Anne Frank: een verhaal over echte veerkracht
Anne Frank droomde er altijd van om journalist te worden en daarna een beroemde romanschrijver. Toen ze begon met het schrijven van haar dagboek, zag ze het als een toekomstig project.
Ze dacht dat ze het na de oorlog zou kunnen publiceren, als alles weer normaal was. Helaas gebeurde de dingen niet zoals ze zich had voorgesteld. Haar droom kwam uit, maar helaas heeft ze het niet meegemaakt.
Het Achterhuis wordt beschouwd als een van de meest ontroerende getuigenissen aller tijden. Wat het zo speciaal maakt, is de openhartigheid en de onschuld waarmee het de gruwel van oorlog beschrijft. Tegenwoordig is het een van de meest gelezen boeken ter wereld. Het heeft een prominente plaats in het ‘Memory of the World Register’ van UNESCO.
Anne Frank en haar familie moesten zich verstoppen in een klein zolderappartement om aan de nazi-haat te ontsnappen. De gevangenschap duurde iets meer dan twee jaar. Anne schreef in deze periode haar dagboek. Het is een charmant verslag van het leven van een meisje dat wordt omringd door een angstaanjagende realiteit.
“Zolang je onbevreesd naar de lucht kunt kijken, zul je weten dat je puur van binnen bent en zul je weer geluk vinden.”
-Anne Frank-
Het korte leven van Anne Frank
Anne Frank werd geboren op 12 juni 1929 in Frankfurt am Main, Duitsland. Haar vader Otto Frank diende tijdens de Eerste Wereldoorlog in het Duitse leger. Hij kreeg de rang van luitenant en een onderscheiding voor moed: het IJzeren Kruis. Daarna werd hij bankier en in 1925 trouwde hij met Edith Höllander.
Het echtpaar kreeg twee dochters: Margot in 1926 en drie jaar later Anne. Ze waren een traditioneel Joods gezin uit de hogere middenklasse. Toen Hitler in 1933 in Duitsland aan de macht kwam, begon de vervolging van de Joden. Als gevolg hiervan besloot het gezin te verhuizen naar Amsterdam, in Nederland.
In hun nieuwe huis opende Otto Frank een winkel die pectine en specerijen verkocht. Alles ging goed tot 1942, toen de nazi’s inmiddels Nederland waren binnengevallen. Het vervolgen van Joden zetten ze ook hier voort. De Nederlanders waren de enige Europeanen die zich openlijk tegen deze vervolging verzetten, maar hun protesten hadden weinig effect.
Op de vlucht voor vervolging
De situatie van de joden werd steeds meer gespannen. Otto Frank zag dat de hele familie in groot gevaar verkeerde. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn voordat ze gevangen genomen zouden worden. Dus, met behulp van collega’s, bereidde hij een schuilplaats voor in hetzelfde gebouw waar zijn winkel was.
Ernaast was nog een gebouw, alleen gescheiden door een binnenplaats. Het had drie verdiepingen en op de bovenste verdieping was er een geheime deur die naar een zolder leidde. Deze leidde op zijn beurt naar een kleine ruimte met twee kleine kamers en een badkamer.
Otto vertelde zijn vrouw en oudste dochter over zijn plannen, maar Anne Frank wist niets totdat het tijd was om onder te duiken. Dit gebeurde op 9 juli 1942, drie dagen nadat Margot, de oudste dochter, te horen kreeg dat ze zich bij de Duitse autoriteiten moest melden. Dit betekende dat ze gearresteerd en gedeporteerd zou worden.
Geconfronteerd met deze situatie besloot Otto dat het tijd was voor het gezin om onder te duiken. Ze moesten ‘s nachts hun huis verlaten met alle kleren die ze konden aantrekken.
Het was namelijk erg gevaarlijk om met koffers te worden gezien. Ze verlieten hun huis en lieten een puinhoop achter, met een terloops briefje dat suggereerde dat ze naar Zwitserland vluchtten.
Ondergedoken leven
De volgende twee jaar woonde het gezin op hun onderduikadres. Er kwam ook nog een ander klein gezin en een tandarts. In totaal deelden acht mensen deze opvang. Anne Frank slaagde erin ze allemaal diepgaand en met veel talent te beschrijven en er literaire karakters van te maken.
In het dagboek vertelt ze over alle personages en ook over de spanningen die ze het hoofd moesten bieden in de precaire situatie waarin ze leefden.
De vluchtelingen overleefden deze twee jaar dankzij de hulp van hun Nederlandse vrienden, die hen van voedsel voorzagen en op de hoogte hielden van alle gebeurtenissen. Het was op deze plek dat Anne tijd had om na te denken over het leven, de wereld en zelfs om te beschrijven hoe ze verliefd werd.
Het einde van Anne Frank
Het eindigde allemaal op 4 augustus 1944, toen het gezin en de anderen werden ontdekt tijdens een routine-inspectie door Nederlandse Gestapo-functionarissen. De vluchtelingen werden naar een concentratiekamp gestuurd. De familie Frank werd in Auschwitz gescheiden.
Uiteindelijk bleef Anne alleen achter met haar zus. Beiden werden naar het concentratiekamp Bergen-Belsen gestuurd. Daar stierven ze allebei helaas aan tyfus.
De enige overlevende was Otto, de vader van Anne Frank. Toen hij terugkeerde naar de schuilplaats, op zoek naar aanwijzingen over zijn familie, liet het Rode Kruis hem weten dat ze allemaal waren gestorven. Op dat moment gaven ze hem het dagboek van Anne, waar hij niets vanaf wist.
Zodra hij het zag, wist hij dat het een document van grote historische waarde zou zijn. Twee jaar later lukte het hem om het te laten publiceren. Zo kwam de droom van zijn dochter, die op 15-jarige leeftijd was overleden, uit.
Alle siterte kilder ble grundig gjennomgått av teamet vårt for å sikre deres kvalitet, pålitelighet, aktualitet og validitet. Bibliografien i denne artikkelen ble betraktet som pålitelig og av akademisk eller vitenskapelig nøyaktighet.
Frank, A., Rops, D., & Lozano, J. B. (1962). Diario de Ana Frank. Editorial Hemisferio.
