Belle en het Beest: een nieuwe benadering

Beoordeeld en goedgekeurd door de psycholoog Sergio De Dios González.

Geschreven door Leah Padalino

Laatste update: 15 november, 2022

Belle en het Beest is een verhaal van Franse oorsprong, dat in zekere mate verwant is met de mythe van Eros en Psyche, het klassieke verhaal uit de Metamorfosen van Apuleius.

Onlangs heeft het opnieuw het grote scherm gehaald, dit keer in een niet-geanimeerde versie. De film werd geregisseerd door Bill Condon en heeft een cast met acteurs als Ewan McGregor, Ian McKellen en Emma Thompson. Emma Watson speelt de rol van Belle en Dan Stevens is te zien als het Beest.

Disney-prinsessen

In de jaren ’90 was de wereld dol op Disney-prinsessen. De meesten werden geboren in dit decennium, hoewel sommigen, zoals Sneeuwwitje of Assepoester, al veteranen waren. De waarheid is dat als we de prinsessen chronologisch ordenen, we de grote evolutie zullen zien die ze hebben doorgemaakt.

De meeste van deze prinsessen, vooral de eerste, kwamen overeen met het beeld van de ideale huisvrouw. Ze waren jong, mooi en hadden plezier in huishoudelijke klusjes, als afspiegeling van de voorbeeldige vrouw uit die tijd. Ze hebben allemaal veel dingen gemeen. Een moeilijk verleden (ze hebben hun moeder of vader verloren), een stormachtige situatie en een gelukkig einde met hun prins. Het duurde lang voordat Disney zich realiseerde dat ze deze verhalen moesten vernieuwen, en de veranderingen gingen heel langzaam.

Het concept van schoonheid in Belle en het Beest

Belle zou de eerste zijn die een beetje (echt een beetje) afwijkt van het pad dat haar voorgangers hadden gemarkeerd. Belle was speciaal, fysiek gezien. Ze was een mooie jonge vrouw, maar ze was geen Sneeuwwitje wiens schoonheid ongeëvenaard was. Haar gelaatstrekken leken meer op die van gewone stervelingen. Natuurlijk is de keuze van haar haarkleur, kastanje, een van de belangrijkste in dit opzicht. Dit, samen met haar bruine ogen, zou het idee veranderen van wat schoonheid zou moeten zijn.

Kastanje is de vergeten kleur in de haarwereld. We hoeven niet lang na te denken om te concluderen dat we deze haarkleur echt heel weinig zien op het scherm. Noch wordt er eigenlijk over gezongen of geschreven. Zelfs in advertenties voor haarverf zie je heel zelden een kastanjekleur. Over het algemeen gebruiken mensen blond of zwart haar, zelfs rood haar (hoewel dit het minst vaak voorkomt) als ze schoonheid willen vertegenwoordigen. Kastanje zie je bijna niet.

De oorsprong van Belle

Belle komt uit een klein Frans dorpje, gelegen in een plek waar de mensen weinig of geen interesse hebben om te lezen. Belle heeft echter juist een hele grote passie voor lezen. Hierdoor verdient ze de bijnaam ‘weirdo.’ Lezen stelt haar in staat om een beetje te ontsnappen aan het leven in haar dorp en om andere werelden te leren kennen en haar horizon te verruimen. Belle is een meisje met een dorst naar kennis.

Zoals we zien, is Belle een slim, zelfverzekerd meisje dat een beetje breekt met de vorige Disney-stereotypen. Maar we hebben het natuurlijk wel nog steeds over een Disney-prinses uit de jaren ’90, en wat is een prinses nu zonder haar prins? Belle zou dan ook geen uitzondering zijn. Ook zij zou in de klauwen van de liefde vallen. Het doel van de film is dan weliswaar om te laten zien hoe krachtig innerlijke schoonheid is, maar het gaat wel nog steeds over een prinses die haar gelukkige einde heeft met haar prins. Een prins die ooit een beest was, maar uiteindelijk transformeert in een knappe man.

