Als de realiteit accepteren de enige optie is
In dit artikel leggen we uit waarom de realiteit accepteren soms de enige optie is. Als je met iets wordt geconfronteerd dat je niet bevalt, kun je op verschillende manieren reageren. Je kunt klagen over je pech, eraan werken om het te veranderen of het accepteren en er mee omgaan, zodat je er niet de hele tijd aan denkt.
Misschien praat je erover of besluit je het te negeren. Er is een optie om het in gedachten te accepteren of het mentaal te wissen als iemand het erover heeft. Uiteindelijk moet je soms de realiteit echter accepteren omdat er geen oplossing is.
Met andere woorden, sommige dingen in je leven zullen blijven bestaan, of je ze nu leuk vindt of niet. Om te voorkomen dat ze je welzijn negatief beïnvloeden, is je enige echte optie om ermee te leren leven. Je hebt hier vast wel wat ervaring mee. Verbinden met andere mensen bijvoorbeeld houdt altijd in dat je excentriciteiten moet accepteren die je niet per se leuk vindt.
Imperfectie en je realiteit accepteren
Op een goede dag, wanneer je je verheven en idealistisch voelt, zul je jezelf gelukkig prijzen omdat je fouten hebt gemaakt. Zonder fouten leer je namelijk nooit of zul je niet verder komen. Je hebt het gisteren verprutst, maar vandaag zul je stralen.
Zeker, dat klinkt geweldig. Maar hoe vaak heeft bijvoorbeeld je vergeetachtigheid je boos gemaakt? Hoeveel glazen eindigen er kapot op de vloer vanwege jouw onhandigheid? Of wanneer je de afstand verkeerd inschat en je de auto achter je raakt. Je realiseerde je niet dat je afspraak bij de dokter pas volgende week zou zijn…
Het maakt echter niet uit hoe boos je om dit soort situaties wordt, of hoeveel tijd en energie je in je frustratie steekt. Je hele leven zul je nog domme fouten blijven maken. Het gaat hier niet om het leren van grote levenslessen. Dit zijn gewoon dingen die je overkomen en je moet de realiteit gewoon accepteren.
Verwachtingen
Dingen gebeuren zelden zoals je ze in je hoofd voorstelt. Geen enkele hoeveelheid voorbereiding kan je klaarmaken voor welke onvoorziene omstandigheden dan ook. Als je een lijst zou maken van alle dingen die mogelijk zouden kunnen gebeuren, zou de laatste regel van die lijst altijd “onder andere” zeggen.
Maar het is het gewoon niet waard, te voorzichtig of te terughoudend zijn om een simpele realiteit te vermijden. De meeste omstandigheden zijn namelijk onvoorspelbaar.
Altijd voorbereid zijn, is een extreem zware last om te dragen. Je zou te langzaam bewegen en ploeteren waar je dynamisch en veranderlijk zou moeten zijn. De menselijke geschiedenis heeft ons hetzelfde geleerd: permanentie is de uitzondering en niet de regel.
Aan de andere kant kun je niet zomaar alle verwachtingen weggooien, net zoals je jezelf er ook niet van kunt weerhouden eerste indrukken en vooroordelen te hebben (zoals het halo-effect). Je verwachtingen bepalen van nature verschillende elementen van je psyche, waarvan sommige zo belangrijk zijn als zelfredzaamheid of je vermogen om je aandacht te beheersen.
Werken met wat je waarneemt in plaats van met de realiteit
Een standbeeld is niet lelijk. Een persoon is niet automatisch eerlijk of een leugenaar. Ze gedragen zich misschien meestal zo, maar dat betekent niet dat ze de hele tijd zo zullen zijn, of dat ze hun gedrag niet zullen aanpassen aan hun sociale omgeving. In feite doen we dit allemaal wel eens. Dat betekent echter niet dat we egoïstisch zijn of twee gezichten hebben.
Als je naar een afbeelding op het scherm kijkt, kunnen twee punten dichterbij of verder van elkaar verwijderd zijn, afhankelijk van hoeveel je inzoomt. Je kunt Londen en Cambridge heel dicht bij elkaar laten lijken, of heel ver weg.
Het voordeel wat geografie betreft, is dat jij en ik overeen kunnen komen om hetzelfde referentiepunt te gebruiken en een absolute waarde te geven, vrij van meningen.
Het overbrengen van deze methode naar de wereld van de psychologie heeft echter zijn problemen. Stel je bijvoorbeeld voor dat Londen en Cambridge constant in beweging zijn, zodat de afstand ertussen altijd varieert.
Wat zou je dan als referentiepunt gebruiken? Naar alle waarschijnlijkheid is je enige beschikbare referentiepunt wat je op dat moment op het scherm ziet. Waarom? Omdat het comfortabel is om alleen te werken met de informatie vanuit jouw oogpunt, met alleen de informatie die jij op een bepaald moment opneemt.
Met andere woorden: je werkt meestal met foto’s, terwijl je liever video’s met een 360-gradenlens wilt hebben. Dit is echter niet mogelijk, het is gewoon een ander voorbeeld van de noodzaak om de realiteit te accepteren.
Je zult dingen vergeten, deze realiteit moet je accepteren
Het ligt op het puntje van mijn tong. Het woord dat ik probeer te herinneren is als een eiland. Ik weet waar het is, maar ik kan geen brug vinden die mij naar de prachtige stranden brengt. De betekenis, de laatste keer dat ik het gebruikte, de letter waarmee het begint of eindigt… Ik herinner me al deze details, maar ik kan niet op het woord komen.
Je herkent dat gezicht en ging naar dezelfde school met die persoon die in de rij staat te wachten. Maar hoe heette hij? Hij zat naast John en de wiskundeleraar deed altijd een beroep op hem. Een andere realiteit die je moet accepteren, is de enigszins anarchistische manier waarop je geheugen werkt.
We hebben slechts enkele van de realiteiten behandeld die je moet accepteren. Als deze dingen zich voordoen, zijn ze erg frustrerend. Welke zou er op jouw lijst staan en waarom?
