Zijn in plaats van lijken

In de wereld waar we tegenwoordig in leven, worden we voortdurend overladen door buitensporige communicatie en een systematische verheerlijking van het ego.

Iedereen wil overal een geweldige theorie over hebben, elke altruïstische of vriendelijke daad wordt gelijk gedeeld in de wereld van de sociale media of ergens op het internet; alsof vriendelijkheid en een burgerlijke houding publiekelijk erkend zouden moeten worden, alsof het ondenkbaar zou zijn om dit soort informatie voor onszelf te houden.

In de sportwereld, de kunstwereld en de wereld van de politiek hebben steeds meer mensen een drang om charisma te tonen en volgers en publiekelijke relevantie te verkrijgen.

Een paar eeuwen geleden werd de Griekse drang naar onsterfelijkheid gezien als een heldhaftige daad die tijd en ruimte zou overstijgen. De Grieken waren echter geïnteresseerd in de daad zelf en hun ego werd pas gevoed op het moment dat hun rechtmatige waarde erkend werd voor het ontwikkelen van zo’n intellectuele of strategische activiteit, die ook zo’n reactie verdiende.

Tegenwoordig houdt iedereen zich bezig met publiekelijke erkenning voor zijn gedachten, handelingen en andere normale processen in een menselijk leven (de meest fantastische bruiloft, de schattigste zwangerschap, het lekkerst uitziende avondmaal). De hedendaagse mens houdt zich bezig met hoeveel vrienden en volgers hij heeft, die er eigenlijk nooit voor hen zijn om eens over iets privé of serieus te praten.

Gezegd wordt dat geluk pas echt is als het wordt gedeeld met anderen, maar in onze hedendaagse wereld deelt iedereen voortdurend zijn mooie momentjes met anderen of de hele wereld en interessant genoeg lijken we tegenwoordig juist minder oprecht gelukkig. We voeren steeds minder vaak goede gesprekken die eens niet gaan over onze prestaties of heldendaden, gesprekken waarin we een liefdevolle intimiteit en de geheimen die diep verborgen liggen in ons hart delen met iemand anders, een vorm van intimiteit die zo mooi is dat het slechts met een paar mensen gedeeld kan worden.

Sommige mensen voelen zich overweldigd door al die valse schijn, door al die grote ego’s, door anderen voortdurend alleen maar te vertellen wat ze willen horen en zoeken een uitweg in een ongebruikte kunstvorm: de kunst van de onbeduidendheid. Dit is geen gedwongen onbeduidendheid, maar wordt slechts veroorzaakt doordat sommige mensen simpelweg een punt bereiken in hun leven waarop ze het zat zijn om voortdurend te proberen om anderen te imponeren of door anderen geïmponeerd te worden.

Deze mensen kiezen ervoor om blijdschap te ervaren zonder de angst dat ze eigenlijk ergens anders zouden willen zijn, op een ander moment in de tijd; ze willen groeien, lezen, films kijken die niet per se aanbevolen zijn en hun eigen tradities creëren die vol elegantie en kracht zitten. Kortom, voor hen is het belangrijk om te zijn, niet om te lijken.

Dit zijn het soort mensen dat je helaas niet vaak tegenkomt. Mensen met wie je, wanneer je tijd met ze doorbrengt, niet per se je hele verleden hoeft te delen, omdat de ervaring zo intens is dat er geen tijd of geen interesse is om het aan anderen te laten zien.

Ze blijven alsmaar inzichtelijker naar je kijken, wantrouwen elke aureool van ‘perfectie’ die jou wellicht omringt. Ze houden ervan om te luisteren en na te denken. De geweldige auteur Milan Kundera heeft in zijn werken het genot van de onbeduidendheid onderzocht. Hij heeft het over rust, kalmte en de lichtheid van het zijn. Het is dan ook voor iedereen die overweldigd wordt door de overdosis van informatie aangeraden om zijn boeken te lezen.

Er zijn er misschien maar weinig zoals jij, maar je zult rust en kalmte vinden en veel plezier hebben door je leven iets meer privé te houden en door te weten dat je imago niet volledig zijn essentie verloren is wanneer je geconfronteerd wordt met een intense aandrang om na te denken over de ego’s van anderen.

Houd sommige dingen voor jezelf, zodat wanneer die een-op-een relatie waar je zo naar verlangt te weinig magie en mysterie biedt en je al het andere hebt aangeboden, maar uiteindelijk niks hebt overgehouden, je nog steeds een paar troeven achter de hand zult hebben.