij toe. We kennen allebei de frustratie van het geconfronteerd worden met dovemansoren.

Jouw boodschappen, van de meest subtiele tot de meest dramatische, worden – zonder uitzondering – opgevangen en geregistreerd, maar krijgen pas het podium, en de schijnwerpers op zich gericht, als ik daartoe het moment rijp acht. Hoewel jij de toon en het ritme aangeeft, ben ik degene met het laatste woord, degene die het ‘waar en wanneer’ van ons volgende rendez-vous bepaalt.

Ik besef me terdege dat je daar soms radeloos van wordt. En ik weet dat je meer wilt, want dat wil ik ook. Ik verlang ernaar om helemaal alleen te zijn, met jou. Maar in deze relatie, moet één van de twee onze grenzen goed in de gaten houden.

Er is een tijd en een plaats voor jou

Wanhoop niet. Hoewel het wederzijdse begrip af en toe ver te zoeken is, zijn we niets zonder elkaar. Alleen samen kunnen we de top bereiken. Laat me – onderweg – niet achter, want zonder mij ben je zielloos; en zonder jou ben ik slechts een hersenschim. Een afspraak voor je inplannen is – zo nu en dan – lastig, vanwege mijn overvolle agenda. Maar wees alsjeblieft van oneindig geduld: wacht op mij, tot de wijzers van de klok, tussen hun getikketak, even ruimte laten voor jouw stem en zijn innerlijke resonantie.

Hoe hemeltergend lang het misschien ook moge duren, dat ogenblik komt, die kans krijgen we geheid. Gezamenlijk kijken we daar naar uit, net zoals de aanhouder die wint een verloren speld vroeg of laat terugvindt in de hooiberg. We zullen genieten van dat moment, waarop naald en draad elkaar weer om- en ontspannen, en zich niet stiekem verstoppen in – balen! – geel gedroogd gras.

Als jij mij aankijkt, zal ik jou aankijken

Als het zo begeerde uur ten slotte aanbreekt, en we eindelijk alleen zijn, dan kunnen we al onze maskers afdoen en hoeven we geen toneelstukjes meer te spelen. Jij kleedt je uit en verschijnt naakt, terwijl ik mijn hoofd bevrijd van de hardnekkige mist en bewolking der gedachten. Tot enkel jij en ik overblijven – onbedekt, onopgesmukt – zonder interruptie van wie of wat dan ook. Als je mij een vraag stelt, antwoord ik. Als je mij gadeslaat, staar ik terug. Ten lange leste zie en voel ik jou in je volle glorie.

Van zachte aanraking bij je buik tot licht gekietel op je kuit, er is geen vierkante centimeter huid (of haar) die mij nu nog kwijt wil, of waar ik niet welkom ben. Zelfs het kleinste moedervlekje, gekste plekje of rafeligste nagelrandje nodigt me uit tot liefkozende verkenning. Alsof het weer de allereerste keer was.

Wij bloeien op in elkaars gezelschap

Wat een uitbarsting is voor een vulkaan, ben jij voor mijn leven. Aanvankelijk kalm – alles lijkt stil en sereen. We hebben tijd om ons te verpozen in iedere vallei, en te genieten van onze zintuiglijke giften en geneugten.

Gesis, geborrel en een tastbare temperatuurstijging, zijn de eerste voortekenen van toenemende activiteit; de vulkaan ontwaakt uit zijn sluimerende slaap, diens oppervlakkige gelatenheid was slechts de kortstondige stilte voor de storm. De hitte en het steeds turbulentere gewoel en gebulder van de aarde waarschuwt ons voor de dreigende, gewelddadige explosie die het gesteente in gloeiende lava zal veranderen.

Want wanneer wij onderling openhartig communiceren, elkaar aanvoelen en echt verstaan, dan is het resultaat ronduit magisch. Het beeld van een lenig lichaam en een volzwangere geest die in overgave versmelten, en hun gebundelde levenskracht de lucht in spuwen. Samen staan we sterker en kunnen we (grote) hoogten bereiken waar we zonder elkaar niet eens bij in de buurt zouden zijn gekomen.

Geacht lichaam, het was me een waar genoegen

Lief lichaam, ik kan je niet beloven dat ik je vaker zal schrijven, en zelfs niet dat ik je nooit meer zal negeren. We zullen ons bij tijd en wijle blijven verliezen in jouw ‘Ik wil’ versus mijn ‘Sorry, maar nu even niet’. Of mijn: ‘Ik heb wel tijd, maar behoef respijt’.

Toch komt er telkens weer een moment waarop we elkaar opnieuw in de armen zullen sluiten en naar elkaar zullen luisteren. Wellicht zal dat na deze verzoenende woorden eerder gebeuren dan anders, zelfs zonder dat we het direct doorhebben. Dat we onszelf steeds frequenter en steeds vloeiender verenigen in een geïntegreerd bewustzijn, waarin lichaam en geest een immer intacte totaliteit vormen.

Het is niet nodig om me voor deze brief te bedanken. Integendeel – het genoegen is geheel aan mijn zijde.

De zien helen om het lichaam te helen

Veel mensen gaan gebukt onder kwalen of pijnen waarvoor ze medische hulp inschakelen. Ze hebben een problematische migraine waardoor ze niet eens meer normaal kunnen nadenken… Lees meer.