Avatar: The Way of Water: een prachtige film over milieubewustzijn
James Cameron is zonder twijfel de Leonardo Da Vinci van de filmwereld. In feite zijn er maar weinigen die op zo’n manier technologische vernieuwing en verhaal in de filmwereld hebben gebracht. Titels als Alien, Terminator en Titanic zijn duidelijke voorbeelden. We kunnen er ook niet omheen dat niemand het fascinerende universum van het water in al zijn vormen zo goed heeft behandeld.
In 1989 gaf Cameron ons The Abyss, een film waarin een team van duikers samenwerkt met de marine om een gezonken nucleaire onderzeeër te vinden. Daar, in de diepte van de oceaan, maken ze contact met een buitengewoon ras van buitenaardse wezens wiens doel het is het menselijk ras te redden van zichzelf. Het gaf een boodschap en idee dat Cameron verder vorm gaf in de eerste Avatar, in 2009.
Een concept dat de films van James Cameron altijd heeft bepaald is inderdaad het belang van het overbrengen van milieubewustzijn. Sommigen bestempelen hem als een sentimentalist, te prekerig en zelfs idealistisch. Maar niemand kan ontkennen dat hij de moeilijke taak beheerst om het publiek te vermaken en tegelijkertijd een belangrijke boodschap over te brengen.
“De Sky People hebben ons een boodschap gestuurd… dat ze kunnen nemen wat ze willen. Dat niemand ze kan tegenhouden. Nou, wij zullen ze een boodschap sturen… dat ze niet kunnen nemen wat ze maar willen! En dat dit… dit ons land is!”
Avatar: The Way of Water – reis naar de waterwereld van Pandora
Avatar: The Way of Water is de eerste film die James Cameron sinds 13 jaar heeft geregisseerd. In deze periode zijn producties met CGI (computergegenereerde beelden) een constante geworden. Misschien vroegen veel mensen zich daarom af of de grote meester van de speciale effecten in staat zou zijn om met deze film het grote publiek te verrassen door meer te produceren dan alleen een vervolg.
Dat heeft hij gedaan. De film markeert een mijlpaal in de evolutie van de visuele effecten technologie in het watermilieu. Het kassucces is onmiskenbaar en de film staat al op de shortlist voor de categorie Beste Visuele Effecten bij de 95e Academy Awards. Maar naast de fascinerende enscenering is er geen gebrek aan kritische geluiden en zelfs enkele boycotcampagnes.
Waarom? Laten we dat uitzoeken.
“Onze grootmoeder kiest geen partij, Jake. Ze beschermt alleen het evenwicht van het leven.”
-Neytiri-
Het gebruikelijke verhaal, maar dan verfrissender
Avatar: The Way of Water brengt ons terug naar zijn vorige hoofdpersoon, de marinier Jake Sully. Het lichaam dat hij eerder mentaal manipuleerde is nu zijn enige fysieke voertuig. Hij leeft gelukkig met zijn partner, Neytiri, en voedt hun kinderen op, waarvan sommige geadopteerd zijn. Hij is een Na’vi en een van de beste opstandige krijgers in de strijd tegen de kolonisten.
Helaas duurt de harmonie niet lang in de idyllische wereld van Pandora als de koloniale missie van de mensheid weer de kop opsteekt en de vrede ondermijnt.
In hun wanhopige poging te overleven moeten Jake en zijn familie het bos verlaten om zich bij een andere clan aan te sluiten. Het zijn Na’vi van een lichtere blauwe kleur, met vinnen en rijdende op gevleugelde ichthyosaurussen. Zij zijn het volk van de zee en leren Jake’s familie de weg van het water.
Op die reis moeten ze ook andere regels en manieren van verbinding met de natuur leren. Ze gaan bijvoorbeeld een symbiotische relatie aan met een bijzondere walvis, genaamd Tulkum.