Belle en het Beest – een nieuwe benadering

Het lijdt geen twijfel dat de bedoeling van de film uit 1990 goed was. De les die we allemaal (of bijna allemaal) leerden was dat schoonheid van binnen zit. Belle wordt verliefd op het Beest om wie hij is, ondanks zijn uiterlijk. Ik denk dat we de transformatie van het Beest moeten zien als een weergave van zijn ware zelf, een weerspiegeling van zijn innerlijke schoonheid. Schoonheid wordt, naast subjectief te zijn, ook beïnvloed door hoe iemand van binnen is.

Maar Disney boekt wel vooruitgang als het gaat om vrouwelijke vertegenwoordiging in de nieuwste films. Wat zo interessant is aan deze nieuwe versie van Belle en het Beest, is dat de film enkele kleine details bevat die het oude verhaal een verfrissende draai geven.

Natuurlijk lijkt de nieuwe film nog heel erg veel op zijn geanimeerde zusje, dit was ook te verwachten. Visueel zijn de overeenkomsten dan ook onmiskenbaar, van de kostuums en de keuze van acteurs tot het landschap en het kasteel. Bovendien is de soundtrack uit de jaren negentig vrijwel ongewijzigd.

Trouw aan het origineel

Deze nieuwe versie heeft een duidelijk respect voor zijn voorganger getoond. Wanneer filmproducenten een remake van een klassieker willen maken, moeten ze zich er heel goed van bewust zijn dat het publiek ontzettend veel liefde zal hebben voor de bestaande versie. Soms kunnen producenten tot het andere uiterste gaan en juist iets heel anders creëren dat nog maar weinig te maken heeft met het oorspronkelijke idee.

De nieuwe Belle en het Beest volgt de hoofdlijn en voegt een aantal elementen toe die de gaten in de geanimeerde versie verduidelijken. Een voorbeeld hiervan is de verklaring voor wat er met de moeder van Belle is gebeurd. Iets dat ons dichter bij de personages brengt en ons helpt om ons meer in ze in te leven.

Tegelijkertijd bevat de film een groot aantal personages met een donkere huidskleur die zich op een volkomen normale manier vermengen met de blanken. Sommigen hebben zelfs accenten die we gewoonlijk niet associëren met donkere mensen. Madame de Garderobe bijvoorbeeld, die donker is met een Italiaans accent. Dit toont duidelijk aan dat huidskleur niet noodzakelijkerwijs gekoppeld is aan iemands afkomst.

Zo ook zien we veel gemengde koppels, zoals de eerder genoemde Madame de Garderobe en haar echtgenoot, Master Cadenza; of Lumière, de legendarische kandelaar, en zijn geliefde Plumette, die ook een donkere huidskleur heeft.

Het personage van Le Fou

Bovendien beseffen we, door de hele film heen, dat Le Fou, wiens naam in het Frans gek betekent, behoorlijk is veranderd in vergelijking met de versie uit 1990. In de tekenfilm was hij een personage dat zijn naam eer aan deed en dat zich onderwierp aan Gaston. We realiseren ons nu echter dat zijn toewijding aan Gaston misschien wel nóg verder gaat en dat hij misschien niet zo gek is als hij lijkt.

Er is een heel belangrijke scène waarin Madame Garderobe drie jonge mannen als vrouwen aankleedt. Twee van hen raken overstuur, maar een van hen lijkt zich wel op zijn gemak te voelen en lacht dankbaar. Het is heel subtiel, maar tegelijkertijd belangrijk. Daarnaast zien we aan het einde van de film hoe Gaston met Le Fou danst en ze allebei heel gelukkig lijken. Op deze manier normaliseren ze iets wat ook gewoon normaal zou moeten zijn en bevestigen ze opnieuw dat schoonheid binnenin zit.

Het maakt niet uit van welk geslacht of ras je bent. Niets daarvan is belangrijk: liefde gaat verder dan dat en overstijgt grenzen of opleggingen. Naar mijn mening is deze nieuwe versie van Belle en het Beest belangrijk. Het was noodzakelijk om al deze verschillende soorten relaties op te nemen in een klassieke film als deze, die spreekt over liefhebben, ongeacht uiterlijkheden. Het is een kleine stap, maar tegenwoordig erg belangrijk en erg noodzakelijk. Als we dit pad vervolgen, is het misschien op een dag in de toekomst niet langer nodig om ‘mooi’ te zijn om een ​​Disney-prinses te zijn.