Vanaf vandaag houd ik anderen niet langer verantwoordelijk voor mijn geluk
Ik heb een veel te groot gedeelte van mijn leven gedacht dat anderen verantwoordelijk voor mijn geluk waren. Ik ben boos op ze geworden omdat ze hun beloften niet nakwamen, omdat ze niet van me hielden op de manier waarop ik van hen hield, omdat ze niet deden wat ik van ze verwachtte.
Mijn verwachtingen voor de mensen in mijn leven die iets voor mij betekenden waren veel te hoog. Ik begon mijn eigen geluk in hun handen te leggen.
Maar er kwam een dag waarop ik me rot voelde over mezelf. Ik begon me af te vragen of ik iemand was die anderen manipuleerde. Daarbij kwam ik erachter dat dit in zekere zin ook zo was. Ik heb ze gebruikt om mij gelukkig te maken.
Als iemand niet in staat was om iets leuks met me te doen omdat hij al iets anders te doen had, werd ik boos en ging ik dat leuke waar ik zin in had ook niet doen. Wauw! Mijn leven was volledig afhankelijk van de mensen om me heen.
Ik had een blinddoek op om maar niet te hoeven zien dat ik de teugels van mijn eigen leven zelf in handen moest nemen en dat ik ze nooit in handen van een ander moest leggen.
Ik hield anderen verantwoordelijk voor mijn geluk
Anderen verantwoordelijk houden voor ons eigen geluk is een vergissing. Het leidt alleen maar tot lijden, teleurstelling, pijn, verdriet en in het ergste geval zelfs tot depressie.
We realiseren ons niet dat deze dynamiek veel emotionele instabiliteit veroorzaakt. Hoe kunnen we met een dergelijke visie in hemelsnaam in staat zijn om onze eigen emoties te handhaven? Dit kan simpelweg niet, omdat we de controle over onze emoties aan anderen hebben overgedragen.
Maar de belangrijkste vraag is: ‘Waarom zouden we zo dom zijn om zo’n belangrijke en gevoelige taak als verantwoordelijk voor mijn geluk zijn in handen van anderen te plaatsen?‘ Het antwoord op deze vraag kan gevonden worden in onze angsten, onzekerheden, aannames over relaties en heel vaak in de overtuiging dat liefde pijn vereist.
Uiteindelijk leidt dit er allemaal toe dat we een perspectief ontwikkelen dat zijn eigen wetten en logica heeft en onze relaties met anderen dwarsboomt. We geven alles, we streven ernaar om onze relaties en vriendschappen in goede banen te leiden. Maar uiteindelijk lijkt al ons harde werk voor niets te zijn geweest en blijven we achter met een nasmaak van teleurstelling in ons mond.
Ik heb mijn best gedaan om anderen te behagen, zodat ze gelukkig zouden zijn. Ik was bereid alles te geven voor de mensen van wie ik het meest hield. Maar vanbinnen wist ik dat ze niet op dezelfde manier over mij dachten en dat was in mijn ogen oneerlijk.
Het tonen van liefde
We geven anderen niet de kans om te laten zien dat ze ook om ons geven. We denken dat er maar één geldige manier bestaat om aan iemand te laten zien dat je van ze houdt.
Dat de enige geldige manier om liefde te tonen, de manier is die voldoet aan onze wensen, en dat is hoe we de waarde van hun manier van liefhebben evalueren – eigenlijk, bagatelliseren. Daarnaast laten we zelden (of nooit) blijken hoe we geliefd zouden willen worden. We hopen dat anderen op een wonderbaarlijke manier in staat zullen zijn om onze gedachten te lezen. Of dat ze de subtiele signalen die we uitzenden kunnen interpreteren.
Als we meestal de vriend zijn die dingen initieert en de groep leidt, waarom zouden we hier dan niet mee stoppen? Wat als we zelf de leiding uit handen zouden geven en anderen de kans zouden geven om iets te ondernemen?
Misschien zijn we bang dat er dan niets zal gebeuren. Dat we door onze gewoonten vast zijn geroest in een bepaalde rol. Een rol die ons vertelt wat we wel en niet van anderen kunnen verwachten.
De blinddoek die ik vrijwillig draag
Anderen verantwoordelijk voor mijn geluk houden terwijl ik zelf een blinddoek omdoe, zodat ik niet kan zien wat er gebeurt, is niet bepaald slim. We willen echter in staat zijn om blindelings op anderen te vertrouwen. Misschien wel omdat dit inmiddels een gewoonte is geworden. En omdat het leven maar niet wil stoppen met schreeuwen: ‘Waak niet langer over anderen en begin te waken over jezelf!‘
We kijken buiten onszelf naar wat we missen. Als we ons eenzaam voelen en dit niet willen, proberen we er door middel van andere mensen vanaf te komen. Als we merken dat we liefde tekortkomen, dan gaan we op zoek naar een partner om aan deze behoefte te voldoen. Maar als we van anderen verwachten dat ze zullen voldoen aan onze behoeften, stellen we onszelf bloot aan schade.
We hebben veel, met de kans om nog meer te hebben. We hebben geluk, we hebben liefde, we hebben vreugde…Het is waar dat we dingen kunnen doormaken die ons laten geloven dat deze dingen van ons zijn afgenomen.
Maar deze dingen leven diep in ons, we moeten er gewoon de verantwoordelijkheid voor nemen. Laten we niet langer een passieve rol aannemen, wij zijn namelijk de protagonist in ons verhaal.
Toen ik begreep dat ik ervoor kon kiezen om gelukkig te zijn, dat ik, en niet anderen, de macht had om voor mezelf te beslissen, was ik ineens vrij en wist ik wat het inhield om evenwicht en welzijn te vinden.
Conclusie
Dus vandaag besloot ik om niet langer anderen de schuld te geven voor mijn (on)geluk. Of voor het (niet) voldoen aan mijn behoeften, voor het (niet) voldoen aan mij. Ik heb de slachtofferrol opgegeven. Ondanks dat ik mij zeer op mijn gemak voelde om om dingen te vragen terwijl ik tegelijkertijd gaf wat ik niet had.
Vandaag ben ik niet langer afhankelijk van anderen om gelukkig te zijn. Dat komt omdat ik zelf de macht heb om te bepalen hoe ik me wil voelen. En ik heb anderen verlost van de ‘plicht’ die ik ooit in hun handen had geplaatst, mij volkomen onbewust van het gevaar waaraan ik mezelf blootstelde. Ik ben gestopt met andere mensen verantwoordelijk voor mijn geluk te houden.