Leken de bossen van Pandora eerder al een onvergetelijke zintuiglijke ervaring, dan verheft de onderdompeling in deze weelderige zee-universums ons als kijkers naar een andere dimensie. Het water is een ander soort Eden waarin we allemaal graag zouden willen leven.
Pandora en de kolonisten dienen als spiegel
In dit vervolg zijn we als kijkers nog meer in de ban van Pandora dan in de eerste film. Het heeft bioluminescente bossen, zespotige roofdieren, bloemen, zeedieren en prachtige riffen. De voorstelling doet zowel onze huid kruipen als ons opwinden. James Cameron wil echter ook een verplicht bewustzijn bij de kijker oproepen.
In feite is deze productie een eerbetoon aan de natuur, aan Moeder Natuur, die ze in Pandora Eywa noemen. De mensheid is de ware vijand van zichzelf en van al haar ecosystemen. De Na’vi laten zien hoe ze altijd een verbinding vinden met de energie van hun planeet om het evenwicht en de harmonie te herstellen. Dimensies die wij als mensen hebben verbroken en geschonden.
Tot op heden hebben we nog geen planeet van blauwe aliens gekoloniseerd. De race om nieuwe metalen buiten de aarde te vinden is echter al begonnen. Je hoeft maar te denken aan figuren als Elon Musk, Jeff Bezos, of Donald Trump die bij talloze gelegenheden. hebben gesproken over de noodzaak om het soort race te lanceren waarin wij nieuwe kolonisten zouden zijn.
“De Na’vi zeggen dat ieder mens twee keer geboren wordt. Bij de tweede keer verdien je je plaats tussen de mensen, voor altijd.”
-Jake Sully-
Milieudenken en filmboycots
Wij begrijpen milieudenken als het geheel van praktijken dat ons in staat stelt ons te verbinden met een scenario of ecosysteem zonder het te veranderen, zodat het evenwicht en het behoud ervan te allen tijde gewaarborgd zijn. Dat is precies wat deze film suggereert.
Bovendien verheft James Cameron het milieudenken tot een soort spiritualiteit waarin hij een planeet ziet als een godheid. Een superieur wezen dat ons verwelkomt en leven geeft.
Bij het zien van de Na’vi is het onvermijdelijk om te denken aan al die mensen die door kolonialisme en imperialisme zijn verwoest. Hun cultuur, manier van leven en zelfs hun land werden geplunderd om alles wat hen heilig was uit te wissen, alles wat oprecht was en in harmonie met het land zelf. Amerika, Afrika, Australië… Inderdaad, er zijn vele Pandora’s in onze eigen wereld.
Er is echter van verschillende kanten kritiek geuit op deze film. James Cameron is verweten dat hij onbewust arrogant is (Engelse link) en dat hij het verhaal van de kolonisatie opnieuw vertelt vanuit het perspectief van de blanke man.
Een show met vaste waarden
Niemand ontkent dat Avatar: The Way of Water een spektakel van technologie is. Toch lijkt het niet op de klassieke Marvel-producties, waarin sensatiezucht de neiging heeft te overheersen. De Na’vi zijn avatars. Ze fungeren als een spiegel waarin we de weerspiegeling van onze eigen menselijkheid zien. Zonder twijfel is dat iets wat we niet uit het oog mogen verliezen.
Naast het herstellen van een band met de natuur en respect voor het milieu, vertelt deze film over liefde en familie. Hij spreekt ook over leiderschap, de vereniging van mensen, en zelfs over de kracht van vrouwen. Ronal, de zwangere stamhoofd, en Neytiri zijn weer een voorbeeld van door Cameron geschapen personages die, net als luitenant Ripley of Sarah Connor, moeilijk te vergeten zijn.
Deze drie uur durende film kan voor sommigen te lang blijken. Voor anderen zal het een reis zijn die in een flits voorbij gaat en hen achterlaat om nog eens terug te keren naar Pandora. Gelukkig is de productie van het derde vervolg al in volle gang.
